Ο μαθητής – πρωταθλητής

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 7 Ιουνίου 2001

Ο μαθητής – πρωταθλητής

Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο κολυμβητήριο σ’ ένα διεθνές τουρνουά πόλο στα πλαίσια της προετοιμασίας της ομάδας μας για τους Πανευρωπαϊκούς αγώνες τον Ιούνιο στη Ουγγαρία και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τον Ιούλιο στην Ιαπωνία. Τέλη Μαΐου και οι αθλητές μας μπορούν να διαλέξουν: εξετάσεις ή αθλητική προετοιμασία. Και καλά οι φοιτητές μπορούν να αφήσουν μιά περίοδο γιατί αξίζει η συμμετοχή τους σ’ αυτές τις μεγάλες διοργανώσεις. Οι μαθητές της μέσης εκπαίδευσης όμως, και σ’ αυτές τις ηλικίες είναι οι περισσότεροι αθλητές και αθλήτριες στη κολύμβηση και στην ενόργανη και τη ρυθμική γυμναστική, δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες.

Θυμήθηκα την εποχή της δικής μου αθλητικής δραστηριότητας, όταν ξύπναγα στις 5 το πρωΐ, κολυμπούσα 6 χιλιόμετρα 5.45 – 7.45, και βρισκόμουν στο σχολείο στις 8.30. Ο πατέρας μου είχε ξεκαθαρίσει ότι γιά να συνεχίσω τη κολύμβηση θα έπρεπε να είμαι όχι απλά καλή αλλά αριστούχος στο σχολείο.

Για να ανταποκριθώ στις σχολικές μου υποχρεώσεις τα διαλείματα του σχολείου γίνανε χρόνος για να προετοιμαστούν τα μαθήματα της επόμενης μέρας, οι σχολικές εκδρομές ευκαιρία για περισσότερο ύπνο και ξεκούραση, τα μαθήματα μετά τις 12, που ευτυχώς ήταν δευτερεύοντα, ώρα για άραγμα στο τελευταίο θρανίο από τη πρωϊνή κόπωση για να είμαι έτοιμη για την απογευματινή προπόνηση. Κάτι και το άλλοθι της καλής μαθήτριας που αυτή ξέρει και δεν τη σηκώνουμε στο μάθημα, σοκολάτες και διάφορα δωράκια στις συμμαθήτριές μου από τα διάφορα ταξίδια για να μου κάνουν φροντιστήριο για τις ημέρες που απουσίαζα για αγώνες, κάπου έπεφτα και σε μερικούς φιλάθλους καθηγητές, και όλα λειτουργούσαν κατά την παραγγελία του μπαμπά.

Στα πλαίσια λοιπόν των αθλητικών απαιτήσεων εκείνης της εποχής κατάφερα όχι μόνο να συγκεράσω το σχολείο με τον υψηλό αθλητισμό αλλά και να σταθώ ισάξια των αντιπάλων μου από τις άλλες βαλκανικές χώρες που απολάμβαναν το ειδικό προνόμιο να φοιτούν ως εσωτερικοί υπότροφοι σε ειδικά αθλητικά σχολεία με τη πισίνα δίπλα τους και με τους καθηγητές που τους είχαν ότι ώρα τους ήθελαν για ειδικά φροντιστήρια και που φρόντιζαν να διδάσκουν μόνο την απολύτως απαραίτητη διδακτική ύλη.

Στο δικό μου πάντως σχολείο ξόδευα ώρα να πείσω το θεολόγο καθηγητή μου ότι δεν θέλω να διακόψω τον αθλητισμό, παρόλο που αυτός θεωρούσε αμαρτία για ένα κορίτσι της ηλικίας μου να φοράει λεπτό αθλητικό μαγιώ και να κολυμπάει δίπλα στα αγόρια, αφού ο σύλλογός μου στερούνταν τότε μεγάλης συμμετοχής κοριτσιών.  

Ομως παρόλο που τη σχολική καθημερινότητα την έφερνα βόλτα, οι εξετάσεις ήταν εξετάσεις και δεν σήκωναν κόλπα ή αναβολές. Αλλά τα παιδιά που είδα προχθές έχουν μιά διαφορά από μένα τότε: κινούνται σε ένα πιό απαιτητικό αθλητικό περιβάλλον, που θα το δούμε την επόμενη εβδομάδα.