Και γιατί όχι;

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 8 Ιουνίου 2008

Και γιατί όχι;

Στον απόηχο των αποκαλύψεων του σκανδάλου ντόπινγκ της άρσης βαρών υπήρξαν από μερικές κατευθύνσεις κάποιες προτάσεις γιά τη διεθνή νομιμοποίηση του ντόπινγκ στον υψηλό αθλητισμό. Η συζήτηση αυτή είναι παλιά, είχε πάρει διαστάσεις την προηγούμενη δεκαετία, σε μία εποχή που και η ΔΟΕ ήταν πιό επιεικής με το ντόπινγκ. Τότε κάποιοι έφταναν να προτείνουν την νομιμοποίηση τις φαρμακοδιέγερσης στον υψηλό αθλητισμο, υπό συστηματική ιατρική παρακολούθηση βέβαια, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ή ισότητα ευκαιριών σε όλους τους αθλητές, να εκλείψει η εξαπάτηση συναθλητών και κοινού και να εξασφαλιστεί και στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και η διαφύλαξη της υγείας των αθλητών. Σε φιλοσοφικό επίπεδο οι προτάσεις αυτές κινούνται σε ένα φιλελεύθερο πλαίσιο, δηλαδή τι μας νοιάζει εμάς τι παίρνει ο άλλος, ενώ σε πρακτικό επίπεδο στηρίζονται στην θεώρηση ότι έτσι και αλλιώς σήμερα γιά να διακριθείς στον διεθνή πρωταθλητισμό πρέπει να είσαι ντοπαρισμένος, οπότε ας νομιμοποιηθούν όλα και ας σταματήσει το κρυφτούλι. Πολλές φορές η σχετική επιχειρηματολογία συνοδεύετο με μία υποτίμηση των ιατρικών κινδύνων του ντόπινγκ, τουλάχιστον όταν αυτό γίνεται υπό συστηματική ιατρική παρακολούθηση.

Πολλοί από τους υποστηρικτές αυτής της πρότασης έβλεπαν κατά βάθος τη νομιμοποίηση του ντόπινγκ ως το τελευταίο βήμα γιά την απόρριψη των παλαιών ιδεολογημάτων περί καθαρού και ερασιτεχνικού αθλητισμού. Θεωρούσαν ότι όλα αυτά τα περί καθαρότητας ήσαν παρωχημένα ιδεολογήματα που απλά σήμερα εμπόδιζαν την πλήρη ανάπτυξη του ελεύθερου εμπορικού αθλητισμού. Στο ερώτημα, καθαρή άμιλλα ή εντυπωσιακό θέαμα, απαντούσαν θέαμα. Παλιό το ερώτημα, πολύ παλιά και η απάντησή του. Αν θελήσει κανείς να δει το ζήτημα ιστορικά, θα μπορούσε να μιλήσει γιά την διαφορά ανάμεσα στον αρχαίο Ελληνικό αθλητισμό των ελευθέρων πολιτών και στον Ρωμαϊκό «αθλητισμό» των θεαμάτων του Κολοσσαίου. Σήμερα βέβαια τα δρώμενα του Κολοσσαίου θεωρούνται βάρβαρα πράγματα, γιατί εκεί χυνότανε αίμα. Λένε όμως ότι σήμερα το επιστημονικό ντόπινγκ θα μπορούσε να είναι απόλυτα ασφαλές, αποστειρωμένο, καθαρό. Μόνο που γιά να το πουν αυτό αναγκάζονται να κτίσουν μία ψεύτικη εικονική πραγματικότητα της σύγχρονης βιοχημείας και του ανθρώπινου οργανισμού!

Η απλή αλήθεια που επιλέγουν να αγνοούν είναι ότι όλα τα φάρμακα έχουν παρενέργειες. Οταν ένας γιατρός συνταγογραφεί ένα φάρμακο σε έναν ασθενή, σταθμίζει το προσδοκώμενο όφελος και τις αναμενόμενες παρενέργειες και αποφασίζει με βάση την καλύτερη διαθέσιμη επιστημονική γνώση αν το φάρμακο θα κάνει περισότερτο καλό παρά κακό. Ο γιατρός όμως δεν ξεχνάει ποτέ ότι κάθε φάρμακο μπορεί να έχει παρενέργειες, οπότε δεν συνταγογραφεί ποτέ φάρμακα σε υγιείς ανθρώπους! Οι αθλητές του υψηλού αθλητισμού είναι εξ ορισμού υγιέστατοι, οπότε αν μπούν σε μία διαδικασία ιατρικά ελεγχόμενου ντόπινγκ θα αρχίσουν μετά από λίγο να υφίστανται τις παρενέργειες των φαρμάκων που παίρνουν. Η ιατρική επίβλεψη μπορεί να μετριάσει σε κάποιο βαθμό τις παρενέργειες αυτές, αλλά αν η δοσολογία είναι αρκετή γιά να έχει αθλητικό αποτέλεσμα, οι παρενέργειες δεν γίνεται να λείψουν. Δηλαδή πάλι αίμα χύνεται, άσχετα αν δεν το βλέπουν οι τηλεθεατές μας. Εδώ οι πιό σκληροί φιλελεύθεροι σου λένε, «μα τι σε νοιάζει εσένα, άσε τον καθένα να αποφασίσει μόνος του τι ρίσκα θέλει να πάρει». Ποιός όμως θα αποφασίσει; Οι αθλητές υψηλών επιδόσεων ξεκινάνε την αθλητική τους καριέρα όσο είναι ακόμα ανήλικοι. Δεν διαθέτουν τις σχετικές επιστημονικές γνώσεις γιά το θέμα, ενώ έχουν και ψυχολογική εξάρτηση από τον προπονητή τους. Δεν είναι σε θέση ούτε νομικά ούτε επιστημονικά ούτε ψυχολογικά να πάρουν μία τέτοια απόφαση. Είναι έρμαιο στα χέρια του προπονητή. Λέμε συχνά ότι το ζητούμενο είναι ο καθαρός αθλητισμός, αλλά να το πραγματικό διακύβευμα εδώ είναι η προστασία της σωματικής ακεραιότητας των νέων. Εκεί δεν χωράνε εξυπνακίστικες θεωρίες.