Το δίλημμα της μικρής ιδιοκτησίας
Γράφει η Ελένη Αυλωνίτου (*). Εδώ και 65 χρόνια η Ελλάδα κυβερνάται στη βάση μιάς απλής και εκβιαστικής απειλής, «θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια». Πόσοι και πόσοι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι δεν έφτασαν μπροστά στη κάλπη με τη παρόρμηση να μαυρίσουν το παλαιοκομματικό κατεστημένο, μόνο γιά να νοιώσουν τα φτερά τους να κόβονται μπροστά στο δίλημμα αυτό.
Τη ψήφο στην αριστερά τη βάραινε πάντα ο παράλογος φόβος ότι αν δεν ψήφιζες το κατεστημένο, θα έχανες το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου. Μετά ήρθε η οικονομική κρίση, τα μνημόνια, η βαθιά ύφεση και η ανεργία. Οι περισσότεροι Ελληνες βρεθήκαμε υπερχρεωμένοι σε σχέση με τα μειωμένα εισοδήματα στην εποχή της κρίσης και τα ενυπόθηκα δάνεια κοκκίνησαν. Ετσι το σπίτι του κάθε μικροϊδιοκτήτη βρέθηκε σε κίνδυνο.Οι μνημονιακές κυβερνήσεις των κατεστημένων κομμάτων όμως είχαν άλλες προτεραιότητες. Επρεπε να σώσουν με κάθε θυσία τις τράπεζες και τους πιστωτές. Στην ανάγκη να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα στράφηκαν στον ευκολότερο στόχο, το ακίνητο του μικροϊδιοκτήτη. Ετσι το σπίτι συγκέντρωσε πάνω του τη φορολογική μανία του κράτους και από περιουσιακό στοιχείο μετατράπηκε σε παθητικό.
Την κατάσταση αυτή επιδείνωσε η εμμονή των μαθητευόμενων μάγων της τρόϊκας σε ανεφάρμοστες οικονομικές θεωρίες, που προσπαθούν απλά να δικαιολογήσουν τη καταστροφή της μεσαίας τάξης και τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια λίγων. Η τρόϊκα, αφού μελέτησε τάχα σε βάθος την Ελληνική οικονομία, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι γιά όλα τα δεινά της οικονομίας μας φταίει η προτίμηση του Ελληνα να επενδύει τα λεφτά του σε ακίνητα. Ετσι αποφάσισε να κάνει τη μικρή ιδιοκτησία ασύμφορη.
Βήμα – βήμα η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έστησε την επίθεση στα ακίνητα. Εστησε πρώτα τη φορολογική επίθεση και μετά κατάργησε την αναστολή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Τα επόμενα βήματα καθιέρωσαν τον εκπλειστηριασμό των ακινήτων κάτω από τις αντικειμενικές αξίες, την αποσύνδεση του φόρου μεταβίβασης ακινήτων και του πόθεν έσχες του αγοραστή από τις αντικειμενικές αξίες, την κατάργηση του προβαδίσματος που είχαν οι οφειλές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία έναντι των οφειλών προς τις τράπεζες και την κατάργηση της προστασίας του νόμου Κατσέλη.
Ως μοναδική προστασία του μικροϊδιοκτήτη απομένει πλέον η καλή διάθεση της τράπεζας. Ηδη διαφαίνεται ότι η μελλοντική αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων από τη σημερινή κυβέρνηση σχεδιάζεται να ακολουθήσει την πρόταση Δένδια, που προβλέπει τη μεταβίβαση του υποθηκευμένου ακινήτου από τον οφειλέτη στη τράπεζα και μετά το νοίκιασμα του σπιτιού από την τράπεζα, με μελλοντικό δικαίωμα επαναγοράς. Δηλαδή την μετατροπή του μικροϊδιοκτήτη σε νοικιαστή και τη μεταβίβαση της μικρής ιδιοκτησίας στους πιστωτές.
Αυτή η πολιτική σχεδιάζεται να εφαρμοστεί ώσπου να κατέβει το ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα από 76% που είναι σήμερα στο 53% που είναι στη Γερμανία. Δηλαδή κατά την τρόϊκα πρέπει οι 3 Ελληνες στους 10 να χάσουν το σπίτι τους!
Η πολιτική αυτή βέβαια αποδομεί εντελώς το πολιτικό σύστημα της χώρας. Μέχρι τώρα Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ στηρίζονταν κυρίως στη μεσαία τάξη, δηλαδή τους μικροϊδιοκτήτες ακινήτων. Σήμερα και τα δύο κόμματα έχουν επιλέξει να αδειάσουν τη μεσαία τάξη, να την καταστρέψουν, γιά να εξασφαλίσουν τη στήριξη της Γερμανικής κυβέρνησης. Αυτή η πολιτική όμως αποξενώνει τα δύο κόμματα από την παραδοσιακή τους εκλογική βάση. Διαγράφεται ήδη η αδυναμία οποιασδήποτε κυβέρνησης να μακροημερεύσει αν δεν δώσει ικανοποιητική λύση στα προβλήματα της υπερχρεωμένης μικρής ιδιοκτησίας.
Χαρακτηριστικό της πολιτικής ανατροπής είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ γιά το θέμα. Εκεί που τα αυτοαποκαλούμενα κόμματα των νοικοκυραίων δεν βρίσκουν λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μακροπρόθεσμη λύση με δύο άξονες: την αναστολή πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και την ρύθμιση της εξόφλησης των κόκκινων δανείων και των οφειλών στην εφορία με ανώτατο ύψος μηνιαίας δόσης το 1/3 του καθαρού μηνιαίου εισοδήματος του οφειλέτη. Ετσι λύνεται το άμεσο κοινωνικό πρόβλημα της στέγης και αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της υπερχρέωσης με την παράταση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, που θα ολοκληρωθεί όταν η χώρα μπεί σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης.
Δεν είναι άξιο απορίας λοιπόν το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ τρέμει τις εκλογές τη στιγμή που έχει ανοίξει μέτωπο με τη μικρή ιδιοκτησία, αφού η πολιτική εμπειρία 65 ετών προδιαγράφει τη μεγαλειώδη ήττα της.
