9/100
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 11 Μαρτίου 2007
9/100
Εννέα εκατοστά του δευτερολέπτου. Τόσο έκοψε ο Αμερικανός κολυμβητής Μάϊκλ Φέλπς από τον προηγούμενο καλύτερο χρόνο του στα 200 μέτρα πεταλούδα, επιτυγχάνοντας γιά πέμπτη φορά παγκόσμιο ρεκόρ στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Ενα λεπτό και 53.71 δευτερόλεπτα χρειάστηκε ο Φέλπς γιά να καλύψει τα 200 μέτρα στην πισίνα. Τον προηγούμενο Αύγουστο είχε χρειαστεί ένα λεπτό και 53.8 δευτερόλεπτα. Βελτίωσε δηλαδή τον χρόνο του κατά 0.08% και κατάφερε γιά μία ακόμα φορά το άπιαστο όνειρο κάθε αθλητή, να κάνει κάτι καλύτερα από ότι το έχει κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος στο παρελθόν.
Σε τέτοια επίπεδα τελειότητας έχουν φτάσει σήμερα οι κορυφαίοι αθλητές, που η όποια βελτίωση παγκόσμιου ρεκόρ να είναι πιά εντελώς οριακή, όπως τα εννέα εκατοστά του δευτερολέπτου του Φέλπς. Τελειότητα στην τεχνική, στην προπόνηση, στη διατροφή, στον τρόπο ζωής, έτσι που ο κορυφαίος κολυμβητής μετατρέπει το σώμα του σε ένα άψογα ρυθμισμένο μηχάνημα κολύμβησης. Τελειότητα τέτοιου επιπέδου, που αν δεν υπήρχε η σύγχρονη τεχνολογία αυτόματης χρονομέτρησης, δεν θα μπορούσε να μετρηθεί καν.
Ο ίδιος ο Φέλπς μετά την επιτυχία του έδωσε με τις δηλώσεις του ένα δείγμα της απαιτούμενης δουλειάς και νοοτροπίας: “Ενα μεγάλο μέρος της προπόνησης επικεντρώθηκε στο κλώτσημα κάτω από το νερό, και ξέρω ότι όσο πιό πολύ κλωτσήσω, τόσο πιό γρήγορα μπορώ να πάω. Το να φεύγεις από τον τοίχο καλά όταν οι άλλοι έχουν αρχίσει να κουράζονται είναι ένα καλό όπλο. Το έχουμε δουλέψει πολύ και αρχίζει να αποδίδει τώρα.”
Δηλαδή με λίγα λόγια κάθε κίνηση του αθλητή έχει μελετηθεί σχολαστικά, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται πάντα η μέγιστη δυνατή απόδοση. Ο αθλητής στον αγώνα δεν κάνει καμμία κίνηση τυχαία. Η προώθηση του κολυμβητή γίνεται κατά το μεγαλύτερο μέρος από την κίνηση των χεριών, οπότε εκεί πέφτει και το βάρος της προπόνησης. Αν τώρα κάποιος καταφέρει να ανεβάσει αποτελεσματικά την απόδοση των ποδιών, τότε αποκτά ένα πλεονέκτημα. Οσο μικρό και αν είναι το πλεονέκτημα αυτό, έχει σημασία όταν μιλάμε γιά εκατοστά του δευτερολέπτου. Οι στροφές που κάνει ο κολυμβητής φτάνοντας στην άκρη της 50μετρης πισίνας αποτελούν ιδιαίτερο κλάδο επιστημονικής μελέτης. Ο κολυμβητής της πεταλούδας πρέπει από τη μία να κάνει τα 50 μέτρα της πισίνας Ολυμπιακών διαστάσεων με ακέραιο αριθμό από χεριές, ώστε να φτάσει ακριβώς στον τοίχο της πισίνας, να στρίψει και να φύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση όσο πιό γρήγορα μπορεί, δίνοντας με τα πόδια τη μέγιστη δυνατή ώθηση στον τοίχο. Αν η στροφή αυτή δεν γίνει τέλεια, ο κολυμβητής χάνει πολύτιμο χρόνο που δεν θα ανακτήσει εύκολα μετά. Ουσιαστικά ο αγώνας των 200 μέτρων είναι τέσσερα 50άρια και τρείς στροφές – χάσε μία στροφή και έχασες.
Στις τεχνικές αυτές βελτιώσεις εντοπίζει ο Φέλπς την εξήγηση της επίδοσής του, αλλά μέσα στον λόγο του αποκαλύπτει και το καίριο ζήτημα: “όταν οι άλλοι έχουν αρχίσει να κουράζονται…” Οι κολυμβητές που φτάνουν να συζητούν καν γιά Ολυμπιακές συμμετοχές σίγουρα ξέρουν να κάνουν στροφές, όπως οι εμποδιστές ξέρουν να περνάνε εμπόδια, οι ακοντιστές να ρίχνουν ακόντιο κλπ. Στον αγώνα όμως μπαίνει ο παράγοντας κούραση, οπότε δεν κάνεις αυτό που πρέπει όχι γιατί δεν ξέρεις πως, αλλά γιατί δεν φτάνουν οι δυνάμεις σου. Πολλά περιστατικά που φαίνονται στον θεατή ως τεχνικά ελαττώματα, όπως το να σκοντάψει ο εμποδιστής στο εμπόδιο και να πέσει, οφείλονται απλά στην κούραση και την ανεπάρκεια δυνάμεων. Εδώ ακριβώς είναι που ανοίγει ένα παραθυράκι και σκάει μύτη το ντόπινγκ.
