Ζινεντίν Ζιντάν

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 16 Ιουλίου 2006

Ζινεντίν Ζιντάν

Αυτή ήταν η κεφαλιά του Μουντιάλ! Μόνο που δεν χτύπησε τη μπάλα, αλλά τον Ιταλό αμυντικό Μάρκο Ματεράτσι. Πάρτον κάτω τον Ματεράτσι, πάρτον κάτω και τον Ζιντάν με την αναμενόμενη κόκκινη κάρτα. Λίγα λεπτά αργότερα πάρτην κάτω και τη Γαλλία στα πέναλτυ. Πρωταθλητής κόσμου ο Ματεράτσι, καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ ο Ζιντάν, ενώ πιό επεισοδιακή λήξη τελικού Μουντιάλ δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί κανείς.

Κάτι είπε ο Ματεράτσι στον Ζιντάν, κάτι προσβλητικό, κάτι γιά τη μάνα και την αδελφή του. Μερικοί ποδοσφαιριστές θα είχαν θεωρήσει οτιδήποτε ξεστόμιζε αντίπαλος παίκτης στο εικοστό λεπτό της παράτασης του τελικού του Μουντιάλ ως απόλυτα αναμενόμενη απόπειρα άσκησης ψυχολογικού πολέμου στον αντίπαλο. Μερικοί ποδοσφαιριστές θα είχαν θεωρήσει το όλο θέμα ως “προσβολή ρουτίνας”, που γίνεται μόνο και μόνο γιά να τους παρακινήσει να αντιδράσουν βίαια, ώστε να εισπράξουν κόκκινη κάρτα δίνοντας το πλεονέκτημα στην αντίπαλη ομάδα. Μερικοί ποδοσφαιριστές είναι ψύχραιμοι επαγγελματίες, αλλά ο Ζιζού δεν είναι ένας από αυτούς.

Ο Ζιντάν μπορεί να έχει φτάσει στην απόλυτη κορυφή του ποδοσφαίρου, παραμένει όμως στη νοοτροπία ερασιτέχνης. Μάλιστα ο Ζιντάν δεν είναι ερασιτέχνης με την έννοια του σπόρτσμαν, αλλά είναι ερασιτέχνης με την έννοια του παιδιού της αλάνας. Γιά τον επαγγελματία υπέρτατη αρχή είναι η νίκη μέσα στα αποδεκτά πλαίσια των κανονισμών, ώστε να μην διακινδυνεύσει και τα σχετικά κέρδη που θα φέρει αυτή η νίκη. Γιά τον παραδοσιακό σπόρτσμαν υπέρτατη αρχή είναι η συμμετοχή με την τήρηση των κανόνων, αφού αυτή η συμμετοχή τον τοποθετεί σε μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Γιά το παιδί της αλάνας όμως υπέρτατη αρχή είναι η συμμετοχή γιά την πλάκα μας και γιά την απόλαυση της φάσης. Καλοί είναι βέβαια οι κανόνες του αθλήματος, που θα πρέπει να τηρούνται, πάνω από τους κανόνες του αθλήματος όμως βρίσκονται κάποιοι άλλοι κανόνες, άγραφοι αυτοί, που δεν έχουν σχέση με το άθλημα αλλά με τις κοινωνικές νόρμες της γειτονιάς μας. Αν παραβιάσεις τους κανόνες του αθλήματος υπάρχει το φάουλ και το πέναλτυ. Αν παραβιάσεις τους άγραφους κανόνες της γειτονιάς το παιχνίδι σταματάει και πέφτει ξύλο.

Οπότε το παράδοξο στην κεφαλιά του Ζιντάν δεν είναι το γιατί την έριξε, αλλά τι γύρευε ένας τέτοιος Ζιντάν στον τελικό του Μουντιάλ! Μα το ταλέντο του προφανώς τον έφερε εκεί, ναι, αλλά έτσι ακατέργαστο; Δεν έμαθε μέσα στα χρόνια πως πρέπει να φέρονται οι επαγγελματίες παίκτες; Ελα που δεν έμαθε. Δεν θέλησε να μάθει γιατί έτσι του άρεσε και δεν χρειάστηκε να μάθει γιατί το ταλέντο του τον έκανε να περνάει πετώντας πάνω από τα μικρά πράγματα. Ωσπου στον τελευταίο αγώνα της καρριέρας του, με το μεγαλύτερο δυνατό διακύβευμα, δεν μπόρεσε να πετάξει πάνω από ένα μικρό πράγμα και του έριξε κεφαλιά.

Θα ήταν άλλο το αποτέλεσμα του αγώνα αν είχε συγκρατηθεί ο Ζιντάν; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Οταν έγινε το περιστατικό, οι παίκτες και των δύο ομάδων ήσαν εμφανώς κουρασμένοι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει μέσα σε δέκα λεπτά αγώνα. Αν δεν είχε αποβληθεί ο Ζιντάν ίσως οι Γάλλοι νά ήσαν πιό ψύχραιμοι στα πέναλτυ, οπότε ίσως ο Τρεζεγκέ να μην έστελνε το πέναλτυ στο δοκάρι. Μπορεί ακόμα και να κατέληγε ο τελικός σε κλήρωση, όλα όμως αυτά είναι μονάχα εικασίες. Δεν μπορώ να πω ότι αδικήθηκαν οι Γάλλοι, αφού οι Ιταλοί που κέρδισαν ήσαν σαφώς καλύτερη ομάδα συνολικά. Θα διαφωνήσω όμως με όσους θεωρούν ότι ο Ζιντάν “αμαύρωσε” την καρριέρα του στον τελευταίο αγώνα. Ο Ζιζού φεύγει από το ποδόσφαιρο όπως ήρθε, με τον δικό του τρόπο.