Ομιλία στη Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, 10/10/2015

Ομιλία της Ελένης Αυλωνίτου στη Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ στις 10/10/2015

Οταν ξεκινήσαμε να φτιάξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να συνθέσουμε σε ένα κόμμα διάφορες μικρές αριστερές ομάδες γιά τις οποίες η πολυδιάσπαση γιά ψύλλου πήδημα είχε γίνει τρόπος ζωής. Στο περιβάλλον αυτό ήταν αναπόφευκτο να καταλήξουμε σε ένα κόμμα – συνομοσπονδία, δηλαδή σε πολλά συστεγαζόμενα κόμματα στη συσκευασία του ενός. Αυτό το δύσκολο σχήμα κατάφερε να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο ανεξάρτητο από τους υπονομευτικούς εναγκαλισμούς της κατ’ ευφημισμό «κεντροαριστεράς». Κατάφερε να αναδείξει την αλαζονεία του μεταπολιτευτικού δικομματικού συστήματος και, μετά την αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών, κατάφερε στο τέλος να το ανατρέψει.

Πετύχαμε αυτή τη πολιτική ανατροπή, που το βάθος της φάνηκε στις πρόσφατες εκλογές, επειδή καταφέραμε ως κόμμα να επικοινωνήσουμε με τον μέσο άνθρωπο. Αυτό το κάναμε έξω, στον κόσμο, μιλώντας απλά, καθαρά, έντιμα. Αποκτήσαμε την εμπιστοσύνη του κόσμου επειδή μας ένοιωσε κοντά του, κοντά στα προβλήματά του και όχι κλεισμένους στους δικούς μας θεωρητικούς λαβυρίνθους. Το κάναμε δηλαδή δουλεύοντας προς τα έξω.

Ενα σημαντικό όμως μέρος του στελεχειακού μας δυναμικού δυσκολεύτηκε να στραφεί στο κόσμο, συνέχισε να δρά κυρίως προς το εσωτερικό του κόμματος. Δρούσαν ως κόμμα μέσα στο κόμμα, και μαζικός τους χώρος ήταν κατά τη γνώμη τους το ίδιο το κόμμα. Πέρασαν μαζί μας μέσα από μιά κοσμογονία χωρίς να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε. Ετσι όταν δεν τους βγήκε το θεωρητικό σχήμα, βγήκαν οι ίδιοι από το κόμμα. Εκεί όμως διαπίστωσαν ότι ο κόσμος ούτε τους ήξερε, ούτε ήθελε να τους μάθει.

Στις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου λοιπόν δικαιωθήκαμε, όχι όμως ως άτομα και ως στελέχη. Αυτό που δικαιώθηκε ήταν η επιλογή της εξωστρέφειας που κάναμε. Εχουμε μπροστά μας δύσκολο κυβερνητικό έργο. Θα κριθούμε πιά όχι από τις προθέσεις μας ή τα καλά μας λόγια. Από εδώ και πέρα θα κριθούμε από το αποτέλεσμα. Πρέπει να βγάλουμε τη χώρα από το οικονομικό τέλμα και θα το κάνουμε. Αν θέλετε ένα απλό αριθμητικό μέτρο επιτυχίας, θα κριθούμε και θα κρινόμαστε κάθε μέρα από το ποσοστό της ανεργίας.

Στο μεταξύ όμως η «συσκευασία δώρου» που ήταν το κόμμα μας σκίστηκε, τα δώρα ευκαιρίας χάθηκαν και έμεινε το κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, σκέτος. Χωρίς μπιχλιμπίδια.

Πρέπει τώρα να ανοίξουμε τις κομματικές οργανώσεις μας στο κόσμο, διαμορφώνοντας αυτή τη φορά ένα κόμμα μαζικό. ΕΝΑ κόμμα, ενιαίο, χωρίς κλειστούς θύλακες. Αλλά και ένα κόμμα ΜΑΖΙΚΟ, που δεν φοβάται να γράψει νέα μέλη γιά να μην αραιωθούν οι εσωκομματικοί συσχετισμοί. Σε μιά χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων έχουμε 36% στο εκλογικό σώμα και 32.000 μέλη πριν από τις αποχωρήσεις. Πιό κλειστοί δε γίνεται, ούτε μασονική στοά να ήμασταν! Ας συγκρίνουμε με τους Ποδέμος, σε μιά Ισπανία με 4 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την Ελλάδα και με πολιτική απήχηση τη μισή από τη δική μας, οι Ποδέμος έχουν 380.000 μέλη. Αναλογικά εμείς θα έπρεπε να είχαμε 190.000 μέλη. Πού βρίσκονται; Στα σπίτια τους γιά να μη χαλάσουμε τους εσωκομματικούς συσχετισμούς μας!

Αυτά σύντροφοι πρέπει να τελειώσουν εδώ. Οπως είπαμε και στις εκλογές, μόνο μπροστά! Ας το κάνουμε λοιπόν άφοβα και μέσα στο κόμμα μας.