Ανοχή

Λέμε συνέχεια ότι γιά το ντόπινγκ στον υψηλό αθλητισμό στην Ελλάδα φταίει πρώτα – πρώτα η ανοχή διαδοχικών κυβερνήσεων, ίσως όμως η διατύπωση αυτή να μην μεταφέρει σε όλους την πλήρη εικόνα των όσων πραγματικά συμβαίνουν. Περιέργως την καλύτερη δυνατή περιγραφή του φαινομένου αυτού έδωσε πριν λίγες μέρες ο ίδιος ο Χρήστος Ιακώβου στο υπόμνημα που κατέθεσε στον Εισαγγελέα. Γράφει ο Ιακώβου στο υπόμνημα του μεταξύ άλλων:

«Πρωταθλητισμός σημαίνει απάνθρωπη προπόνηση. Το θέλουμε σαν κοινωνία αυτό για τους νέους μας ή όχι; Ας αποφασίσουν οι πολιτικοί ταγοί. Οταν όμως ζητούν Ολυμπιακά μετάλλια, ας κατεβαίνουν και στα προπονητήρια για να διαπιστώνουν πώς αυτά κατακτώνται. Η παρουσία τους μόνο στις απονομές, δείχνει σκοπιμότητα και ματαιοδοξία».

Συμφωνώ απόλυτα! Γιά κοιτάξτε όμως λίγο πιό προσεκτικά, μπορείτε να βρείτε εκεί μέσα τις δύο κρίσιμες φρασούλες που μέσα τους κρύβεται όλη η πίκρα του Χρήστου Ιακώβου, μα και όλη η τραγωδία του ντοπαρισμένου Ελληνικού πρωταθλητισμού; Η πρώτη κρίσιμη φρασούλα είναι «απάνθρωπη προπόνηση». Εδώ μονάχα η πίκρα κάνει τον Ιακώβου να κυριολεκτεί απόλυτα, συνήθως όλοι αυτό το λέμε κατ’ ευφημισμό σκληρή προπόνηση, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται γιά απάνθρωπη προπόνηση. Είναι απάνθρωπη γιατί ο αθλητής που θέλει να πλησιάσει διεθνή διάκριση αφιερώνεται εντελώς στον στόχο αυτόν. Είναι απάνθρωπη γιατί αφού φτάσει ο αθλητής στο σημείο της απόλυτης σωματικής εξάντλησης, συνεχίζει. Δεν πάει βέβαια ποτέ κανείς πέρα από τα όρια του, αυτό είναι άλλος ένας ευφημισμός του χώρου, πάει όμως πέρα από εκεί που νομίζει ότι βρίσκονται τα όριά του, πάει ψάχνοντας να τα βρει. Αυτό πονάει και στα βαριά αθλήματα πονάει περισότερο. Στο τέλος ή δέχεσαι αυτή την απάνθρωπη προπόνηση ή πας και κάνεις κάτι άλλο. Αν τη δεχτείς όμως έχεις μπει σε μία ψυχολογία που μπορεί και να δει το ντόπινγκ σαν μία επώδυνη προσπάθεια ακόμα. Που να βάλεις το όριο από τη στιγμή που δέχτηκες την απάνθρωπη προπόνηση; Στο ντόπινγκ; Γιατί; Είναι από τη φύση του δεκτικός ο χώρος του υψηλού αθλητισμού στο ντόπινγκ και όποιος θέλει να το καταπολεμήσει αποτελεσματικά δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ αυτή την απλή αλήθεια.

Η δεύτερη όμως κρίσιμη φράση του Ιακώβου βγάζει γέλιο, «Οταν ζητούν (οι πολιτικοί ταγοί) Ολυμπιακά μετάλλια, ας κατεβαίνουν και στα προπονητήρια για να διαπιστώνουν πώς αυτά κατακτώνται». Μα οι πολιτικοί ταγοί στην Ελλάδα είναι πολιτικοί ταγοί ακριβώς επειδή έχουν αριστεύσει στο πολιτικό άθλημα του να βγάζουν την ουρά τους απέξω! Στο προπονητήριο της Αρσης Βαρών θα πάνε; Δεν πάνε να σταθούν στη μέση ενός πεδίου βολής καλύτερα; Δεν θα πάνε ποτέ και δεν θα πάνε ακριβώς επειδή δεν θέλουν να ξέρουν πως κατακτιώνται αυτά τα μετάλλια! Καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν μονάχα από τα Ελληνικά γονίδια και μετά από αυτό δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα άλλο γιά το θέμα, πέρα από το πόσα λεφτά χρειάζονται και τι ώρα φτάνει το αεροπλάνο με τους Ολυμπιονίκες! Ανοχή δείχνουν, όχι ανοησία. Η ανοχή αυτή στηρίζεται σε μία σιωπηρή συμφωνία, πες μου πόσα θες, κάνε ότι θες, αλλά αν σε πιάσουν, εγώ δεν ξέρω τίποτα. Το είχε διατυπώσει πολύ κομψά ο Τζέκος την εποχή που μεσουρανούσε το άστρο του, «ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται ντοπαρισμένος». Σήμερα ο Χρήστος Ιακώβου νοιώθει προδομένος από αυτούς που παλιά τον στήριζαν και έπαιρναν μερίδιο από τη δόξα του. Εχει τα δίκια του, αλλά και οι «πολιτκοί ταγοί» επίσης νοιώθουν προδομένοι από τον Χρήστο, του εγγυήθηκαν ανοχή με αντάλλαγμα μετάλλια, πως κατάφερε να τους εκθέσει αφήνοντας τους ξένους να τον πιάσουν;