Απορίες

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 9 Φεβρουαρίου 2003

Απορίες

Στα γήπεδα οι περισσότεροι αγώνες γίνονται μπροστά σε άδειες κερκίδες. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα γιά τους ποδοσφαιρικούς αγώνες μένουν στα αζήτητα. Τα έσοδα των ΠΑΕ από το Προ Πο φθίνουν μαζί με το παραδοσιακό παιχνίδι. Εύλογα γεννιέται μιά απορία˙ ποιός πληρώνει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη χώρα μας;

Κανονικά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα περίμενε κανείς να το πληρώνουν οι φίλαθλοι οικειοθελώς, είτε άμεσα αγοράζοντας εισητήρια στο γήπεδο είτε έμμεσα αυξάνοντας την τηλεθέαση των αγώνων. Οι φίλαθλοι όμως, οικειοθελώς τουλάχιστον, δεν πληρώνουν. Οι περισσότεροι φίλαθλοι κρατάνε τη ταυτότητα του οπαδού της ομάδας τους, αλλά δεν διαθέτουν ούτε τον χρόνο τους ούτε το χρήμα τους γιά να την στηρίξουν.

Κακά τα ψέμματα, σήμερα ο μέσος άνθρωπος έχει πολλές διεξόδους γιά τον ελεύθερο χρόνο του, διεξόδους που δεν είχε πρίν σαράντα χρόνια. Είναι σκληρός ο ανταγωνισμός στον χώρο του θεάματος, μαζί και του αθλητικού θεάματος. Γιά να σταθείς επαγγελματικά πρέπει να είσαι καλός επαγγελματίας, να σέβεσαι δηλαδή το κοινό σου. Οι ΠΑΕ δεν σέβονται το κοινό τους, γιαυτό και το κοινό δεν σέβεται τις ΠΑΕ. Τις αγαπάει αλλά δεν τις σέβεται.

Μήπως όμως υπάρχει εδώ μιά παρεξήγηση; Απορώ δηλαδή, οι ΠΑΕ θεωρούν κοινό τους τον Ελληνα φίλαθλο; Αυτόν θεωρούν πελάτη; Μιά ιδιωτική εταιρία που διαπιστώνει ότι το προϊόν της δεν τραβάει στην αγορά κάνει κινήσεις προς τους υποψήφιους πελάτες της. Αλλάζει την ποιότητα, την τιμή, την συσκευασία, τον τρόπο διανομής, ότι χρειάζεται γιά να πείσει τον πελάτη. Θέλεις να δεις ποιόν θεωρεί μιά εταιρία υποψήφιο πελάτη της; Δες ποιόν ποσπαθεί να πείσει.

Αν θέσει κανείς αυτό το ερώτημα γιά τις ΠΑΕ η απάντηση είναι έυκολη, το κράτος προσπαθούν να πείσουν. Το κράτος θεωρούν πελάτη τους. Τους τελευταίους μήνες που περνάει οικονομική κρίση το ποδόσφαιρο οι ΠΑΕ δεν έχουν κάνει ούτε μία κίνηση πρός το φίλαθλο κοινό γιά να το τραβήξουν πίσω στα γήπεδα ή έστω στις τηλεοπτικές οθόνες. Ολες οι ενέργειές τους πρός το κράτος απευθύνονται.

Μιά παλιά Οθωμανική παροιμία λέει ότι το κρατικό ταμείο είναι σαν τη θάλασσα που είναι γεμάτη με ψάρια, οπότε όποιος δεν απλώνει το χέρι του να πάρει και αυτός μερικά είναι ανόητος. Τώρα βέβαια οι πρόεδροι των ΠΑΕ μόνο γιά ανόητοι δεν μου φαίνονται.

Το κράτος όμως γιά ποιόν λόγο να αγοράσει τόσο πολύ ποδόσφαιρο; Τι να το κάνει αν το πάρει; Εδώ βρίσκεται ο πραγματικός κόμπος του προβλήματος. Το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να αγοράσει ποδόσφαιρο, αλλά τα Κυβερνητικά στελέχη έχουν κάθε λόγο να «αγοράσουν» ψήφους. Οι φίλαθλοι θεωρούνται μιά καλή πηγή ψήφων και όποιος μπορεί να τους προσκομίσει σε σακκουλάκια των εκατό και των χιλίων θεωρείται άριστος κομματάρχης.  

Ο κάθε πρόεδρος ΠΑΕ το παίζει μεταπράτης ψήφων. “Η ομάδα είμαι εγώ – αν δυσαρεστήσεις τη ομάδα (δηλαδή εμένα) θα χάσεις τους ψήφους του κόσμου μας. Πλέρωνε λοιπόν”. Το επιχείρημα έχει πέραση στην εκάστοτε Κυβέρνηση. Απορώ όμως, διαδοχικές κυβερνήσεις ειλικρινά πιστεύουν ότι αληθεύει ή μήπως απλά βολεύονται να κάνουν ότι το πιστεύουν;