Χαιρετισμός στην ημερίδα με θέμα: Απλά… μαθήματα ζωής

Χαιρετισμός της Ελένης Αυλωνίτου στην ημερίδα του Πειραματικού Λυκείου Αγ. Αναργύρων με θέμα  Απλά… μαθήματα ζωής, 17 Δεκεμβρίου 2016

Υπήρχε μία εποχή που μπροστά σε μερικές ασθένειες σηκώναμε ψηλά τα χέρια. Δεν υπήρχε θεραπεία, υπήρχε μόνο η συμπαράσταση στον ασθενή μέχρι να έρθει το μοιραίο.

Σιγά-σιγά η επιστήμη προχώρησε και πέτυχε μερικούς άθλους που μας καλόμαθαν. Κάποιες ασθένειες που θέριζαν, έφτασαν να αντιμετωπίζονται με ένα χαπάκι ή να προλαμβάνονται με ένα εμβόλιο.

Μετά όμως η επιστήμη προχώρησε ακόμα παραπέρα και μας έφερε σε άγνωστα νερά, σε μέρη που παλιά μονάχα στα παραμύθια τα ξέραμε. Φτάσαμε γιά μερικές ασθένειες να υπάρχει θεραπεία, αλλά να μην φτάνει ο γιατρός μονάχος του να την εφαρμόσει. Γιατί φτάσαμε πολλές ασθένειες να θεραπεύονται μονάχα με δώρο ζωής από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Ο γιατρός μεσολαβεί, ελέγχει, εκτελεί, αλλά στην ουσία ο γιατρός μεταβιβάζει κάτι που κάποιος χάρισε κάποιον άλλο άνθρωπο, τη δυνατότητα να ζήσει. Χωρίς αυτό το δώρο, η επιστήμη παραμένει αδύναμη. Αν όμως υπάρξει δωρεά ζωής, τα αδύνατα γίνονται δυνατά.

Ολοι μας έχουμε συνηθίσει την απλή αιμοδοσία, αφού υπάρχει τώρα πάνω από έναν αιώνα. Μπορούμε και δίνουμε αίμα επειδή κάθε μέρα ο μυελός των οστών μας παράγει δισεκατομμύρια κύτταρα αίματος, που περνούν στη κυκλοφορία και ανανεώνουν το αίμα μας. Υπάρχουν όμως ασθένειες που προσβάλλουν αυτόν τον πολύτιμο μυελό των οστών και του στερούν τη δυνατότητα να κάνει τη δουλειά του. Σε τέτοιες περιπτώσεις, εφόσον οι υπόλοιπες θεραπείες αποτύχουν, η μόνη λύση που μας μένει είναι η μεταμόσχευση μυελού οστών από υγιή δότη στον ασθενή.

Υπάρχει βέβαια περιορισμός ιστοσυμβατότητας, πρέπει δηλαδή να βρεθεί ο κατάλληλος δότης γιά τον κάθε δέκτη, οπότε γίνεται προσπάθεια οι προσφερόμενοι δότες να γράφονται σε λίστες και να εξετάζονται προκαταβολικά, γιά να ξέρει ο γιατρός που θα βρεί πρόθυμο δότη γιά έναν ασθενή που θα βρεθεί σε ανάγκη. Αυτά και άλλα αφορούν την ιατρική και οργανωτική πλευρά της θεραπείας. Αν όμως δεν υπάρξει η εθελοντική προσφορά ζωής, δεν γίνεται τίποτα.

Το πιό τραγικό στις παθήσεις του μυελού των οστών είναι το γεγονός ότι πολλοί ασθενείς που χρειάζονται αυτή τη θεραπεία είναι μικρά παιδιά και λόγω του πολυμορφισμού του συστήματος ιστοσυμβατότητας, δεν μπορεί πάντα να βρεθεί κατάλληλος δότης μέσα στην οικογένεια του παιδιού. Ψάχνει λοιπόν ο γιατρός στις δεξαμενές εθελοντών δοτών γιά να βρεί κάποιον ιστοσυμβατό δότη. Οσο πιό πολλοί είναι οι δότες που θα έχουν προσφερθεί, τόσο πιό πιθανό είναι να βρεθεί ανάμεσά τους ο ένας που μπορεί με την προσφορά του να σώσει ένα παιδί. Ετσι έχει σημασία να γίνουμε όλοι εθελοντές, να γραφτούμε, να προσδιορίσουμε με ένα απλό στοματικό επίχρισμα την ιστοσυμβατότητά μας, γιατί κάποια στιγμή μπορεί ένας από μας να είναι ο μόνος άνθρωπος που θα μπορεί να σώσει τη ζωή ενός παιδιού.