Προτεραιότητες

Οι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες αθλητικών ομάδων ήσαν πάντα πλούσιοι άνθρωποι. Την αθλητική τους δραστηριότητα την είχαν σαν χόμπυ και σαν μέσο απόκτησης κοινωνικής προβολής. Προσπαθούσαν βέβαια να βγάζει η ομάδα τους τα έξοδα λειτουργίας της, αν γινόταν και κάποιο κέρδος, δεν περίμεναν όμως να θησαυρίσουν από αυτή την υπόθεση και δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που έβαζαν και το χέρι στη τσέπη. Αυτό ίσχυε σε γενικές γραμμές σε όλες τις χώρες και σε όλα τα αθλήματα, ανεξάρτητα από το αν επικρατούσε νομικά καθεστώς ερασιτεχνικού συλλόγου ή ιδιωτικής εταιρίας. Ωσπου ήρθε η τηλεόραση.

Αρχικά οι ιδιοκτήτες είδαν την τηλεόραση σαν ραδιόφωνο με εικόνα και πίστεψαν ότι δεν θα άλλαζαν και πολλά πράγματα. Οι ραδιοφωνικές μεταδόσεις αθλητικών γεγονότων ήταν εξάλλου παλιά υπόθεση, δεν ήταν όμως το ίδιο πράγμα με το να πηγαίνεις στο γήπεδο και δεν είχαν μεγάλη οικονομική σημασία γιά τον αθλητισμό. Καθώς η διαφορά του νέου μέσου άρχισε να φαίνεται, η πρώτη ενσικτώδης αντίδραση των ιδιοκτητών ήταν να αρχίσουν να βλέπουν την τηλεόραση σαν ανταγωνιστή, αλλά ανταγωνιστή απέναντι στον οποίο είχαν αυτοί το πάνω χέρι, εφόσον δεν μπορούσε να γίνει τηλεοπτική μετάδοση χωρίς την άδεια τους. Αρχισαν λοιπόν να θέτουν περιορισμούς υπολογισμένους έτσι που και τηλεοπτικά δικαιώματα να εισπράττουν και πελατεία στην εξέδρα να μην χάνουν. Κλασσικό παράδειγμα ήταν η συλλογική συμφωνία που είχε κλείσει η Αμερικανική Συνομοσπονδία ομάδων φούτμπωλ με την τηλεόραση: κανένας αγώνας δεν επιτρεπόταν να μεταδοθεί σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων από το γήπεδο που έπαιζαν οι ομάδες, από εκεί και πέρα η μετάδοση ήταν ελεύθερη.

Είχε φανεί ότι το καινούργιο μέσο δούλευε γιά όλους, θεατές, τηλεοπτικούς σταθμούς και ιδιοκτήτες. Ελα όμως που η επιτυχία της τηλεόρασης ήταν πέρα από κάθε προσδοκία! Καθώς ανέβαινε η τηλεθέαση ανέβαινε και η διαφήμιση, μεγάλωνε το οικονομικό αντικείμενο και τα κανάλια ζητούσαν άρση των περιορισμών. Κάθε χρόνο έκαναν όλο και πιό δελεαστικές προτάσεις, ώσπου τα λεφτά που έφτασε να προσφέρει η τηλεόραση γιά απεριόριστη μετάδοση να είναι πολλαπλάσια των εισπράξεων από τα εισιτήρια. Γρήγορα ξεπεράστηκαν όλες οι αντιρρήσεις των ιδιοκτητών των ομάδων και ο επαγγελματικός αθλητισμός άρχισε να δουλεύει γιά τη τηλεόραση.

«Δουλεύει γιά τη τηλεόραση» σημαίνει ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός υιοθέτησε τις προτεραιότητες της τηλεόρασης, δηλαδή τις προτεραιότητες των διαφημιστικών εταιριών που με τη σειρά τους πλήρωναν τη τηλεόραση. Βασική προτεραιότητα των διαφημιστών ήταν η τηλεθέαση. Ετσι όταν οι ειδικοί του μάρκετιγκ απεφάνθησαν ότι κάποιες αξιόλογες Αμερικανικές ομάδες είχαν λόγω γεωγραφικής θέσης κακή τηλεοπτική αγορά οι ιδιοκτήτες μετέφεραν την ομάδα σε άλλη πόλη (φανταστείτε να μετέφερε ο Λουκόπουλος τη Παναχαϊκή στο Βόλο γιατί οι σπεσιαλίστες έκριναν ότι εκεί θα εξασφαλίσει μεγαλύτερα τηλεοπτικά δικαιώματα απότι στη Πάτρα). Οταν πάλι φάνηκε ότι κάποια αθλήματα υστερούσαν σε διαφημήσεις γιατί είχαν πολλές καθυστερήσεις, οι ομοσπονδίες άλλαξαν τους κανονισμούς γιά να γίνει το παιχνίδι πιό γρήγορο και πιό θεαματικό, δηλαδή πιό τηλεοπτικό. Ετσι φτάσαμε τη δεκαετία του 70 να καθορίζει η τηλεόραση τα «πως» του αθλητισμού. Δεν καθόριζε ακόμα όμως τα «τι». Αυτό έγινε αργότερα.