Η στέγη

Υποστήριξα τη προηγούμενη βδομάδα ότι η στέγη Καλατράβα στο Ολυμπιακό στάδιο είναι το μεγάλο μνημειακό έργο που χαρακτηρίζει την εποχή Σημίτη, εκφράζοντας τις προτεραιότητες, την αισθητική και το ήθος της εποχής. Σήμερα οφείλω να εξηγήσω γιατί. Καταρχάς η στέγη Καλατράβα δεν είναι έργο αυτοτελές. Αποτελεί προσθήκη σε ένα έργο της εποχής Καραμανλή, στο Ολυμπιακό στάδιο, όπως όλη η εποχή Σημίτη αποτελεί προσθήκη στην εποχή Καραμανλή. Από μόνη της η εποχή Σημίτη δεν έχει κανένα νόημα, όπως δεν θα είχε νόημα και η στέγη Καλατράβα πάνω από τα Μαρουσιώτικα λιβάδια. Δεν θα μπορούσε ένα αυτοτελές αρχιτεκτόνημα να εκφράσει την εποχή Σημίτη; Πιστεύω πως όχι, γιατί τα αυτοτελή έργα προϋποθέτουν εκείνη την αυτοπεποίθηση που δεν μπορεί να έχει ο άνθρωπος που δηλώνει δημόσια ότι είναι περήφανος που έκανε τους Ελληνες Ευρωπαίους.

Στη συνέχεια το στέγαστρο του Καλατράβα είναι ψευδώνυμα λειτουργικό, ενώ δεν εξυπηρετεί στην πραγματικότητα καμμία λειτουργική ανάγκη του σταδίου πάνω από το οποίο κτίζεται. Εξυπηρετεί όμως άλλες ανάγκες, κυρίως των εργολάβων που το κτίζουν. Ολη όμως η εποχή Σημίτη είναι ψευδώνυμα λειτουργική. Κάθε πράξη τα τελευταία οκτώ χρόνια αιτιολογείται στη βάση λειτουργικών αναγκών, τεχνοκρατικά και απολίτικα. Από πολύ νωρίς χαρακτηρίστηκε “λογιστής” ο Πρωθυπουργός μας. Λογιστής με διπλά βιβλία όμως. Πίσω από τις “λειτουργικές” προτεραιότητες κρύβονται στόχοι βαθιά πολιτικοί αλλά ανομολόγητοι.

Μετά το στέγαστρο του Καλατράβα είναι έργο επετειακό, γίνεται γιά μία συγκεκριμένη εκδήλωση, τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ολη όμως η πολιτική Σημίτη επετειακή είναι, έγινε και αυτή γιά μία συγκεκριμένη εκδήλωση, την ένταξη στην ΟΝΕ, γιαυτό και μοιάζει σήμερα σαν τα άπλυτα πιάτα της χθεσινής γιορτής.

Η θεματική επιλογή του αντικειμένου είναι και αυτή χαρακτηριστική της εποχής. Το θεαθήναι και η εικόνα του Πρωθυπουργού είναι τα θέματα με τα οποία ασχολείται η κυβέρνηση αυτή με σχολαστική επιμέλεια, στον χώρο των θεαμάτων και η κύρια αρχιτεκτονική της παρέμβαση. Ασχολείται όμως δεν σημαίνει παράγει, σημαίνει εισάγει. Καμμία δική της σκέψη δεν εφάρμοσε σε οκτώ χρόνια η κυβέρνηση Σημίτη, εισαγωγή πολιτικής εξ Εσπερίας κάνει. Επόμενο ήταν και το βασικό της αρχιτεκτόνημα να είναι εισαγόμενο. Δεν εισάγει όμως ότι κι ότι, Καλατράβα εισάγει, τον πιό μοδάτο αρχιτέκτονα της Ευρώπης. Είναι όμως αστός ο πρωθυπουργός μας, γιατί φέρεται σαν βλάχος; Μάλλον γιατί θεωρεί εμάς βλάχους!

Αυτά που χαρακτηρίζουν τη σύλληψη του έργου δεν μπορούσαν να λείπουν και από την εκτέλεση. Το έργο Καλατράβα ξεκίνησε αργά γιά να στοιχίσει ακριβά, ώστε να θησαυρίσουν οι εργολάβοι. Είναι κλασσική περίπτωση έργου που γίνεται μονάχα γιά να θησαυρίσουν οι εργολάβοι και είναι απόλυτα χαρακτηριστικό μιάς εποχής που θα περάσει στην ιστορία σαν η χρυσή οκταετία των εργολάβων.

Ποιό θα είναι το μέλλον της στέγης Καλατράβα; Αν τελειώσει ποτέ θα έχει το μέλλον όλων των μνημειακών αρχιτεκτονημάτων, θα μας θυμίζει τον κ. Σημίτη όταν δεν θα τον έχουμε πιά Πρωθυπουργό. Με τον καιρό θα ξεχάσουμε τον κ. Σημίτη και το έργο θα ακολουθήσει τη δική του ζωή. Το ίδιο θα κάνει και ο κ. Σημίτης.