Τα δοκούμενα

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 30 Ιανουαρίου 2005

Τα δοκούμενα

Το σύστημα ένταξης του ντόπινγκ στον επίσημο Ελληνικό αθλητισμό στηρίχτηκε κατά βάση στην ανοχή. Οι ομοσπονδίες και το κράτος δεν είπαν σε κανέναν ποτέ νε πάρει τίποτα απαγορευμένο, αρκέστηκαν απλά στο να πληρώνουν τους ειδικούς, να δίνουν κίνητρα και να μην κάνουν ερωτήσεις. Αυτό το σύστημα της ανοχής όμως δεν σήμαινε και ασυδοσία! Αθλητές που έκαναν του κεφαλιού τους με απαγορευμένες ουσίες έπαιρναν την άγουσα γιά το σπίτι τους – η ανοχή ήταν μονάχα γιά τους ειδικούς. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση αθλήτριας που λίγο πριν την έναρξη των αγώνων της Αθήνας πανικοβλήθηκε όταν κλήθηκε να περάσει έλεγχο ντόπινγκ της ομοσπονδίας της και πληροφόρησε τους γιατρούς της ομοσπονδίας ότι έπαιρνε ερυθροποιητίνη. Πέρασε τον έλεγχο κανονικά, αφού δεν προβλεπότανε ανάλυση γιά την ερυθροποιητίνη στο αγώνισμά της, αλλά η ομοσπονδία έσπευσε στα ήσυχα και γρήγορα να την κόψει από την Ολυμπιακή ομάδα με κάποια άσχετη πρόφαση. Το ανεξέλεγκτο ντόπινγκ έχει μεγάλα ρίσκα που δεν τα αποδέχονται οι ομοσπονδίες.

Εντελώς άλλη αντιμετώπιση είχαν οι “ειδικοί” όταν χρειαζόντουσαν κάλυψη από την ομοσπονδία τους απέναντι στους διεθνείς ελεγκτές. Εδώ πρόεδροι και παράγοντες δέχονταν να ρισκάρουν γιά να προσφέρουν κάλυψη, αφού τα εμπλεκόμενα πρόσωπα είχαν αποδειχτεί αξιόπιστα στο παρελθόν, είχαν δώσει σημαντικές διακρίσεις και ήσαν τόσο διάσημα, που αν έπεφταν, δεν υπήρχε τρόπος να μην πάρουν τα σκάγια και την ομοσπονδία. Ετσι όταν οι διάσημοι μπλέχτηκαν στα απόνερα των αποκαλύψεων της Balco, όλο το σύστημα του Ελληνικού αθλητισμού μπήκε στο στόχαστρο.

Θα μπορούσαν οι ομοσπονδίες να κρατηθούν καθαρές; Αν το ήθελαν θα μπορούσαν. Γιά να το πετύχουν θα έπρεπε να μην κάνουν συμφωνίες ανοχής με κανέναν και να πραγματοποιούν εσωτερικούς ελέγχους χωρις να χαρίζονται στους προφεσόρους. Αν ακολουθούσαν πολιτική μηδενικής ανοχής στο ντόπινγκ θα είχαν μηδενικά κρούσματα. Δεν το θέλησαν γιατί τα μετάλλια είναι γλυκά και γιατί η κρατική αθλητική πολιτική στα χρόνια αυτά ήταν άλλη. Η κυβέρνηση επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον υψηλό αθλητισμό γιά να προβάλλει στο εσωτερικό και διεθνώς την εικόνα της ισχυρής Ελλάδας, ενώ δέχτηκε να καταβάλλει και τη σχετική δαπάνη. Οι ομοσπονδίες πήραν γραμμή και ακολούθησαν.

Η μελλοντική πορεία του υψηλού αθλητισμού στην Ελλάδα πάλι από το κράτος θα καθοριστεί, αφού αυτό είναι ο βασικός χρηματοδότης. Αν θελήσει να κόψει το ντόπινγκ με το μαχαίρι στον υψηλό αθλητισμό, μπορεί. Στις χαμηλότερες καηγορίες και στα γυμναστήρια το κράτος δεν έχει την ίδια δυνατότητα τόσο εύκολα, στην κορυφή όμως μπορεί να κάνει ότι θέλει χρησιμοποιώντας το μέσο της χρηματοδότησης. Αν αποφασίσει η κυβέρνηση να τελειώνει με το ντόπινγκ στον υψηλό αθλητισμό, τότε θα ζήσουμε κάτι ανάλογο με αυτό που έζησαν οι Γάλλοι, όταν πριν κάμποσα χρόνια είχαν πάρει μία αντίστοιχη απόφαση. Δεν δυσκολεύτηκαν να την εφαρμόσουν απόλυτα, στέρεψαν όμως τα Γαλλικά Ολυμπιακά μετάλλια, αφού οι καθαροί Γάλλοι αθλητές δεν έπιαναν μία μπροστά στον ντοπαρισμένο διεθνή ανταγωνισμό. Στο τέλος δεν κράτησαν και χαλάρωσαν τους ελέγχους “γιά τη δόξα της Γαλλίας”.

Στην εποχή μας έχει αναπτυχθεί ένα διεθνές κίνημα εναντίον του ντόπινγκ, αφού πολλοί διαπίστωσαν ότι το πρόβλημα έχει ξεφύγει από τον χώρο του υψηλού αθλητισμού και έφτασε να απειλεί την υγεία του γενικού πληθυσμού. Μήπως η δόξα της Ελλάδας θα εξυπηρετείτο καλύτερα αν επιλέγαμε να πρωτοστατήσουμε στον αγώνα αυτό;