Πεκίνο

Οι Ολυμπιακοί αγώνες πάντα ακολουθούν το χρήμα και την εξουσία. Περιοδεύουν ανά τετραετία τον πλανήτη (ανά διετία μαζί με τους χειμερινούς) και στέκονται όπου βρίσκουν ευπρόσωπες ανθούσες αγορές. Φροντίζουν να μην λειψουν από καμμία γειτονιά του πλανήτη γιά πολύ, αρκεί να βρίσκουν επαρκείς και πληρωμένες από άλλους υποδομές. Κολακεύουν τους ισχυρούς, αλλά προσπαθούν να έχουν και μία επίφαση δίκαιης κατανομής. Συνήθως κυκλοφορούν ανάμεσα σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, πάνε όμως καμμιά φορά και παραπέρα. Πάντως εδώ και 60 χρόνια έναν κανόνα τηρούν με συνέπεια, δεν πάνε σε χώρες που δεν είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ, εκτός αν οι χώρες αυτές λογίζονται παγκόσμιες δυνάμεις.

Δείτε το έτσι, και η Κινεζική διοργάνωση φέτος αποκτά άλλη σημασία. Στην Κίνα γιά πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός αθλητισμός είχε αντιμετωπιστεί με βάση το παλιό Σοβιετικό πρότυπο, σκοπός του Ολυμπιακού αθλητισμού ήταν η διεθνής προβολή των επιτευγμάτων της χώρας. Μαζί με τον στόχο ακολούθησαν και τα μέσα, ένα εκτεταμένο κρατικό σύστημα ντοπαρίσματος των αθλητών, που κάποια στιγμή χτύπησε κόκκινο στη ΔΟΕ. Με τον καιρό η Κίνα δέχτηκε την ένταξή της στο πλέγμα των διεθνών κανονισμών γιά το ντόπινγκ, που σημαίνει ότι δέχτηκε να ενεργεί πιό δυτικότροπα.

Γιά τους Κινέζους η φετεινή διοργάνωση αποτελεί ακριβώς μία λαμπρή ευκαιρία προβολής των επιτευγμάτων της χώρας τους, μία ευκαιρία να σταθούνε στη διεθνή σκηνή ως απόλυτα ισότιμα μέλη της, αφού όχι μόνο μετέχουν στο μεγάλο διεθνές πανηγύρι της δύσης, αλλά το διοργανώνουν κιόλας. Οι Κίνα παίζει γιά τις εντυπώσεις, όχι απλά τις εντυπώσεις στα διάφορα ανά την υφήλιο Υπουργεία Εξωτερικών, αλλά γιά τις εντυπώσεις μέσα στο σαλόνι του κάθε Αμερικανού, Αγγλου, Γάλλου και Γερμανού. Με την διοργάνωση αυτή οι Κινέζοι επιδιώκουν να καταπολεμήσουν την δαιμονοποίησή τους από τα δυτικά ΜΜΕ και να προβάλλουν στον μέσο δυτικό καταναλωτή μία εικόνα υψηλής ποιότητας της χώρας τους γενικά. Δεν είναι παράδοξο που οι Ολυμπιακοί αγώνες του Πεκίνου θα είναι οι ακριβότεροι όλων των εποχών, αφού έπρεπε να καλυφτούν και πραγματικές ελλείψεις υποδομών και θεσμών, αλλά και ένα καλλιεργούμενο από ορισμένους δυτικούς κύκλους αντικινεζικό κλίμα.

Από την άλλη μεριά όμως η αλήθεια είναι ότι η Κίνα, παρά την ραγδαία ανάπτυξή της, έχει περισσότερα να κρύψει από τις μουτζουρωμένες προσόψεις της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας. Το έλλειμα δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι υπαρκτό, δεν το έχουν απλά εφεύρει οι δυτικοί επικριτές. Σε αντίθεση μάλιστα με την Νότια Κορέα που πριν 20 χρόνια συνδύασε την Ολυμπιακή διοργάνωση με το πέρασμα στη δημοκρατία, η Κίνα δεν επιθυμεί να κάνει τώρα κάτι τέτοιο. Ετσι καθώς μένουν πιά λιγότερες από 200 μέρες ως την έναρξη των αγώνων και καθώς οι αρχές του Πεκίνου θα μπαλώνουν τις τελευταίες τεχνικές τους ελλείψεις με διοικητικά μέτρα, αρχίζει να διαφαίνεται ότι το βασικό πεδίο της σύγκρουσης στο διάστημα που απομένει θα είναι η ελευθερία του τύπου. Οι στρατιές των αθλητών θα συνοδεύονται όπως πάντα από στρατιές ξένων δημοσιογράφων, που διεκδικούν από τώρα να γράφουν και να μεταδίδουν από το Πεκίνο ότι θέλουν. Το ότι θέλουν βέβαια δεν σημαίνει μονάχα τα αποτελέσματα των αγώνων, αλλά και οτιδήποτε γιά την διοργάνωση, το τυχόν ντόπινγκ, το Πεκίνο γενικότερα, την Κίνα όλη. Εδώ το θέμα είναι πραγματικά λεπτό, γιατί όλοι εκείνοι οι δυτικοί τηλεθεατές στις πολυθρόνες τους θα εισπράξουν τελικά ότι τους δώσουν οι δημοσιογράφοι. Φαντάζομαι ότι το χωριό Ποτέμκιν των δημοσιογράφων θα είναι ήδη έτοιμο στο Πεκίνο, με ελεύθερες συνδέσεις ίντερνετ και χαμογελαστούς γλωσσομαθείς Κινέζους έτοιμους να δώσουν μία καλή εικόνα της χώρας τους. Τελικά μάλιστα νομίζω ότι θα το καταφέρουν, αφού αυτή είναι η επιθυμία των πολυεθνικών ιδιοκτητών του θεσμού, που τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά πολύ πρίν ανοίξει το περίφημο φακελλάκι του ο κ. Ρόγκ και πει τη λέξη Πεκίνο.