Η κολοκυθιά

Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Αλλα και ουκ εν τω ολίγω. Διότι δεν μπορείς αίφνης να κάνεις πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με μιά ομάδα μόνο, όσο καλή και αν είναι. Οπως και να το κάνουμε θέλεις έναν τουλάχιστον αντίπαλο. Τουλάχιστον. Γιατί αν έχεις πρωτάθλημα με δύο ομάδες μόνο έχεις μεν το ντέρμπυ, αλλά μετά τι κάνεις; Ενα πρωτάθλημα θέλει κίνηση, ζωή, βαβούρα να γίνεται, να έχουν και οι διαφημιστές δουλειά να κάνουν! Αρα και οι δύο ομάδες δεν φτάνουν, θέλεις παραπάνω. Πόσες όμως; Τη κολοκυθιά θα παίξουμε τώρα; Ναι, καλά το καταλάβατε, τη κολοκυθιά! Νομίζατε δηλαδή ότι παίζαμε ποδόσφαιρο; Λάθος νομίζατε, τη κολοκυθιά παίζαμε πάντα.

Συγκέντρωση ή διασπορά δυνάμεων; Στρατηγικές ερωτήσεις. Και οι αρμόδιοι απεφάνθησαν, συγκέντρωση. Γιατί αν έχουμε λιγότερες ομάδες αυτές θα έχουν υψηλότερη ποιότητα. (Στα μαθηματικά αυτά λέγονται παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος). Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι της πιάτσας που κυκλοφορούν στο χώρο του Ελληνικού Ποδοσφαίρου ξέρουν από τη θεωρία παιγνίων ένα μόνο πράγμα: θέλουν να τα κερδίζουν πάντα και με κάθε τρόπο. Εξηγήστε εσείς στον Μπέο τα παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος. Νομίζετε ότι ο Ψωμιάδης ήρθε από το Χάρβαρντ; Και αν ο Κόκκαλης καταλαβαίνει επί της ουσίας τι λέω, αυτό είναι δικό του πρόβλημα.

Πόσες να είναι λοιπόν οι ομάδες στην Α1 Εθνική του πρωταθλήματος; 14 ή 16; Φτάσαμε και περάσαμε τα μέσα του πρωταθλήματος και το καινούργιο σχήμα δεν έχει καθήσει καλά. Τον επόμενο χρόνο γυρίζουμε στις 16. Μοιάζει το Πρωτάθλημα με τον άνθρωπο που δεν ξέρει τι του φταίει και τα βάζει με τα ρούχα του. Γιά να λύσει όμως κάποιος ένα πρόβλημα βολεύει αφάνταστα να μπορεί να καταλάβει ποιό είναι το πρόβλημα.

Από τότε που έγινε το πρωτάθλημα επαγγελματικό οι διάφοροι μεγαλόσχημοι επιχειρηματίες που το ανέλαβαν προσπάθησαν κατά πρώτο λόγο να το ελέγξουν. Και επειδή τους έπεφτε πολύ γιά να το ελέγξουν το μίκρυναν. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλον κατάφεραν να διώξουν τον ένα παράγοντα που έκανε το πρωτάθλημα μεγάλο, τον κόσμο. Οταν σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι ψάχνουν να βρούν τι φταίει στο ποδόσφαιρο κοιτάνε παντού εκτός από τις άδειες κερκίδες. Κάνουν το πρωτάθλημα γιά τον εαυτό τους, γιά τους παίκτες, γιά τους οργανωμένους φίλαθλους, γιά τις κάμερες της τηλεόρασης και έχουν ξεχάσει τον ένα παράγοντα χωρίς τον οποίο δεν γίνεται τίποτα: τον φίλαθλο θεατή, τον μέσο άνθρωπο.

Να μιλήσουμε γιά την ευθύνη που έχουν οι σημερινοί ιδιοκτήτες απέναντι στις ιστορικές ομάδες που βρίσκονται σήμερα στα χέρια τους; Να θυμίσουμε ότι κάποτε κάποιοι άνθρωποι που φόραγαν αυτές τις φανέλλες έπαιζαν γιά τη φανέλλα μόνο; Να κάνουμε έκκληση στο φίλαθλο πνεύμα; Χαμένος κόπος. Ας τους θυμίσουμε λοιπόν κάτι που θα καταλάβουν. Ο μέσος φίλαθλος είναι πελάτης τους και αν δεν του φερθούν ανάλογα θα τον χάσουν.