Αλ Ερτερ

Οταν ήταν 15 χρονών, μαθητής γυμνασίου στην Αμερική, είχε ξεκινήσει τον αθλητισμό από το σπρίντ, γιά να περάσει λίγο αργότερα στους δρόμους ημιαντοχής. Μία μέρα στην προπόνηση στο στίβο οι δισκοβόλοι προπονούνταν λίγο πιό πέρα, όταν ένας δίσκος έπεσε κοντά του. Τον έπιασε και τους τον ξαναπέταξε, πέρα μακρυά πάνω από τα κεφάλια τους! Εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε την πορεία του ο μεγαλύτερος δισκοβόλος του 20^ου αιώνα. Τη βδομάδα που μας πέρασε η πορεία αυτή τελείωσε σε ηλικία 71 ετών από καρδιακό νόσημα. Τι πορεία όμως!

Ο νεαρός Ερτερ ήταν καταρχάς ταλέντο, αλλά εξελίχτηκε σε φαινόμενο. Στους Ολυμπιακούς του 1956 στη Μελβούρνη ήταν ο πολλά υποσχόμενος μικρός, εκεί πήρε το πρώτο του χρυσό μετάλλιο. Το 1957 ένα τροχαίο ατύχημα παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, αλλά το 1960 στη Ρώμη πήρε το δεύτερο χρυσό. Το 1964 στο Τόκιο πήγε με μετατόπιση αυχενικού σπονδύλου, απέκτησε και ένα σχίσιμο χόνδρου στο πλευρό και κατέληξε, έξι μέρες πρίν το αγώνισμά του, να του απαγορέψουν οι γιατροί την προπόνηση. Στον προκριματικό γύρο έβγαλε το αυχενικό κολλάρο και σημείωσε καινούργιο Ολυμπιακό ρεκόρ. Στον τελικό έριξε μόνο 5 από τις 6 προσπάθειές του σφαδάζοντας από τον πόνο. Την 6^η δεν μπόρεσε να την ρίξει, αλλά το τρίτο χρυσό το πήρε. Το 1968 στην Πόλη του Μεξικό δεν ήταν πιά το φαβορί, αφού ήταν ήδη 32 χρονών, αλλά πήρε το 4^ο χρυσό. Τον επόμενο χρόνο αποσύρθηκε. Μέχρι εδώ ήταν ο πρώτος αθλητής στίβου που κέρδισε 4 διαδοχικά Ολυμπιακά μετάλλια στο άθλημά του, με καλύτερη επίδοση τα 64.78 μέτρα στο Μεξικό. Παράλληλα σπούδασε, δούλευε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και ως τα τελευταία του, ήταν περήφανος που δεν είχε βγάλει ποτέ δεκάρα από τον αθλητισμό.

Την καλύτερή του επίδοση όμως την έκανε το 1980, σε ηλικία 43 ετών, όταν διεκδικώντας τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς της Μόσχας έπιασε τα 69.46 μέτρα και ήρθε 4^ος. Μόνο το 1987 παράτησε οριστικά τον αθλητισμό κορυφής, όπως είπε ο ίδιος «γιατί η κουλτούρα του ντόπινγκ έχει επικρατήσει τελείως». Συνέχισε όμως να αγωνίζεται στην ηλικιακή του κατηγορία.

Μετά τον αθλητισμό ο Ερτερ ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, πρωτοστάτησε μάλιστα στη συγκέντρωση έργων 14 συνολικά ζωγράφων που έχουν υπάρξει Ολυμπιακοί αθλητές. Η έκθεση αυτή, «Τέχνη των Ολύμπιανς» από τον επόμενο χρόνο θα στεγάζεται μόνιμα στην Φλόριδα των ΗΠΑ. Το μεγαλείο του Ερτερ βλέπετε δεν σταματάει στα ρεκόρ και στα μετάλλιά του, γιατί ο άνθρωπος αυτός ήταν μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, κάτι που όσο περνάνε τα χρόνια, σπανίζει ολοένα και περισσότερο στον αθλητισμό. Είχε επισημάνει τη διαφορά ο ίδιος όταν σε ηλικία 60 ετών είχε επισκεφτεί το Αμερικανικό Κέντρο Ολυμπιακής Προετοιμασίας στο Κολοράντο Σπρίνγκς: «Είδα αθλητές που είχαν περάσει τα 30 να προπονούνται όλη τη μέρα. Αυτή είναι η ζωή τους. Τι έγινε όμως η υπόλοιπη ζωή τους; Εγώ χαίρομαι που είχα μία κανονική ζωή, με καριέρα και οικογένεια. Αυτό κάνει τον άνθρωπο ολοκληρωμένο.»

Θρηνεί αυτές τις μέρες ο κόσμος του αθλητισμού την απώλεια ενός μεγάλου αθλητή, αλλά η αναδρομή στη ζωή του Ερτερ μας κάνει να θρηνούμε γιά κάτι ακόμα, γιά τον πραγματικό ερασιτεχνικό αθλητισμό που χάθηκε πιά. Μπορεί στο μέλλον να υπάρξει κάπου κάποιος δισκοβόλος με το ίδιο ή και μεγαλύτερο ταλέντο από τον Ερτερ, αν όμως παραμείνει στον αθλητισμό Ολυμπιακού επιπέδου θα καταλήξει μονομερής, ντοπαρισμένος και ακαλλιέργητος. Θα μας ενθουσιάζει χωρίς να μας εμπνέει. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος θρήνος μας.