Απεργία;

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 2 Φεβρουαρίου 2003

Απεργία;

Κάθε απεργία έχει μιά ηθική κι μιά πρακτική διάσταση. Η ηθική διάσταση εμπνέει και συσπειρώνει, η πρακτική διάσταση φέρνει τα αποτελέσματα. Χωρίς την ηθική διάσταση συχνά δεν μπορεί να γίνει απεργία, δεν ρισκάρει ο άλλος να απεργήσει χωρίς λόγο που να τον πείθει, ακόμα και αν δεν κινδυνεύει η δουλειά του πρέπει να πειστεί να χάσει το μεροκάματο. Από την άλλη μεριά η ηθική διάσταση μόνη της δεν φτάνει, η απεργία είναι πράξη.

Πως το λένε όμως όταν οι εργαζόμενοι σταματάνε να πηγαίνουν στη δουλειά τους χωρίς να κυρήξουν απεργία, χωρίς να φωνάξουν, χωρίς να ζητήσουν καν τίποτα; Νομίζω ότι το λένε παραίτηση, και νομίζω ότι αυτός που παραιτήθηκε εξ ορισμού δεν μπορεί να απεργήσει.

Αυτές τις σκέψεις μου έφερε η πρόταση του Παντελή Μπουκάλα γιά μιά γενική απεργία των φιλάθλων, σαν έσχατο μέσο γιά να σωθεί ότι έχει απομείνει από το ποδόσφαιρο στη χώρα μας. Καταλαβαίνω την ηθική διάσταση της πρότασης, πρακτικά όμως ποιός να απεργήσει, ο παραιτημένος;

Κάποτε ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο και η τελετουργία της Κυριακής ήταν κομμάτι της ζωής του. Σήμερα οι άδειες κερκίδες χρησιμεύουν μονάχα σαν φόντο γιά την τηλεοπτική λήψη του αγώνα. Εγιναν οι φίλαθλοι τηλε-φίλαθλοι; Αν εξαιρέσουμε κάποια ντέρμπυ και κάποιους διεθνείς αγώνες των Ελληνικών ομάδων που σπάνε τα κοντέρ της AGB, η τηλεοπτική ζήτηση γιά το ποδοσφαιρικό προϊόν παραμένει αναιμική. Πρίν λίγους μήνες είδαμε τις ομάδες να περιφέρονται στα κανάλια σαν επαίτες γιά να πουλήσουν την αποκλειστική μετάδοση των αγώνων τους. Εφριξαν οι ποδοσφαιροπατέρες όταν το προϊόν τους αποτιμήθηκε με καθαρά εμπορικούς όρους.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Την αγωνιστική διάθεση του απεργού; Μάλλον δείχνουν το μπούχτισμα του φίλαθλου κοινού. Οι φίλαθλοι δεν είναι εδώ γιά να απεργήσουν, παραιτήθηκαν αθόρυβα, λίγοι-λίγοι προ πολλού.

Οι οπαδοί όμως; Οι οπαδοί είναι πράγματι αλλιώς, όπως σωστά επεσήμανε ο Αγγελος Ελεφάντης πρίν δυό βδομάδες στα «Ενθέματα». Γιά τον οπαδό η ομάδα είναι θρησκεία. Ο οπαδός δεν είναι φίλαθλος, είναι πιστός. Οπως όλοι οι πιστοί, ο οπαδός πιστεύει επειδή είναι παράλογο.

Οι πιστοί όμως, όπως και οι οπαδοί, έχουν διαβαθμίσεις στο πόσο θα σκοτιστούν γιά τη πίστη τους όταν τους χαλάει τη Κυριακή, είτε πρωί είτε απόγευμα. Πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν να πατήσουν σε Εκκλησία από πέρυσι την Ανάσταση; Πολλές ΠΑΕ θα ήσαν ευχαριστημένες αν έβλεπαν τόσο συχνά τους δικούς τους οπαδούς στο γήπεδο!

Υπάρχουν βέβαια και οι φανατικοί, αλλά οι φανατικότεροι πιστοί κάθε θρησκείας δεν φημίζονται γιά τις θεολογικές τους γνώσεις, γιά τις προλήψεις τους φημίζονται. Αυτοί μαζέυονται γιά να γιουχάρουν Μητροπολίτες και Προέδρους ΠΑΕ, οι υπόλοιποι βαριούνται. Μόνο ένας Αγιος μπορεί να στηριχτεί σε αυτούς.  

Το πραγματικό πρόβλημα του Ψωμιάδη και του κάθε Ψωμιάδη είναι ότι οι ομάδες τους είναι πραγματικά “θρησκεία”. Ο καθένας τις καταλαβαίνει όπως θέλει και από την στιγμή που θα χάσουν τον μέσο οικογενειάρχη, οι ίδιοι κρίνονται στα θαύματα.