Ομιλία στη Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ 19/5/2001
Ομιλία της Ελένης Αυλωνίτου στη Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ στις 19/5/2001
Σύντροφοι,
Ολοι διαπιστώνουμε τη γενική αναστροφή του πολιτικού κλίματος τον τελευταίο μήνα. Είναι μιά τάση που ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά τις περσυνές εκλογές και κορυφώθηκε σιγά-σιγά ώσπου ξέσπασε σε όλη της την έκταση με το ασφαλιστικό.
Η κυβένηση του κου Σημίτη είχε στηριχτεί στη προσωπική σοβαρότητα του πρωθυπουργού και στο οικονομικό θαύμα που δήθεν πέτυχε, με αποκορύφωμα την ένταξη στην ΟΝΕ. Γιά αρκετό καιρό η «δημιουργική λογιστική» του κου Παπαντωνίου πέρναγε γιά πραγματικότητα και το πραγματικό κόστος των οικονομικών επιλογών της κυβέρνησης έμενε κρυμμένο πίσω από τις χρηματιστηριακές φούσκες.
Αλλά όλα τα θαύματα κρατάνε τρείς μέρες, και το μεγάλο προτέρημα του κου Σημίτη έγινε ο μεγάλος του βραχνάς. Ακόμα και η προσωπική σοβαρότητα του Πρωθυπουργού σήμερα κινδυνεύει.
Δικαιώθηκαν λοιπόν οι θέσεις του Συνασπισμού; Ναι και όχι.
Γιατί είναι πράγματι εντυπωσιακό. Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν καθαρά τη λαϊκή δυσαρέσκεια γιά τη κυβέρνηση, τη κυβερνητική πολιτική ακόμα και γιά το πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Δείχνουν όμως ακόμα ότι ο Συνασπισμός δεν εισπράττει θετικά κανένα μέρος αυτής της δυσαρέσκειας.
Απορούμε σύντροφοι; Δεν θάπρεπε. Γιατί τώρα εισπράττουμε το μέρισμα από την Εναλλακτική Πρόταση Εξουσίας που ταλάνισε το κόμμα μας τους τελευταίους μήνες. Λίγοι επώνυμοι σύντροφοι έκαναν ότι μπορούσαν γιά να ταυτιστεί στη συνείδηση του κόσμου ο Συνασπισμός με την κυβέρνηση του κου Σημίτη, και όποιος σύντροφος επαιζε αυτό το παιχνίδι έπαιρνε απλόχερα χρόνο στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Το δυστύχημα είναι ότι πέτυχαν. Στη συνείδηση του κόσμου εμείς είμαστε εκείνοι που θέλουμε να στηρίξουμε τον Σημίτη. Δηλαδή οι τελευταίοι άνθρωποι στούς οποίους θα στραφεί όποιος δεν συμφωνεί με τη κυβερνηση.
Γιατί αν οι υπόλοιποι σχεδιασμοί του ΠΑΣΟΚ στο χρόνο που μας πέρασε απέτυχαν, το σχέδιο γιά την αποδυνάμωση και εξουδετέρωση του Συνασπισμού είχε καλύτερη τύχη. Είχε βλέπετε καλύτερους συνεργάτες.
Σύντροφοι, πρέπει να διδασκόμαστε από τα παθήματα του κου Σημίτη. Είναι ένας ικανός άνθρωπος που αφού πέτυχε πολλά σαν Πρωθυπουργός έφτασε η στιγμή να διαλέξει με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει – και διάλεξε λάθος.
Αν πιστεύουμε ότι το κόμμα μας έχει πολιτικό ρόλο να παίξει – πέρα από εκείνον του Πρωθυπουργικού κολοσφουγγάριου – πρέπει και εμείς να διαλέξουμε με ποιούς θα πάμε και ποιούς θα αφήσουμε. Παρά την άποψη που έχουν μερικοί άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ ότι περιβάλλονται από ηλιθίους, οι Ελληνες καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι μας γίνεται – όπως απέδειξε και η προχθεσινή απεργία. Γι’ αυτό και εμείς αφού κάνουμε τις επιλογές μας πρέπει να πείσουμε τους πολίτες ότι τις εννοούμε κιόλας.
Και γιά να δείξουμε ότι τις εννοούμε πρέπει να είμαστε αγωνιστικοί και μαχητικοί, και το μαχητικότερο κομμάτι ενός κόμματος βρίσκεται στη νεολαία του. Ας θυμηθούμε τα νεανικά μας χρόνια. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν υπήρξε επαναστάτης στα νιάτα του. Βέβαια τότε υπήρχε το όραμα γιά περισσότερη ελευθερία, ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη, δικαίωμα στη μόρφωση και στη δουλειά. Τα τελευταία παραμένουν ακόμα ζητούμενα και αφορούν έντονα τη νεολαία αφού αυτή θα δεχθεί περισσότερο απ’ όλους τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής.
Συμφωνώ με τις εισηγήσεις των συντρόφων Φλαμπουράρη – Τσίπρα.
Θέλω να ασκήσω κριτική στις Πολιτικές Κινήσεις οι οποίες θεωρώ ότι δεν κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια προσέλκυσης νέων ανθρώπων. Από τη άλλη όμως πλευρά αυτοί οι λίγοι που μπορούν να βρεθούν αντιμετωπίζονται συχνά με ένα σεχταρισμό που έχει ως αποτέλεσμα ο σύντροφος που έρχεται εκεί ψάχνοντας τη δυνατότητα να εκφραστεί να φεύγει πολύ γρήγορα.
Σύντροφοι, θέλω να τονίσω τη σημασία ενός θέματος που θεωρώ βασικό: της παιδείας. Πρέπει να κάνουμε τη διεκδίκηση του δικαιώματος όλων των νέων σε μιά δημόσια εκπαίδευση υψηλής ποιότητας σημαία του κόμματος και της νεολαίας. Γιατί η κοινωνική ανισότητα και ο κοινωνικός αποκλεισμός που δημιουργεί η κυβερνητική πολιτική έχει σαν πρώτη αφετηρία το σχολείο. Η συνειδητή προσπάθεια της κυβέρνησης να μειώσει το ποσοστό των μαθητών που αποφοιτούν από το λύκειο καταδικάζει στο μέλλον ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού σε μιά δουλειά δεύτερης διαλογής, αφού τους στερεί σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα της συνεχούς επιμόρφωσης που γίνεται σιγά-σιγά αναγκαίος όρος επαγγελματικής επιβίωσης.
Σύντροφοι, πρέπει να επισημάνω ότι συνολικά το κόμμα μας πάσχει από έλλειψη αγωνιστικότητας. Είναι σχεδόν σαν να μην πιστεύουμε πιά στον αγώνα. Αλλά σύντροφοι η αγωνιστικότητα δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της νεολαίας. Γιατί στη πολιτική ουσία νεολαία και κόμμα είναι ένα.
