Μοριοδότηση
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 30 Απριλίου 2006
Μοριοδότηση
Ολα τα πράγματα ξεκινάνε απλά. Μετά μπερδεύονται. Κάποια στιγμή κάποιος καλός άνθρωπος αποφασίζει να βάλει κάποια τάξη στο μπέρδεμα, οπότε συνήθως καταφέρνει να το μπερδέψει απόλυτα. Ετσι ένα άρθρο γιά το σχετικά απλό θέμα της εύνοιας που κάποια στιγμή αποφάσισε να δείξει η πολιτεία σε μιά χούφτα διακεκριμένους νεαρούς αθλητές γιά την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ, καταλήγει να έχει τίτλο που θυμίζει μάλλον άλγεβρα.
Παλιά το να πετύχει Ελληνας αθλητής διεθνή διάκριση ήταν κάπως σπάνιο, οπότε προκαλούσε έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Κάποια στιγμή, κάποια ενθουσιασμένη κυβέρνηση αποφάσισε ότι οι λίγοι Ελληνες αθλητές που έφερναν τέτοιες διακρίσεις θα έπρεπε να τιμώνται με έναν τρόπο οικονομικό μεν, χρήσιμο δε, οπότε αποφάσισε να τους δίνει το δικαίωμα της εισαγωγής στην τότε Γυμναστική Ακαδημία (τα σημερινά ΤΕΦΑΑ) χωρίς εξετάσεις. Το κόστος της απόφασης ήταν μηδαμινό γιά την κυβέρνηση, το αποτέλεσμα ήταν αρκετά χρήσιμο γιά τον αθλητή, ενώ πίσω από την κίνηση υπήρχε και μία πολύ απλή σκέψη˙ «αφού είσαι αποδεδειγμένα καλός στον αθλητισμο, ασχολήσου με το θέμα επαγγελματικά».
Με τα χρόνια το απλό αυτό δικαίωμα επεκτάθηκε σε πλάτος και σε βάθος, αφού το δικαίωμα εισαγωγής χωρίς εξετάσεις επεκτάθηκε πέραν των ΤΕΦΑΑ σε όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, ενώ οι δικαιούχοι πολλαπλασιάστηκαν, με τη διεύρυνση της έννοιας του «διακεκριμένου αθλητή». Μετά από διάφορες διαστολές και συστολές του σχετικού δικαιώματος, κάποια στιγμή η πολιτεία αποφάσισε να το ορίσει επακριβώς και να το προσδιορίσει με μαθηματική ακρίβεια, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Ορισε επακριβώς διά νόμου και κατά κατηγορία τους «διακεκριμένους αθλητές», όρισε επακριβώς και ποιός δικαιούται τι. Ετσι όσοι πετυχαίνουν τις σημαντικότερες διεθνείς διακρίσεις σε Ολυμπιακούς αγώνες, Παγκόσμια ή Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Παγκόσμιους σχολικούς αγώνες ή όσοι πετυχαίνουν ή ισοφαρίζουν παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό ρεκόρ, εισάγονται χωρίς εξετάσεις στο εκπαιδευτικό ίδρυμα της προτίμησής τους, καθ’ υπέρβαση του κανονικού αριθμού εισακτέων. Οσοι πάλι πετυχαίνουν μικρότερες διεθνείς διακρίσεις (έβδομες και όγδοες θέσεις στα προηγούμενα, 1η – 3η θέση σε Βαλκανικούς ή Μεσογειακούς) ή σημαντικές εθνικές διακρίσεις (1η – 3η θέση σε πανελλήνιο πρωτάθλημα ή πανελλήνιο ρεκόρ), αλλά και όσα παιδιά πάρουν 1η – 6η θέση σε παγκόσμια ή Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παίδων-κορασίδων ή 1η – 3η θέση σε πανελλήνιους σχολικούς αγώνες, δικαιούνται επίσης ευνοϊκής μεταχείρησης γιά την εισαγωγή σε ΤΕΙ και ΑΕΙ. Εδώ βέβαια δεν ισχύει το «πάρτα όλα» της πρώτης κατηγορίας παρά μόνο γιά εισαγωγή στα ΤΕΦΑΑ. Στα υπόλοιπα ιδρύματα δίνουν κανονικά εξετάσεις τα παιδιά και παίρνουν μία προσαύξηση 10% στα μόρια. Με αυτή τη μοριοδότηση μπαίνουν ως υπεράριθμοι και μέχρι το 1% των κανονικών εισακτέων της κάθε σχολής.
Παρέθεσα σε κάποια έκταση τις διάφορες ευνοούμενες κατηγορίες αθλητών γιά να διαπιστώσετε ότι, περνώντας τα χρόνια, η έννοια του «διακεκριμένου αθλητή» έχει υποστεί μία πληθωριστική υποτίμηση. Ολυμπιονίκες, Παγκοσμιονίκες, Ευρωπαιονίκες, Μεσογειονίκες, Βαλκανιονίκες, Πανελληνιονίκες, αλλά και νικητές πανελλήνιων σχολικών αγώνων; Υπάρχει όμως κάποια λογική στο σύστημα αυτό. Η πολιτεία δεν επιδιώκει απλά να τιμήσει τους αθλητές, αλλά έχει παράλληλα δύο ακόμα στόχους. Θέλει να αποζημιώσει τους μαθητές γιά τον χρόνο που κόβουν από το διάβασμα γιά χάρη της προπόνησης, και θέλει να δώσει σε ταλαντούχους μαθητές ειδικό κίνητρο να ασχολούνται με τον αθλητισμό. Το σύστημα αυτό έχει τα καλά και τα στραβά του, που θα τα δούμε την άλλη βδομάδα.
