Ονειρα και εφιάλτες

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 11 Νοεμβρίου 2001

Ονειρα και εφιάλτες

Βρέθηκα τυχαία στη πισίνα 10 χρονών να παρακολουθώ το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Μεγάλα αστέρια της γυναικείας κολύμβησης τότε, Λομβάρδου, Σωτηρίου, Μπαξεβανέλη φάνταζαν στα παιδικά μου μάτια απίστευτα μοναδικές. Ηταν τότε που αποφάσισα πολύ συνειδητά ότι θα γίνω κολυμβήτρια. Οργάνωσα όλη τη ζωή μου από τότε γύρω από αυτό το στόχο. Πρώτα να πείσω τους γονείς μου ότι το εννοούσα, όταν ανακάλυψαν ότι το έσκαγα από τα αγγλικά μου για να πηγαίνω στις προπονήσεις. Με αντάλλαγμα το να είμαι αριστούχος στο σχολείο είχα από 12 χρονών ελεύθερο το πεδίο για το στόχο μου. Δύο φορές την ημέρα προπόνηση, καμμιά φορά και τρεις, κυνηγημένοι με το προπονητή μου γιατί η ομάδα μου, ο Εθνικός Γ.Σ., δεν ήταν από τις ευνοημένες ομάδες της Ομοσπονδίας και ο προπονητής μου ήταν στο στόχαστρο του τότε Γ.Γ.Α. Εγώ όμως είχα το στόχο μου, σε τέτοιο βαθμό που δεν θυμάμαι να πήγα ένα πάρτυ στην εφηβεία μου. Στον ελεύθερο χρόνο μου σπούδαζα τη ζωή όλων των Ολυμπιονικών στη ιστορία της κολύμβησης.  

Ηταν επιλογή μου. Αλλα παιδιά βρίσκονται σ’ ένα άθλημα και προπονούνται όχι γιατί το θέλουν τα ίδια αλλά γιατί τους πιέζουν οι γονείς τους. Πρίν λίγες μέρες ένας προπονητής κολύμβησης μου έλεγε ότι αν τα άφηνες ελεύθερα δύο στα τρία παιδιά θα εγκατέλειπαν το άθλημα. Εχω δει πατέρα να χαστουκίζει τη 14χρονη κόρη του γιατί δεν πήγε καλά στους αγώνες, αν και θέλω να πιστεύω ότι τέτοιες σκηνές είναι σπάνιες.  

Ομως ενώ πολλά παιδιά έχουν προβλήματα που πηγάζουν από τη καταπίεση που υφίστανται, υπάρχουν και άλλα, ίσως λιγότερα, που αυτοκαταπιέζονται. Οπως η μικρή 13χρονη αθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής που συνάντησα στο Ολυμπιακό στάδιο να κλαίει απελπισμένα μη μπορώντας να δει ότι υπάρχει συνέχεια στη ζωή της, όταν η προπονήτρια την πέταξε έξω από την ομάδα γιατί το μικροκαμωμένο κορμάκι της είχε δύο επιπλέον κιλά. Επέστρεψε στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη και χρειάσθηκε 3 χρόνια στενής ψυχολογικής υποστήριξης γιά να ξεπεράσει την αποτυχία της να ανήκει στην ομάδα των ξεχωριστών του αθλήματός της.

Τι να σκεφτόταν άραγε η 13χρονη Ματίνα, μαθήτρια του 19.8, πέφτοντας στις γραμμές του τρένου όταν έμαθε ότι με το ιατρικό πρόβλημα που είχε στη μέση της ίσως θάπρεπε να ξεχάσει τον αθλητισμό που ήταν το πάθος της; Σίγουρα δεν είχε την κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη για να καταλάβει ότι ζωή δεν είναι μόνο η εκπλήρωση των στόχων που βάζουμε. Οι προσπάθειες που κάνουμε την ομορφαίνουν, αλλά η ζωή είναι η υπέρτατη αξία από μόνη της. Δεν έμαθε η μικρούλα Ματίνα ότι στη ζωή πέφτει και σηκώνεται κανείς πολλές φορές, και ότι είναι η θέληση για το τελευταίο που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν. Δεν πρόλαβε να μάθει ότι αν επιλέξει κανείς να είναι κυπαρίσσι πρέπει να μάθει να αντέχει τους ανέμους. Αυτό όμως δεν διδάσκεται, βιώνεται μόνο.