Σκηνοθετώντας…

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 25 Απριλίου 2001

Σκηνοθετώντας…

Κατά μία άποψη σκοπός του αθλητισμού είναι να πουλάει σαπούνια και μπύρες. Και είναι φυσικό ίσως. Οπου μαζεύονται πολλοί άνθρωποι γιά οποιονδήποτε λόγο διευκολύνεται το εμπόριο. Η τηλεόραση όμως μπορεί να μαζέψει εκατομμύρια ανθρώπους σε λίγα τετραγωνικά μέτρα, και τότε το εμπόριο φτάνει να κυριαρχεί απόλυτα.

Στην εποχή της τηλεόρασης ένα άθλημα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα τηλεοπτικό. Σήμερα τα αθλήματα θέλουν πάνω απ’ όλα σκηνοθέτη – να βγαίνουμε καλά στο γυαλί, να συγκεντρώσουμε το ενδιαφέρον του κόσμου, να βρούμε σπόνσορα.

Πρίν μερικές μέρες ο Χρήστος Κόλλιας, παλιός πρωταθλητής της Ελληνορωμαικής πάλης και σήμερα προπονητής και καθηγητής των ΤΕΦΑΑ, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου γιά τη πάλη: η θεαματικότητα μειώνεται – μειώθηκε 60% τα τελευταία 15 χρόνια. Μπορεί να κινδυνέψει η πάλη να μείνει ακόμα και εκτός Ολυμπιακών Αγώνων. Πρέπει λοιπόν να αλλάξουν οι κανονισμοί, να γίνει πιό θεαματικό το άθλημα πρίν είναι αργά. Και ο Χρήστος Κόλλιας με τη πείρα του, το επιστημονικό του υπόβαθρο και την αγάπη του γιά το άθλημα της πάλης κάνει εμπεριστατωμένες προτάσεις.

Τι και αν είναι η πάλη από τα αρχαιότερα αθλήματα; Αν δεν μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της τηλεόρασης κινδυνεύει.

Βέβαια και η συζήτηση περί κανονισμών στη πάλη είναι το ίδιο αρχαία με το άθλημα. Από τον πρώτο κι’ όλας αγώνα πάλης ανάμεσα στον Αΐαντα τον Τελαμώνιο και τον Οδυσσέα στη πεδιάδα της Τροίας – με σπόνσορα τον Αχιλλέα, που μας τον δίνει ο πρώτος αθλητικός ανταποκριτής, ο Ομηρος, το θέμα της αλλαγής κανονισμών τέθηκε από τον Αΐαντα στη μέση του αγώνα, και ο αγώνας έληξε ισόπαλος με παρέμβαση του σπόνσορα! Αλλες εποχές, άλλα ήθη.

Σήμερα όμως έχει άδικο ο Χρήστος Κόλλιας; Είναι ιεροσυλία η αλλαγή των κανονισμών; Οχι έχει δίκιο. Τους κανονισμούς οι άνθρωποι τους έφτιαξαν και οι άνθρωποι τους αλλάζουν, έστω και με τηλεοπτικά κριτήρια. Ισα ίσα είναι υποχρέωση και δουλειά του να επισημάνει το πρόβλημα έγκαιρα, και αγαπώντας το άθλημα της πάλης κοιτάει να κάνει τη δουλειά του σωστά.

Βλέπετε όμως τι πιέσεις δέχεται ένα άθλημα που δεν είναι αρκούντως Χολυγουντιανό;

Η τηλεόραση πλούτισε τον αθλητισμό αρκετά και μερικούς αθλητές και παράγοντες πολύ. Παράλληλα όμως κάπου φτώχυνε τον αθλητισμό στη βάση του, έβαλε τους πάντες να βράζουν μέσα στό ίδιο καζάνι του Μάρκετιγκ, άλλαξε τις προτεραιότητες. Γιατί ο αθλητισμός είναι προσπάθεια και θέαμα. Οι συμμετέχοντες δίνουν την έμφαση στη προσπάθεια που βγάζει το θέαμα. Οι θεατές θέλουν το θέαμα που βγαίνει από τη προσπάθεια. Οι διαφημιζόμενοι όμως θέλουν μόνο την θεαματικότητα – και αυτοί πληρώνουν.