Πρωτοτυπία

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 5 Νοεμβρίου 2006

Πρωτοτυπία

“Αυτή τη φορά τα επεισόδια έγιναν στο ΟΑΚΑ, στο ντέρμπυ Παναθηναϊκού – ΑΕΚ. Επικεντρώθηκαν πάλι έξω από το γήπεδο, από οργανωμένες συμμορίες, που κατά την αστυνομία πήγαν προετοιμασμένες και αποφασισμένες να κάνουν ζημιά. Στις μέρες μετά το ντέρμπυ οι τίτλοι των εφημερίδων ακολούθησαν τη γνώριμη θλιβερή σειρά, που κοντεύει να γίνει ρουτίνα: «Πεδίο μάχης…», «Τα βίντεο στον εισαγγελέα», «Καταπέλτης το κατηγορητήριο», «Λουκέτο στην έδρα…». Την επόμενη φορά θα γίνουν τα ίδια κάπου αλλού, με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια αποτελέσματα, ακόμα και με τους ίδιους τίτλους…”

Με αυτή τη παράγραφο ξεκινούσε το άρθρο μου σε αυτή τη στήλη στις 12 Μαρτίου φέτος. Εφτάμισυ μήνες αργότερα μπορώ να ξεκινήσω το άρθρο με την ίδια παράγραφο, χωρίς να αλλάξω ούτε μία λέξη. Δεν είμαι όμως μονάχα εγώ που αντιμετωπίζω τα επεισόδια της προηγούμενης Δευτέρας χωρίς καμμία πρωτοτυπία, κάτι ανάλογο φαίνεται πως κάνει και ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Ο κ. Πολύδωρας δήλώσε: «Σκοπός μας είναι να εξαφανιστεί, όπως έχει γίνει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Ο μεγαλύτερος στόχος είναι να είναι η εξέδρα, η κερκίδα, χώρος υποδοχής των παιδιών, των οικογενειών, όλων των πολιτών. Η υπόθεση των συνδέσμων και των συντεταγμένων και συστηματικών μαζικών μετακινήσεων, περίπου σαν μετακινούμενες μονάδες στρατού, πρέπει να καταργηθούν.» Οπότε κατά τον κ. Πολύδωρα το ζητούμενο είναι να μην μετακινούνται οργανωμένα οι οργανωμένοι οπαδοί – αν μετακινούνται λίγοι λίγοι, τότε είμαστε εντάξει;

Πριν τρία χρόνια ο κ. Λιάνης είχε προχωρήσει πιό πέρα, να μην μπαίνουν καν στο γήπεδο οι φίλαθλοι της φιλοξενούμενης ομάδας. Μέχρι που κάποια στιγμή στη Λεωφόρο σε ντέρμπυ Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού οι πράσινοι χούλιγκαν είχαν καταφέρει να τα σπάσουν μονάχοι τους!

Βρέθηκε όμως αυτή τη φορά κάποιος να πρωτοτυπήσει στην αντιμετώπιση της γηπεδικής βίας, τουλάχιστον στα λόγια. Ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Ορφανός τόλμησε να αρθρώσει τη φράση «Οι ίδιες οι ομάδες είναι αυτές που υποθάλπουν με τις συμπεριφορές τους, τους οπαδούς ή τους χούλιγκαν να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο». Να πούμε ότι μιλάει η συσσωρευμένη πείρα δυόμισυ ετών στο θέμα, που την έχει ο κ. Ορφανός και δεν την έχει ο κ. Πολύδωρας; Να πούμε ότι μιλάει το πείσμα του ανθρώπου που έχει υποστεί τους μεγαλόσχημους ποδοσφαιροπατέρες γιά δυόμισυ χρόνια και ξέρει ότι δεν έχει νόημα να δίνει πιά καμμία σημασία στις διαβεβαιώσεις τους; Να πούμε ίσως ότι ο κ. Ορφανός ανταποδίδει τώρα όσα υπέστη από τον κ. Μπλάτερ το καλοκαίρι που μας πέρασε; Οτι και να πούμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κ. Ορφανός έχει απόλυτο δίκιο.

Τα επεισόδια βίας τα προκαλούν οι σύνδεσμοι οργανωμένων οπαδών, και οι σύνδεσμοι είναι δημιούργημα των ίδιων των ομάδων. Το πρόβλημα με τους οργανωμένους των συνδέσμων δεν βρίσκεται στο πως μετακινούνται, βρίσκεται στο γεγονός ότι υπάρχουν. Το ζήτημα δηλαδή δεν εμπίπτει στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, συγγενεύει περισσότερο με τη σύσταση συμμορίας. Αλεπάλληλες κυβερνήσεις δεν καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αποτελεσματικά, γιατί παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν αυτό που τώρα δήλωσε καθαρά ο κ. Ορφανός. Δεν είναι βέβαια αδαείς οι άνθρωποι, φοβούνται όμως την πολιτική δύναμη που ναμίζουν ότι διαθέτους οι ΠΑΕ. Επειδή στην Ελλάδα οι επόμενες εκλογές δεν απέχουν ποτέ πολύ, αυτός ο φόβος δένει τα χέρια των κυβερνήσεων. Φτάσαμε όμως στο σημείο να αναγνωρίζει η κυβέρνηση δημόσια την ουσιαστική πηγή του προβλήματος, οπότε εγώ νοιώθω ότι μπορώ να κλείσω το άρθρο μου όπως το ξεκίνησα, χωρίς καμμία πρωτοτυπία, παραθέτοντας αυτούσια την παράγραφο που έκλεινε το άρθρο μου σε αυτή τη στήλη στις 30 Μαΐου 2004:

«Οποιος όμως νομίζει ότι υπάρχουν πάνω από 10.000 άνθρωποι σε όλη τη χώρα που ψηφίζουν με βάση το ποδόσφαιρο, δεν έχει καταλάβει ότι οι πρόεδροι των ΠΑΕ απλά μας δουλεύουν. Εστω από την επόμενη χρονιά, ας τολμήσει η κυβέρνηση να κάνει κάτι εξαιρετικά απλό· να διαλύσει τους συνδέσμους.»