Οι δύο μηχανικοί

18 χρονών ο Φόσμπερυ πηγαίνει να σπουδάσει μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Ορεγκον, ενώ φυσικά μετέχει στην πανεπιστημιακή ομάδα στίβου. Ο προπονητής του στην πανεπιστημιακή ομάδα στην αρχή μπερδεύεται με τούτον τον παράξενο άλτη, που δεν μπορεί να πηδήξει σωστά, αλλά πηδάει μιά χαρά στραβά. Για καλή του τύχη όμως, ο προπονητής του είναι ο ίδιος μηχανικός, οπότε αυτά που δεν καταλαβαίνει προτιμάει να τα μελετάει παρά να τα απαγορεύει. Κάποια στιγμή ο προπονητής αποφασίζει να αφήσει στην άκρη όλες τις κλασσικές μεθόδους και να δουλέψει με βάση τη “μέθοδο Φόσμπέρυ”. Βιντεοσκοπεί τα άλματα του Ντικ και αφιερώνει τα επόμενα δύο χρόνια ψάχνοντας να βρει τι κάνει ο Ντικ, πως το κάνει και πως θα μπορούσε να το κάνει ακόμα καλύτερα. Οι επιτυχίες έρχονται γρήγορα. Ο Φόσμπερυ σημειώνει νέο αμερικανικό σχολικό και κολεγειακό ρεκόρ και γίνεται εξώφυλλο στα αθλητικά περιοδικά, ενώ όλη η χώρα ανακαλύπτει το νέο αθλητικό αστέρι με το καινούργιο στυλ που ανατέλλει.

Το 1968, έτος των Ολυμπιακών αγώνων, βρίσκει τον Φόσμπερυ στο τρίτο έτος των σπουδών του. Ολη η Αμερική βράζει από την αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ, τα διάφορα κινήματα πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων βρίσκονται στο φόρτε τους, όλες οι αξίες και οι αρχές της Αμερικανικής κοινωνίας βρίσκονται υπό αμφισβήτηση. Ο χρόνος αυτός θα κυλήσει παράξενα γιά τον Ντικ Φόσμπερυ. Στρατολογείται για τον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά στις ιατρικές εξετάσεις του βρίσκουν κάποια ατέλεια στη σπονδυλική στήλη και τον απαλλάσουν. Αφού φεύγει αυτό το εμπόδιο από μόνο του, έχει να περάσει τους αμερικάνικους προκριματικούς αγώνες γιά να αποκτήσει το πολυπόθητο δικαίωμα της Ολυμπιακής συμμετοχής. Κερδίζει την 4η πολύτιμη θέση μετά από συναρπαστικούς προκριματικούς, στους οποίους το φαβορί μένει εκτός Ολυμπιακής ομάδας! Στη συνέχεια οι ίδιοι οι Ολυμπιακοί κινδυνεύουν να μποϋκοταριστούν από όλες τις Αφρικανικές χώρες, λόγω της συμμετοχής στους αγώνες της Νότιας Αφρικής, που ζει υπό το καθεστώς του Απάρτχαϊντ. Μετά ξεσπάνε στο Μεξικό αιματηρές ταραχές πριν από τους αγώνες, καθώς η Μεξικανική κυβέρνηση πνίγει στο αίμα τη λαϊκή απόπειρα να αξιοποιηθεί πολιτικά η Ολυμπιακή διοργάνωση.

Κάποια στιγμή οι αγώνες αρχίζουν, γιά να γίνουν σκηνικό πολιτικής δράσης και διεκδίκησης σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, όταν οι δύο μαύροι Αμερικανοί δρομείς χαιρετίζουν από το βάθρο της απονομής την ανάκρουση του εθνικού τους ύμνου με τα κεφάλια σκυμμένα και με το χέρι σηκωμένο στον χαιρετισμό των Μαύρων Πανθήρων. Ηταν η χρονιά που τίποτα δεν έμεινε όρθιο, σιγά μην κρατούσε το άλμα στράντλ.

Το αγώνισμα του άλματος εις ύψος ήταν προγραμματισμένο γιά τις δύο τελευταίες μέρες των αγώνων. Είχε ήδη φανεί ότι, λόγω του μεγάλου υψόμετρου της πόλης του Μεξικού, οι επιδόσεις των αθλητών στους δρόμους ταχύτητας και στα άλματα είχαν απογειωθεί. Ο Ντικ Φόσμπερυ όμως δεν μπορούσε παρά να ξαναπαίξει σε μικρογραφία όλη την αθλητική του πορεία στον τελικό. Πέρασε με την πρώτη όλα τα ύψη ως τα 2,22 μέτρα. Μετά ο πήχυς πήγε στα 2,24, που ήταν πάνω από το Ολυμπιακό ρεκόρ. Στις πρώτες δύο προσπάθειες δεν τα κατάφερε. Εμενε μία προσπάθεια μονάχα, η τελευταία, ήταν όμως αρκετή. Αυτό το άλμα δεν έσπασε μονάχα το Ολυμπιακό ρεκόρ, έσπασε και όλα τα καθιερωμένα του άλματος σε ύψος. Στα επόμενα χρόνια σιγά σιγά όλοι οι άλτες παγκόσμιου επιπέδου υϊοθέτησαν το άλμα του Φόσμπερυ. Το πείσμα ενός μηχανικού και η εμπιστοσύνη που του έδειξε ένας άλλος μηχανικός έκαναν το αδιανόητο αυτονόητο.