Κακοκαιρία

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 12 Φεβρουαρίου 2006

Κακοκαιρία

Το ζήτημα το έθεσε με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη βδομάδα ένας τηλεθεατής από το Νευροκόπι, που τηλεφώνησε σε πρωϊνή εκπομπή με την απορία του˙ “πως γίνεται στο Νευροκόπι με μείον 21 βαθμούς θερμοκρασία να δουλεύουν κανονικά τα σχολεία, και να έχουν κλείσει στην Αττική, που η θερμοκρασία είναι λίγο πάνω από το μηδέν”. “Εσείς είσαστε αλλιώς, εσείς έχετε συνηθίσει, εξάλλου εδώ είναι το κράτος των Αθηνών” ήταν η ορθή και πλήρως εμπεριστατωμένη απάντηση του παρουσιαστή. Ο τηλεθεατής από το Νευροκόπι κατάφερε μέσα σε ελάχιστες λέξεις – εκτός των άλλων – να εξηγήσει και την περιορισμένη Ελληνική παρουσία στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες, που ξεκινούν αυτό το σαββατοκύριακο στο Τορίνο.

Στο Νευροκόπι, όπως και στις Ιταλικές Αλπεις, όταν πέφτει χιόνι και κάνει κρύο το λένε “χειμώνα”. Τα αθλήματα που ταιριάζουν στον χειμώνα τα λένε “χειμερινά”, οπότε και οι Ολυμπιακοί αγώνες που γίνονται χειμώνα και περιλαμβάνουν χειμερινά αθλήματα λέγονται “χειμερινοί”. Στο κράτος των Αθηνών όταν δούμε ζωντανά τι χρώμα έχει το χιόνι το λέμε “κακοκαιρία”, οπότε τι τα θέλεις παρακάτω; Γιά τους Ολυμπιακούς της κακοκαιρίας θα μιλάμε τώρα;

Δεν λείπουν βέβαια ούτε από την Αθήνα οι λάτρεις του σκι και της κοινωνικής κυρίως αίγλης που το περιβάλλει, δεν υπάρχει όμως ο βαθμός εξοικείωσης που θα ήταν απαραίτητος γιά μία άνθηση των χειμερινών αθλημάτων σε Ολυμπιακό επίπεδο. Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, ελέγχεται όμως ως ανακριβής. Οπως στο Νευροκόπι, έτσι και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο όταν χιονίζει. Με την κατάλληλη συστηματικά οργανωμένη προσπάθεια από το κράτος, θα μπορούσαν τα παιδιά αυτά να επιδίδονται συστηματικά στα χειμερινά αθλήματα, οπότε θα προέκυπταν κάποια στιγμή και οι ολυμπιακού επιπέδου χιονοδρόμοι. Το κράτος των Αθηνών όμως δυσκολεύεται να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα ανθρώπους και δραστηριότητες που δεν είναι εύκολα προσβάσιμοι από την Αττική οδό! Οι χιονοδρομίες στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται κυρίως ως ζήτημα τουριστικού ενδιαφέροντος, οπότε προτεραιότητα πρόσβασης στις χιονοδρομικές εγκαταστάσεις έχουν οι τουρίστες, όχι οι αθλητές. Η χρηματοδότηση του χειμερινού αθλητισμού είναι περιορισμένη, αφού οι υπεύθυνοι συνήθως θεωρούν ότι το σκι είναι μία ευκαιρία κοινωνικών επαφών που πληρώνει κανείς γιά να κάνει, οπότε δεν χρειάζεται να επιδοτείται από το κράτος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόσφατη ολυμπιακή διοργάνωση της Αθήνας επέτεινε ακόμα περισσότερο αυτή τη διάκριση σε βάρος των χειμερινών αθλημάτων. Στην πορεία γιά το 2004 χρηματοδοτήθηκαν ιδιαίτερα τα “δικά μας” αθλήματα, δηλαδή αυτά που θα είχαν συμμετοχή στους αγώνες της Αθήνας (όπως το μπέϊζμπολ ας πούμε), ενώ οι χιονοδρομίες σαφώς ρίχτηκαν, αφού ότι δεν αφορούσε το 2004 δεν ήταν “δικό μας”. Υπήρξε μονάχα μία στιγμιαία αναλαμπή – διοικητικής φύσεως – του χειμερινού αθλητισμού πέρυσι, όταν το Υπουργείο θέλησε να δημιουργήσει τέσσερεις νέες ομοσπονδίες χειμερινών αθλημάτων, που θα είχαν νεοδημοκρατικές διοικήσεις. Το εγχείρημα απέτυχε επειδή δεν υπήρχε το αντίστοιχο αθλητικό υπόβαθρο. Επειδή μερικές φορές συμβαίνει οι άνθρωποι να κάνουν σωστά πράγματα γιά λάθος λόγους, θα πρότεινα στο Υπουργείο να καταρτίσει, πληρώσει και εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανάπτυξης των χειμερινών αθλημάτων, γεωγραφικά εντοπισμένο στις περιοχές της χώρας όπου δεν έκλεισαν τα σχολεία φέτος τον χειμώνα. Σε αντάλλαγμα, σύντομα θα μπορέσει ο Υπουργός να αποκτήσει τις τέσσερεις χειμερινές ομοσπονδίες που θέλει, με όποιες διοικήσεις θέλει και με την ευλογία της ΔΟΕ. Αμήν.