Υγεία και άθληση
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 26 Νοεμβρίου 2006
Υγεία και άθληση
Το 1963 είχε γίνει στην Αγγλία εκτεταμένη έρευνα καρδιοαγγειακών νοσημάτων σε 31.000 οδηγούς και εισπράκτορες των κλασσικών δίπατων Λονδρέζικων λεωφορείων, που έχει μείνει ιστορική. Διαπιστώθηκε ότι ανάμεσα στους οδηγούς, που καθόντουσαν όλη τη βάρδια τους στο τιμόνι και στους εισπράκτορες, που έτρεχαν όλη τη βάρδια τους πάνω κάτω, υπήρχε μία μεγάλη διαφορά στην συχνότητα, τη σοβαρότητα και την εξέλιξη καρδιοαγγειακών νοσημάτων. Οι οδηγοί είχαν συχνότερα καρδιακές παθήσεις από τους εισπράκτορες, ενώ ακόμα και όταν ασθενούσαν από καρδιά οι εισπράκτορες, εμφάνιζαν μικρότερη θνησιμότητα από τους οδηγούς! Με το δεδομένο ότι και οι δύο ομάδες δούλευαν στον ίδιο χώρο, είχαν ανάλογες αποδοχές και σε γενικές γραμμές είχαν ανάλογο τρόπο ζωής, διαπιστώθηκε ότι αυτό που προστάτευε την καρδιά και τα αγγεία των εισπρακτόρων ήταν μονάχα το γεγονός ότι στα πλαίσια της καθημερινής δουλειάς τους εκινούντο συνεχώς.
Βέβαια ή “ανάβαση σκάλας δίπατου λεωφορείου” δεν θα αναγνωριστεί ποτέ ως Ολυμπιακό άθλημα, ας σκεφτούμε όμως πρακτικά τι θα έπρεπε να κάνουν οι δύστυχοι οδηγοί των λεωφορείων, γιά να απολαύσουν τα ωφελήματα υγείας των συναδέλφων τους. Μηπως θα έπρεπε να οδηγούν χορεύοντας; Αντικειμενικοί λόγοι της δουλειάς τους οδηγούν σε ένα ανθυγιεινό καθιστικό ωράριο. Αντικειμενικοί λόγοι οδηγούν σήμερα πιά ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους σε ένα καθιστικό – άρα ανθυγιεινό – τρόπο ζωής. Μάλιστα στην αγορά εργασίας “καλές δουλειές” θεωρούνται οι καθιστικές δουλειές, αν και η καρδιολογία έχει διαφορετική άποψη γιά το θέμα. Με δεδομένο το γεγονός ότι η ανθρώπινη εργασία θα γίνεται ολοένα και περισσότερο καθιστική, η μοναδική λύση που μένει γιά τους οδηγούς των Λονδρέζικων λεωφορείων, αλλά και γιά όλους μας, είναι η επί τούτου άσκηση, δηλαδή η γυμναστική και ο αθλητισμός γιά όλους.
Παραδοσιακά τα ζητήματα αθλητισμού και γύμνασης απασχολούσαν τις αθλητικές αρχές, τα αρμόδια γιά τον αθλητισμό υπουργεία και τα εκπαιδευτικά συστήματα της κάθε χώρας. Καθώς όμως γίνεται εμφανής η σοβαρή υγειονομική πτυχή του θέματος, που γίνεται αντιληπτή καθώς αυξάνεται η παχυσαρκία στις πλούσιες χώρες, τα ζητήματα αυτά αρχίζουν να απασχολούν ολοένα και περισσότερο τις υγειονομικές αρχές. Ετσι φτάσαμε το 11ο Παγκόσμιο Συνέδριο «Αθλητισμός για Ολους» στην Κούβα να διοργανώνεται μεν από αθλητική αρχή, την Κουβανέζικη Ολυμπιακή Επιτροπή, αλλά να βρίσκεται υπό την αιγίδα όχι μόνο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι δύο οργανισμοί με ριζικά διαφορετική στόχευση και νοοτροπία. Η ΔΟΕ από την ίδρυσή της στόχευε σε μία δραστηριότητα που εξ ορισμού απευθύνεται στους λίγους, συγκεκριμένα στην κορυφή του αθλητισμού. Αντίθεται ο ΠΟΥ είχε εξ αρχής στόχο την υγεία όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων. Θα περίμενε κανείς οι σχέσεις των δύο οργανισμών να κινούνται σε αποκλειστικά εθιμοτυπικά πλαίσια, έλα όμως που έχει πιά αποδειχτεί ότι το πολύ χάϊ αντικείμενο του ενός είναι αναγκαίος όρος γιά την εκπλήρωση των πανανθρώπινων στόχων του άλλου! Ουσιαστικά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι η κινούσα δύναμη πίσω από την έμφαση που δίνεται πιά στο θέμα του μαζικού αθλητισμού, ενώ η ΔΟΕ, επικαλούμενη τη θεματική αρμοδιότητα, διεκδικεί μερίδιο σε μία αγορά που προβλέπεται να γιγαντωθεί τα επόμενα χρόνια. Δεν πειράζει όμως, το θέμα είναι πολύ σοβαρό και όλοι οι καλοί είναι ευπρόσδεκτοι.
Οι διαφορετικές νοοτροπίες όμως των δύο διεθνών οργανισμών που εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, αφού οι δύο αυτές νοοτροπίες δεν περιορίζονται μονάχα στο επίπεδο των κορυφαίων διεθνών παραγόντων, αλλά υπάρχουν εντελώς αντίστοιχα στους αθλητικούς και υγειονομικούς οργανισμούς κάθε χώρας, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Την επόμενη βδομάδα θα σταθώ ακριβώς σε αυτές τις διαφορετικές νοοτροπίες και στις πρακτικές τους συνέπειες.
