Los Bandidos

Οι σπανοί Ισπανοί εις πανί εζωγράφιζαν Ισπανικόν ιππικόν εις πανικόν.

(Ανωνύμου)

Είναι εφευρετικοί, η αλήθεια να λέγεται. Πήραν ομάδες που κάποτε έσφυζαν από τον ενθουσιασμό της κερκίδας και χρησιμοποίησαν αυτόν τον ενθουσιασμό γιά να αρμέξουν τη κρατική χρυσοφόρα αγελάδα. Τι και αν άδειασαν στη πορεία την κερκίδα, ότι έχαναν από τα εισητήρια τα έπαιρναν στο πολλαπλάσιο από την τηλεόραση. Οταν έσκασε η φούσκα της τηλεόρασης γύρισαν στα γνώριμα λημέρια των υπουργικών διαδρόμων, δεν συνάντησαν όμως τόσο ενθουσιώδη υποδοχή όσο περίμεναν. Μνήμη όμως που την έχουν! Θυμήθηκαν εκείνους τους περίεργους που ξεροσταλιάζανε με τις ώρες χειμωνιάτικα στις κερκίδες γιά να ξελαρυγγιαστούν στη συνέχεια “γιά την ομάδα”.

Υπάρχει μιά κατηγορία ανθρώπων που ξέρει ότι αν δεν πληρώσει κάτι εκείνος που το χρωστάει θα βρεθεί πάντα κάποιος άλλος που δεν το χρωστάει μεν, θα προσφερθεί να το πληρώσει δε. Το θέμα είναι να τον βρείς. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να πάει το μυαλό τους στους φιλάθλους, από τη στιγμή βέβαια που κατάφεραν να θυμηθούν ότι υπάρχουν. Αφού ξελαρυγγιάζονται τόσο εύκολα, το ίδιο εύκολα θα ξεπαραδιάζονται. Απλή σκέψη.

Γεννηθήτω ποδοσφαιρική εταιρία λαϊκής βάσης! Οι φίλαθλοι βάζουν τα λεφτά και γίνονται μέλη της εταιρίας, ενώ οι ποδοσφαιροπατέρες παίρνουν τα λεφτά και καθαρίζουν γιά την ομάδα και γιά τη λαϊκή της βάση. Δώστε τα χρέη στο λαό! Μπήκε βέβαια και το σχετικό επίχρισμα Ευρωπαιοσύνης. Θυμήθηκαν το Ισπανικό πρότυπο˙ Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, η ομάδα ανήκει στο λαό της! Μπορεί στην Ισπανία τον αιώνα που πέρασε η Δημοκρατία να δεινοπάθησε πρίν επικρατήσει στα πολιτικά πράγματα, αλλά έβρισκε με περίεργους τρόπους καταφύγιο στις εξέδρες των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Στην Ισπανία υπάρχει το πρότυπο της ποδοσφαιρικής ομάδας – Μεσαιωνικής συντεχνίας. Πλατιά λαϊκή βάση, αλλά και κλειστή συμμετοχή. Το δικαίωμα μέλους κληρονομείται από τον πατέρα στον γιό. Κάθε μέλος έχει μία ψήφο και τον τελευταίο λόγο στην ομάδα τον έχει η συνέλευση όλων των μελών. Γοητευτικό σύστημα. Αποτελεσματικό επίσης, τουλάχιστον στην Ισπανία. Δεν ξέρω αν είναι εξαγώγιμο, ξέρω όμως ότι πρίν φαλιρήσει ο Alfa Digital και πρίν μετατραπεί ο Βενιζέλος σε βράχο – φρουρό του δημοσίου συμφέροντος (γιά τις απόκριες μόνο; Θα δείξει…) κανείς δεν είχε σκεφτεί να το φέρει στην Ελλάδα.

Οταν οι πρόεδροι των ΠΑΕ είχαν τη δύναμη αντιμετώπιζαν τους φιλάθλους σαν ρύπους στην κερκίδα. Ισως γιαυτό φρόντισαν σιγά σιγά να αποκτήσουν τις αστραφτερά άδειες κερκίδες που βλέπουμε σήμερα. Σήμερα που σφίξανε τα πράγματα φιλοδοξούν να γίνουν πρώτοι μεταξύ ίσων. Αν σκεφτεί κανείς τον πανικό τους μπροστά στο φάσμα της χρεωκοπίας, μπροστά στο φάσμα του ΣΔΟΕ, μπροστά στο φάσμα του εισαγγελέα ακόμα, το να είναι πρώτοι μεταξύ ίσων είναι γιά αρκετούς προέδρους πολύ καλύτερο από το να είναι τελευταίοι μεταξύ άνισων. Στον πανικό τους απάνω θυμήθηκαν τον μέσο φίλαθλο και σκέφτηκαν να δώσουν και σε αυτόν κάτι, τα χρέη της ομάδας ας πούμε. Καλές απόκριες.