Οι έλεγχοι

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 29 Μαΐου 2005

Οι έλεγχοι

Οταν είχα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου, όπως όλες οι αθλήτριες τότε, είχα περάσει από έλεγχο φύλου γιά να διαπιστωθεί αν είμαι πράγματι γυναίκα. Η ανάλυση γινότανε σε ρίζες τρίχων από το κεφάλι. Θυμάμαι ότι ακόμα και αυτή η ελάχιστα παρεμβατική δειγματοληψία με είχε ενοχλήσει, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη το γελοίο του πράγματος. Καταλαβαίνω απόλυτα την ενόχληση των αθλητών που δέχονται μία ξαφνική επίσκεψη ενός άγνωστου ελεγκτή και καλούνται να παρατήσουν ότι άλλο κάνουν ή θα έκαναν και να ουρήσουν μπροστά του, απειλούμενοι με ποινή αν δεν συμμορφωθούν. Η διαδικασία του ελέγχου μάλιστα μπορεί να μην τελειώσει αμέσως, γιατί αν ο αθλητής δεν μπορεί να δώσει εκείνη τη στιγμή την ποσότητα ούρων που απαιτείται, ο ελεγκτής θα κρατήσει τον αθλητή ώσπου να συγκεντρώσει την απαραίτητη ποσότητα. Στην περίπτωση αυτή ο αθλητής περνάει τις ώρες του πίνοντας μπύρες, που είναι άριστο διουρητικό, ενώ ο ελεγκτής δεν τον αφήνει από τα μάτια του. Η φάση είναι οπωσδήποτε ενοχλητική, ενώ αν ο αθλητής είναι καθαρός την νοιώθει και γελοία.

Οι νομικοί έχουν μία έκφραση γιά τέτοιες καταστάσεις, την “προστασία του υπέρτερου αγαθού”. Ο καθαρός αθλητισμός είναι υπέρτερο αγαθό από την ενόχληση του αθλητή, οπότε αφού δεν υπάρχει τεχνικά άλλος τρόπος να ελεγθεί το ντόπινγκ, ο αθλητής οφείλει να συμμορφωθεί.

Αν οι καθαροί αθλητές ενοχλούνται συχνά από την διαδικασία των ξαφνικών ελέγχων, οι μη καθαροί αθλητές και διάφοροι άλλοι “παράγοντες” του αθλητισμού ενοχλούνται αποκλειστικά από το γεγονός ότι γίνονται έλεγχοι, τα αποτελέσματα των οποίων δεν μπορούν να επηρεάσουν. Οπως εξήγησα την προηγούμενη βδομάδα, ανάμεσα σε διάφορους τοπικούς αθλητικούς παράγοντες από τη μία (όχι μόνο στην Ελλάδα) και στον οξύθυμο πρόεδρο της WADA κ. Ντικ Πάουντ από την άλλη, διεξάγεται ένας συνεχής πόλεμος στο θέμα των ελέγχων ντόπινγκ. Στον πόλεμο αυτό οι διεθνείς ομοσπονδίες των διάφορων αθλημάτων ενίοτε παίζουν τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, προσπαθώντας να έχουν και τις δύο πλευρές ικανοποιημένες. Η WADA του κ. Πάουντ σε πρώτη φάση προσπαθεί να αναγκάσει τους υπόλοιπους να δεχτούν τους κανονισμούς ελέγχου ντόπινγκ που η ίδια εισηγείται – εδώ έχει πετύχει κατά το μεγαλύτερο μέρος, με κύρια εξαίρεση το ποδόσφαιρο. Σε δεύτερη φάση προσπαθεί με στοχευμένους ελέγχους να αποκαλύψει και να τιμωρήσει ντοπαρισμένους αθλητές πολύ υψηλών επιδόσεων και πολύ υψηλής δημοτικότητας. Με αυτόν τον τρόπο ο κ. Πάουντ θεωρεί ότι μπορεί να καταφέρει καίρια πλήγματα στους διεθνείς μηχανισμούς του ντόπινγκ υψηλού επιπέδου, που θα έχουν σαν αποτέλεσμα το σπάσιμο του κλίματος ανοχής. Η τακτική του κ. Πάουντ είναι καλά μελετημένη, ενώ έχει ήδη πετύχει κάποια αξιόλογα αποτελέσματα.

Σήμερα στον υψηλό αθλητισμό διεθνώς ο κ. Πάουντ έχει γίνει ο κακός μπαμπούλας που κυνηγάει τα άτακτα παιδάκια με φωνές και με ελέγχους, ενώ το κλίμα έχει πιά μεταστραφεί υπέρ του μπαμπούλα. Υψηλό αθλητισμό δεν θέλαμε στην Ελλάδα; Τον έχουμε πιά, αλλά μαζί με τον υψηλό αθλητισμό πάνε και οι έλεγχοι, συνεχείς, στοχευμένοι και κυρίως, πραγματικοί. Είναι καιρός να το πάρουν απόφαση όλοι οι παράγοντες του Ελληνικού αθλητισμού, από εδώ και πέρα οι αθλητές μας θα ελέγχονται στις κρίσιμες φάσεις της προπονητικής προετοιμασίας μεταξύ αγώνων, από ελεγκτές που δεν θα είναι μιλημένοι. Μπορεί να μην τους αρέσει, αλλά τουλάχιστον ας κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία, γιατί με τα παράπονα γελοιοποιούνται οι ίδιοι, γελοιοποιούν και τη χώρα.