Το τρίπτυχο

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 16 Σεπτεμβρίου 2007

Το τρίπτυχο

Η αποχωρούσα σήμερα κυβέρνηση ξεκίνησε τη θητεία της με ένα κρίσιμο ερώτημα από τον χώρο του αθλητισμού να πλανάται απειλητικό γύρω της, θα κατάφερνε να είναι έτοιμη η χώρα εγκαίρως γιά τους Ολυμπιακούς αγώνες; Το ζήτημα αυτό δεν ήταν απόλυτα στο χέρι της κυβέρνησης, αφού έπρεπε να κινηθεί σε ένα στενό πλαίσιο που το είχε καθορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση Σημίτη. Το ερώτημα ήταν αν μπορούσε να διαχειριστεί ικανοποιητικά μία δύσκολη κατάσταση. Τα κατάφερε και η επιτυχία της αυτή έδωσε αρχικά στην κυβέρνηση Καραμανλή έναν αέρα ικανού διαχειριστή, που σήμερα πιά μοιάζει με πολύ μακρυνή ανάμνηση. Γέννησε όμως τότε κάποιες ελπίδες, έτσι ώστε όλος ο κόσμος του αθλητισμού περίμενε την επόμενη της λήξης των αγώνων να δει τι θα έκανε η καινούργια κυβέρνηση με την ελευθερία κινήσεων που είχε κατακτήσει.

Πριν και γιά πολλά χρόνια διαδοχικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν στον χώρο του αθλητισμού ένα παραδοσιακά καθιερωμένο τρίπτυχο: 1. Φρόντιζαν να βάζουν κομματικούς εγκάθετους σε όλες τις διοικήσεις των αθλητικών ομοσπονδιών, 2. Φρόντιζαν να χαρίζουν λεφτά στις ΠΑΕ και ΚΑΕ γιά να ικανοποιούν τους πλούσιους ιδιοκτήτες τους και να ψαρεύουν ψήφους ανάμεσα στους οπαδούς τους, 3. Κυνηγούσαν τις μεγάλες και φανταχτερές διεθνείς αθλητικές διακρίσεις, χωρίς όμως να επενδύουν επαρκώς στη βάση του αθλητισμού, στον πραγματικά ερασιτεχνικό αθλητισμό της γειτονιάς και της επαρχίας.

Με τα χρόνια αυτή η στάση διαδοχικών κυβερνήσεων γέννησε την ανοχή στην αθλητικογενή βία, γιατί η αποτελεσματική καταπολέμησή της θα δυσαρεστούσε κάποιους παράγοντες κάποιων ΠΑΕ. Γέννησε την ανοχή στο ντόπινγκ, γιατί επικράτησε η άποψη “φέρτε μας μετάλλια και ας είναι οτι νάναι”. Η κυβέρνηση Σημίτη εκσυγχρόνησε τους τρόπους δωρεών στις ΠΑΕ, αφού άρχισε δίπλα στα λεφτά να τους χαρίζει και γή γιά να κτίσουν γήπεδα – εμπορικά κέντρα. Η κυβέρνηση Σημίτη αξιοποίησε ακόμα την διοργάνωση Ολυμπιακών αγώνων ως πρόφαση γιά να βάλει μπρός ένα όργιο εργολαβικής ευωχίας σε προστατευόμενες εκτάσεις του λεκανοπεδίου και της Αττικής.

Η καινούργια τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε μπροστά της όλες τις επιλογές ανοιχτές, μπορούσε να τροποποιήσει ριζικά όποιο κομμάτι της αθλητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ ήθελε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμούσε. Μπορούσε ακόμα να εξασφαλίσει ευρύτερες συναινέσεις γιά τέτοιες αλλαγές στα επιμέρους θέματα, μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον θετικό αλλά και τον αρνητικό απόηχο των Ολυμπιακών αγώνων (υπόθεση Κεντέρη – Θάνου) γιά να κάνει οτιδήποτε. Τι έκανε; Κατέβασε το ίδιο τρίπτυχο από το ράφι και άρχισε να το διαβάζει και να το εφαρμόζει βήμα προς βήμα: κομματικοί εγκάθετοι – λεφτά στις ΠΑΕ – πανηγύρια. Αφήνω το γεγονός ότι ούτε το πρώτο βήμα δεν το πέτυχαν απόλυτα, αφού οι προηγούμενοι κομματικοί εγκάθετοι του ΠΑΣΟΚ είχαν ριζώσει καλά σε μερικές περιπτώσεις και είχαν τη στήριξη των αντίστοιχων διεθνών ομοσπονδιών. Στέκομαι όμως στο γεγονός ότι όταν μπήκε πρακτικά το ερώτημα «τι θέλετε να κάνετε διαφορετικά βρε παιδιά», ήρθε η συνηθισμένη απάντηση «α τίποτα το διαφορετικό, μονάχα να σηκωθούν αυτοί να κάτσουμε εμείς». Οσο γιά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, σιγά μην ασχοληθούν οι επαγγελματίες της εξουσίας με οτιδήποτε ερασιτεχνικό που δεν φέρνει λεφτά άμεσα.

Γιά όλους εμάς που νοιώθουμε τον αθλητισμό ως δικαίωμα της νεολαίας, μία λύση μόνο μένει σήμερα. Ψήφο στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς!