Ο Γιώργος διώχνει το ΠΑΣΟΚ… πριν τον διώξει εκείνο!

Ο Γιώργος διώχνει το ΠΑΣΟΚ… πριν τον διώξει εκείνο!

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, 28 Νοεμβρίου 2005.

Από τους 116 βουλευές που εξελέγησαν με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004, οι 33 εξελέγησαν βουλευτές γιά πρώτη φορά. Το ΠΑΣΟΚ πέτυχε δηλαδή ποσοστό ανανέωσης της κοινοβουλευτικής του ομάδας της τάξης του 28%, σε μία εκλογική αναμέτρηση που έχασε, με τη συνεπαγόμενη σημαντική μείωση του συνολικού αριθμού των βουλευτών του! Αυτή η ανανέωση έγινε απόλυτα φυσιολογικά από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που είχαν μεν τη δυνατότητα να ψηφίσουν πρόσωπα από την προηγούμενη κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος – που ήσαν και αυτοί υποψήφιοι – αλλά επέλεξαν καινούργια πρόσωπα. Στα 33 καινούργια πρόσωπα δεν περιλαμβάνω ανθρώπους που είχαν εκλεγεί βουλευτές ή ευρωβουλευτές στο παρελθόν, που έλειπαν από την προηγούμενη βουλή και που επανήλθαν το 2004, αλλά μονάχα ανθρώπους που ποτέ στη ζωή τους δεν είχαν ξανακαθήσει σε έδρανο του εθνικού ή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.

Μήπως τα στοίχεια αυτά δεν τα έχει υπόψη του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που την προηγούμενη βδομάδα ένωσε όλο το κόμμα εναντίον του με την εξαγγελία περί γενικής ανανέωσης των πάντων; Δεν μπορεί, οπότε κάτι άλλο θα εννοούσε. Δεν νομίζω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πρόβλημα με την ηλικία των βουλευτών του ή με τα χρόνια κοινοβουλευτικής προϋπηρεσίας τους. Φαίνεται όμως να έχει μεγάλο πρόβλημα με το ποιοί είναι και τι πιστεύουν. Πολιτικό και ιδεολογικό είναι το χάσμα στο ΠΑΣΟΚ, όχι ηλικιακό.

Οι περισσότεροι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είτε παλιοί είτε καινούργιοι, έχουν δύο διακριτές πεποιθήσεις: Πιστεύουν ότι οι ίδιοι και το κόμμα του είναι κάπως αριστερούτσικοι, ότι πρέπει δηλαδή να φροντίζουν κατά το δυνατό γιά τη σχετική ευμάρεια των ασθενέστερων Ελλήνων. Πιστεύουν ακόμα ότι βρέξει-χιονίσει, πρέπει οπωσδήποτε το κόμμα τους να κυβερνάει τη χώρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου συμμερίζεται μόνο τη δεύτερη από αυτές τις πεποιθήσεις. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους γιά το πρώτο θέμα, αν ένιωθαν ότι ο αρχηγός τους θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει τουλάχιστον το δεύτερο, αλλά δεν βλέπουν φως. Ετσι έχουν καταλήξει να περιμένουν ότι, αφού χάσουν τις επόμενες εκλογές, θα μπορούν ελεύθερα να αλλάξουν αρχηγό, μπας και δουν πράσινη μέρα. Ανανέωση θέλουνε και αυτοί δηλαδή, οπότε το θέμα έχει γίνει ποιός θα προλάβει να ανανεώσει ποιόν!

Κάθε κόμμα βέβαια έχει ιδεολογικούς, ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους που το κρατάνε ενωμένο στις δύσκολες στιγμές, αλλά εδώ τα πράγματα μπερδεύονται πολύ με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ιδεολογικά ο ίδιος βρίσκεται πολύ πιό κοντά στον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και στον Στέφανο Μάνο, που εξελέγησαν μεν με το ΠΑΣΟΚ αλλά γιά λόγους στοιχειώδους πολιτικής εντιμότητας δήλωσαν ανεξάρτητοι, αφού αναγνωρίζουν ότι πέρα από το κοινό ψηφοδέλτιο, τίποτα άλλο δεν τους ενώνει με το ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ το 2004 εξελέγησαν τρεις ανεξάρτητοι βουλευτές, ο Ανδριανόπουλος ο Μάνος και ο Γιώργος Παπανδρέου, μόνο που ο τελευταίος είναι και ο αρχηγός του κόμματος!

Αυτή η ιδεολογική διάσταση είναι επόμενο να φθείρει μέχρι εξαφανίσεως το συναισθηματικό βάρος του ονόματος Παπανδρέου, οπότε μένει γιά το ΠΑΣΟΚ ένα μονάχα ερώτημα, ποιός αρχηγός μπορεί να κερδίσει εκλογές. Ετσι το τελευταίο χαρτί του Γιώργου Παπανδρέου είναι να προλάβει αυτός να διώξει το ΠΑΣΟΚ, πριν το ΠΑΣΟΚ προλάβει να διώξει τον ίδιο!