Τραυματισμοί

Οταν έμαθα πως ο Αντώνης Βλοντάκης, πολίστας της Εθνικής μας που διεκδικεί μετάλλιο στους Ολυμπιακούς, υπέστη κάταγμα σε αγώνα προετοιμασίας και δίνει αγώνα με το χρόνο, μήπως και καταφέρει και αγωνισθεί στην Αθήνα, ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Οχι μόνο γιατί η Εθνική μας ομάδα χάνει από τις τάξεις της έναν πολύτιμο παίκτη, τη στιγμή που διεκδικεί για πρώτη φορά με αξιώσεις ένα μετάλλιο μέσα στην έδρα της, αλλά κυρίως γιατί με τη δική μου εμπειρία μπορώ να νοιώσω τι σημαίνει αυτός ο τραυματισμός γιά τον ίδιο τον Βλοντάκη.

Ο Αντώνης προσπαθεί και ελπίζει σ’ ένα θαύμα, μπας και καταφέρει να κόψει βδομάδες από το χρόνο ίασης ενός κατάγματος, θεωρεί όμως ότι και από την εξέδρα θα βοηθάει και θα αισθάνεται σαν να παίζει κι αυτός με τα υπόλοιπα παιδιά. Αντίθετα, οι πρωταθλητές μας στο ακόντιο και στην άρση βαρών Κώστας Γκατσιούδης και Γιώργος Τζελίλης, που ήδη έχασαν την συμμετοχή τους στους αγώνες λόγω τραυματισμών, δεν μπορούν ούτε αυτή την έμμεση συμμετοχή να προσδοκούν, αφού τα αγωνίσματά τους είναι ατομικά.

Είναι μοναχικός ο δρόμος του πρωταθλητισμού. Ατελείωτες ώρες επίπονων προπονήσεων και εσύ να μην επηρεάζεσαι από τίποτα, παρά μονάχα να κτίζεις καρτερικά, ώστε να είσαι ο πιο δυνατός τη στιγμή του αγώνα. Ο θεατής δεν βλέπει τι έχει προηγηθεί μέχρι να φθάσεις εκεί, για τον θεατή μετράει μονάχα το αποτέλεσμα τη κρίσιμη στιγμή.

Θυμάμαι πως είχα νοιώσει εγώ όταν είχα κινδυνέψει να χάσω τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου από τραυματισμό. Ημουν η πρώτη Ελληνίδα κολυμβήτρια που πέτυχα άνετα τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε 4 διαφορετικά αγωνίσματα ήδη από το μήνα Μάρτιο, ενώ μέχρι τον Αύγουστο των αγώνων βελτίωνα συνέχεια τους χρόνους μου. Ομως ο σύλλογός μου και η διοίκηση της Ομοσπονδίας θεώρησαν ότι έπρεπε μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο πριν τους αγώνες να συμμετάσχω σε 5 διαφορετικές διοργανώσεις, Ελληνικές και διεθνείς, κολυμπώντας από 6 έως 8 αγωνίσματα κάθε φορά. Ετσι λίγες ημέρες πριν τους Ολυμπιακούς βρέθηκα με υπερκόπωση στο δεξί μου ώμο που μου δημιουργούσε τρομακτικό πόνο στη υπερέκταση και ανύψωση του χεριού μου μέσα και πάνω από το νερό. Η άρνηση του προπονητή μου να υποβληθώ σε κορτιζονούχα με έφερε για κάποιες μέρες να πλατσουρίζω στη προπόνηση χρησιμοποιώντας μόνο τα πόδια μου. Τρελλάθηκα και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην συμμετέχω στους Ολυμπιακούς, όταν στα χρόνια που είχαν προηγηθεί οι 3 και καμμιά φορά 4 προπονήσεις μέσα στην ίδια μέρα είχαν αυτό το στόχο. Τελικά κολύμπησα στους Αγώνες με αρκετούς πόνους και με χειρότερα αποτελέσματα από εκείνα του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς.

Θυμάμαι στο Μόναχο τον Ούγγρο κολυμβητή Βεράσλο να προκρίνεται στους τελικούς και να διεκδικεί μετάλλιο στα 400 μικτή ατομική, αλλά να μην συμμετέχει τελικά γιατί 10 λεπτά πριν τους αγώνες τον έπιασε τρομερός πονόδοντος. Θυμάμαι τον δικό μας Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, ελπίδα μας στα 100 μέτρα, να περνάει τα πρώτα προκριματικά και να μην μπορεί να προχωρήσει παρακάτω από τους αβάσταχτους πόνους στο τετρακέφαλο.

Εγώ ήμουν τυχερή, γιατί κατάφερα να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς, έστω και αν δεν έφτασα τις δυνατότητές μου. Πιστέψτε με όμως, μονάχα ένας αθλητής μπορεί να νοιώσει τι σημαίνει ο αποκλεισμός της τελευταίας στιγμής λόγω τραυματισμού.