Ομιλία στην ίδρυση της δημοτικής κίνησης ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ, 15 Μαΐου 2006

Ομιλία της Ελένης Αυλωνίτου στην ίδρυση της δημοτικής κίνησης ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ, στις 15 Μαΐου 2006, στην πινακοθήκη Ψυχάρη

 

Φίλες και φίλοι Γαλατσιώτες,

Θέλω να σας ευχαριστήσω γιά την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε. Εχουμε όλοι μπροστά μας ένα μεγάλο και δύσκολο αγώνα γιά τα δημοτικά ζητήματα της πόλης, και με τιμάει ιδιαίτερα η εκτίμησή σας ότι μπορώ να μπω μπροστά και να εκφράσω αποτελεσματικά αυτόν τον αγώνα, που ξεκινάμε σήμερα με τον δημοτικό συνδυασμό “ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ”.

Η τοπική αυτοδιοίκηση, όπως υποδηλώνει και η λέξη, ασχολείται με τα τοπικά ζητήματα. Αποτελεί εφαρμογή της αρχής ότι το κάθε ζήτημα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, δηλαδή όσο πιό κοντά στον πολίτη γίνεται.

Αυτή όμως η πραγματική ενασχόληση της τοπικής αυτοδιοίκησης με τα τοπικά ζητήματα έχει δημιουργήσει σε πολλούς ανθρώπους μία πολύ μεγάλη παρεξήγηση. Πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι τα τοπικά ζητήματα ζούν σε μία γυάλα, απόλυτα απομονωμένη από τον σκληρό και δύσκολο κόσμο που μας περιβάλλει. Κατά συνέπεια πολλοί πιστεύουν ότι τα τοπικά ζητήματα μπορούν να αντιμετωπίζονται και να λύνονται αποτελεσματικά με βάση τους τοπικούς παράγοντες μονάχα, αδιαφορώντας γιά οτιδήποτε συμβαίνει έξω από τα όρια του δήμου τους. Αλλοι πάλι θέλουν να παριστάνουν ότι το πιστεύουν.

Να σταθώ στην απλή και πεζή πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι αρμοδιότητες των δήμων, το εκλογικό τους σύστημα και οι οικονομικοί τους πόροι καθορίζονται από την Βουλή των Ελλήνων; Να προχωρήσω στην απλή διαπίστωση ότι, σε πολλά ζητήματα, η βούληση των Ελλήνων υπάγεται στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Να επισημάνω την επίδραση του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος ακόμα και σε αποφάσεις τοπικού ενδιαφέροντος; Να επισημάνω μήπως την αναπόφευκτη επίδραση που έχει η περιρρέουσα πολιτική ιδεολογία ακόμα και στο κλάδεμα ενός δημοτικού δέντρου;

Θα σταθώ στο τελευταίο, στο δέντρο. Μιλάμε και ακούμε γιά τη “νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση”, άλλοτε μπαίνοντας σε περίπλοκες θεωρητικές αναλύσεις και άλλοτε μένοντας στον απλό καταγγελτικό λόγο. Πιστεύω και φοβάμαι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει η σχετική ορολογία ή γιατί θα πρέπει να τον ενδιαφέρει, θεωρητικά όμως “νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση” σημαίνει την αποδοχή της αρχής ότι η ελεύθερη αγορά ρυθμίζει τα πάντα τέλεια. Κατόπιν τούτου βέβαια ο μέσος πολίτης φωτίστηκε. Εκεί όμως που δεν σε βοηθάνε οι φίλοι σου, σε βοηθάνε οι εχθροί σου. Την καλύτερη και συντομότερη περιγραφή του όλου ζητήματος την είχε δώσει η πρωθιέριεα του νεοφιλελευθερισμού, η Μάργκαρετ Θάτσερ, με τη φράση “δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μονάχα άτομα”.

Ας πάρουμε την αρχή της κ. Θάτσερ και ας την εφαρμόσουμε στο δημοτικό δέντρο μας, που χρειάζεται κλάδεμα γιά να αναπτυχθεί και να δώσει σκιά, ποκιλία τοπίου και οξυγόνο στους δημότες. Η πρώτη ερώτηση είναι ποιός θα κλαδέψει το δέντρο. Ο δήμος; Ναι, αλλά όχι απαραίτητα. Οι δημοτικές υπηρεσίες φέρονται να είναι γραφειοκρατικές, σπάταλες και αντιπαραγωγικές. Οπότε ας δοθεί το έργο σε κάποιον ιδιώτη εργολάβο, μετά βέβαια από αδιάβλητο διαγωνισμό, με όρους που καθορίζονται από εκλεγμένες δημοτικές αρχές που πιστεύουν πως “δεν υπάρχει κοινωνία, αλλά υπάρχουν μονάχα άτομα”.

Την επόμενη χρονιά, οι εκλεγμένες δημοτικές αρχές που πιστεύουν πως “δεν υπάρχει κοινωνία, αλλά υπάρχουν μονάχα άτομα”, θα θέσουν το λογικό ερώτημα “γιατί πληρώνουμε γιά να κλαδευτεί αυτό το δέντρο, τι το θέλουμε”. Απάντηση βέβαια υπάρχει, αναφέρεται όμως στα οφέλη που δίνει το δέντρο στην κοινωνία – την κατά τους ερωτώντες ανύπαρκτη. Οπότε το επόμενο ερώτημα είναι “σε ποιόν ιδιώτη μπορούμε να πουλήσουμε αυτό το δέντρο”. Η θεωρία τους λέει σε όποιον δίνει τα περισσότερα, αφού αυτός μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα το δέντρο ή τη γή πάνω στην οποία βρίσκεται. Αποτέλεσμα, πάρτο κάτω το δέντρο και χτίσε ένα τσιμεντένιο κουτί στη θέση του!

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακρυά γιά να δει το τελικό αποτέλεσμα μιάς τέτοιας πολιτικής, μιά βόλτα στο Γαλάτσι φτάνει, όλη η πόλη έτσι κτίστηκε.

Υπάρχει όμως στο Γαλάτσι ένα σκάνδαλο, που γίνεται φανερό σε όποιον ρίξει μία ματιά σε έγχρωμο χάρτη του δήμου. Στα βόρεια και στα ανατολικά του δήμου, αλλά και διάσπαρτα μέσα στον πολεοδομικό ιστό, υπάρχουν κάποιες εκτάσεις άκτιστες! Εκεί σώζονται κάποια δέντρα που δεν αξιοποιήθηκαν ακόμα! Ετσι καταλαβαίνει κανείς την αγωνία της σημερινής δημοτικής αρχής, που με τη μία ή την άλλη μορφή έχει αγωνιστεί επί 32 χρόνια γιά να φέρει την αξιοποίηση και στην τελευταία γωνία του δήμου μας, αγωνία μήπως δεν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο της, αγωνία μήπως της ξεφύγει κανένα δέντρο!

Το παλιό λατομείο Λεβεντάκη ας πούμε ξέμεινε μέσα στον πολεοδομικό ιστό της πόλης, και κινδυνεύει σήμερα να μείνει εσαεί αναξιοποίητο!

Η πλατεία Ηνιόχου προκαλεί με την άπλα της κάποιους επιχειρηματίες, να την γεμίσουν με εμπορικές χρήσεις.

Το άλσος Βεΐκου εξάπτει με την έκτασή του τη φαντασία των κάθε λογής εργολάβων, που το θεωρούν ιδανικό χώρο γιά περιφερειακό δρόμο, νεκροταφείο, ελικοδρόμιο και οτιδήποτε άλλο δεν μπορούν να χωρέσουν εύκολα αλλού. Αν καταφέρουν με τέτοια έργα να βάλουν πόδι στον χώρο, μετά θα τα χρησιμοποιήσουν ως πυρήνα γιά την πλήρη “αξιοποίηση” ολόκληρης της περιοχής.

Ηδη κάτι τέτοιο επιχειρείται με το περίφημο Παλαί, που άφησαν κληρονομιά στην πόλη μας οι Ολυμπιακοί αγώνες. Κτίστηκε κατά παρέκκλιση γιά να φιλοξενήσει γιά λίγες μέρες τα αθλήματα της γυμναστικής και του πίνγκ-πόνγκ. Τώρα προορίζεται να αποτελέσει τον πρώτο πυρήνα γιά την άλωση του πράσινου της περιοχής. Δεν είναι μονάχα ότι στο πανάκριβο αυτό αθλητικό έργο δεν θα αθλείται η νεολαία, αλλά τώρα τα “Ολυμπιακά Ακίνητα” το προορίζουν γιά εμπορικό κέντρο!

Η περίπτωση του Ολυμπιακού Παλαί όμως είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική γιά τη μορφή και τις συνέπειες που έχει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο αξιοποίησης στην Αθήνα του 2006.

• Πρώτα βρίσκουμε μία καλή κοινωφελή πρόφαση γιά να κτίσουμε ένα μεγάλο έργο σε δασικό χώρο κατά παρέκκλιση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις κοινωφελείς και υπερτοπικές παραμέτρους,
• Μετά επικαλούμαστε τις ανάγκες χρηματοδότησης του έργου, πριν κτιστεί ή και μετά, γιά να τροποποιήσουμε τη χρήση του σε εμπορική,
• Σε μεταγενέστερη φάση διαπιστώνουμε ότι, αφού υπάρχει το έργο, ο χαρακτήρας της περιοχής έχει ήδη μεταβληθεί, αλλά αυτό δεν πειράζει αφού έτσι δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας! Οπότε γιά να διευκολυνθεί η καλύτερη λειτουργία του έργου και να δημιουργηθούν και άλλες θέσεις εργασίας, ας ολοκληρωθεί σιγά-σιγά σε φέτες η αστικοποίηση όλης της γύρω περιοχής!

Οι οικολογικές παράμετροι αυτών των ενεργειών βέβαια αγνοούνται πάντοτε επιδεικτικά, αλλά με το φόρτωμα του λεκανοπεδίου με οικιστικές και εμπορικές χρήσεις φτάσαμε να αγνοούνται και βασικές πολεοδομικές παράμετροι, όπως η πυκνότητα πληθυσμού και η κυκλοφοριακή πυκνότητα. Οσο γιά την ποιότητα ζωής των δημοτών, αυτό θεωρείται απλά δικό τους ιδιωτικό πρόβλημα. Αν δεν τους αρέσει, ας πάνε στην Εκάλη. Είπαμε, “δεν υπάρχει κοινωνία, αλλά υπάρχουν μονάχα άτομα”.

Περιβαλλοντικό λοιπόν το τίμημα της οικονομικής ανάπτυξης; Οχι μόνο! Το αστικό περιβάλλον δεν καθορίζει μονάχα τις ώρες της σχόλης των πολιτών, καθορίζει όλες τις λειτουργίες της ζωής τους σε 24-ωρη βάση. Αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης τροποποιεί καθοριστικά όλους τους όρους ζωής στη πόλη. Δεν είναι οικολογικής φύσης οι ανησυχίες του Εμπορικού Συλλόγου Γαλατσίου – Λαμπρινής, που διαμαρτύρεται γιά τη μετατροπή του Ολυμπιακού Παλαί σε εμπορικό κέντρο. Αυτή η σχεδιαζόμενη μετατροπή, πέρα από τις οικολογικές συνέπειες, θα αλλάξει ριζικά την εικόνα του εμπορίου στον Δήμο και στην ευρύτερη περιοχή. Θα σηματοδοτήσει την επικράτηση των μεγάλων εθνικών και πολυεθνικών εμπορικών επιχειρήσεων με την παράλληλη υποβάθμιση ή και καταστροφή των μικρών και μεσαίων εμπόρων της πόλης μας.

Πρώτη συνέπεια θα είναι η διοχέτευση του εμπορικού κέρδους έξω από το Γαλάτσι. Δεύτερη συνέπεια θα είναι η υπαγωγή των εμποροϋπαλλήλων της περιοχής σε δυσμενέστερους όρους εργασίας. Τρίτη και τελική συνέπεια θα είναι η βαθμιαία μετατροπή του Γαλατσίου σε τόπο διαμονής οικονομικά υποβαθμισμένων, υπερχρεωμένων, υπερ-στοιβαγμένων ανθρώπων, που θα ταλαιπωρούνται όλη τη μέρα ανάμεσα σε εξοντωτικά ωράρια εργασίας και εξαντλητικά κυκλοφοριακά προβλήματα, ονειρευόμενοι μονάχα τη μέρα που θα ξεχρεώσουν τις υπερφορτωμένες κάρτες τους και το καταναλωτικό τους δάνειο. Ο σύγχρονος άνθρωπος κατά την κ. Θάτσερ και τους εγχώριους μιμητές της!

Βλέπετε, τα πολεοδομικά θέματα είναι βαθύτατα πολιτικά θέματα. Δεν καθορίζουν μονάχα τον χώρο που ζούμε, καθορίζουν και τον τρόπο που ζούμε. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι και στην προηγούμενη συνταγματική αναθεώρηση και στην τωρινή, βασικός στόχος και των δύο μεγάλων κομμάτων είναι ο περιορισμός του δικαιώματος των πολιτών να καταφεύγουν στη δικαιοσύνη γιά περιβαλλοντολογικά θέματα και η μείωση της προστασίας των δασικών εκτάσεων! Η τοπική πτυχή των θεμάτων αυτών, που μας απασχολεί σε δημοτικό επίπεδο, είναι απλά και μόνο η τελική έκφραση μίας πολιτικής που προωθείται σε εθνικό επίπεδο, γιά να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και γιά να προωθηθεί μία ορισμένη αντίληψη γιά τη συγκροτηση και δομή της Ελληνικής κοινωνίας, σε βάρος των πολιτών.

Ας δούμε όμως με ένα παράδειγμα την επίδραση που έχουν τα πολεοδομικά ζητήματα στην κοινωνία μας, σε ένα θέμα που φαίνεται εκ πρώτης όψεως ανεξάρτητο από την πολεοδομία. Μιλάμε γιά τα ζητήματα της νεολαίας, προβληματιζόμενοι ειδικότερα γιά ζητήματα ελεύθερου χρόνου, ναρκωτικών, καλλιτεχνικής έκφρασης και άθλησης. Σε μεγάλο βαθμό όμως τα ζητήματα αυτά καθορίζονται από το πολεοδομικό περιβάλλον στο οποίο ζουν σήμερα οι νέοι. Η νεολαία διαθέτει τον ελεύθερο χρόνο της με τους τρόπους που της επιτρέπει ο χώρος στον οποίο ζει. Οποιος καθόρισε αυτόν τον χώρο, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και τον τρόπο. Υπάρχουν δραστηριότητες που δεν ενθαρρύνονται από το σύγχρονο αστικό περιβάλλον, υπάρχουν άλλες που διευκολύνονται. Αντίστοιχα με αυτά τα δεδομένα κινούνται αναγκαστικά και οι νέοι.

Το σημερινό πυκνοδομημένο Γαλάτσι δυσκολεύει την ανθρώπινη επικοινωνία και αγριεύει τους ανθρώπους. Μετά αναζητούμε ειδικές δομές και ειδικά σχήματα γιά να τους φέρουμε πάλι κοντά και να τους ηρεμήσουμε. Ετσι πρέπει να κάνουμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε, αλλά να μην ξεχνάμε ότι η μόνη ριζική επίλυση του προβλήματος θα ήταν η πολεοδομική.

Η αντιμετώπιση των θεμάτων ελεύθερων χώρων και περιβάλλοντος λοιπόν γίνεται και πρέπει να γίνεται πρώτα σε δημοτικό επίπεδο, αλλά όχι μόνο. Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να παρέμβουν και οι δήμοι στη συζήτηση γιά τη συνταγματική αναθεώρηση. Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να βάλουμε τον πολεοδομικό σχεδιασμό στο επίκεντρο του πολιτικού λόγου.

Δεν απασχολεί βέβαια μονάχα η πολεοδομία τις δημοτικές αρχές. Ενα πλήθος κοινωνικών υπηρεσιών παρέχεται από τους δήμους, αρχίζοντας από την παραδοσιακή καθαριότητα και περνώντας στη φροντίδα γιά τη προσχολική ηλικία, την τρίτη ηλικία, τα σχολικά κτήρια, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Πάγιο και μόνιμο είναι το αίτημα των δημοτών για τη διεύρυνση των παρεχόμενων υπηρεσιών, την ποιοτική τους βελτίωση και την μεγαλύτερη διαθεσιμότητα των υπηρεσιών στους δημότες. Μάλιστα στην εποχή που η κοινωνικός αποκλεισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ή περιθωριοποίηση ομάδων πληθυσμού βρίσκονται σε έξαρση, ο δήμος θα έπρεπε να διευρύνει την δράση του στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών γιά την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Στην εποχή μας όμως η τάση που κυριαρχεί στις κοινωνικές υπηρεσίες κάθε είδους είναι μία, να τις αναλάβει κάποιος ιδιώτης πάροχος. Παλιά ακόμα και ο δεξιότερος δήμαρχος θεωρούσε ότι ορισμένα πράγματα ανήκαν στη σφαίρα των αρμοδιοτήτων του Δήμου ή του κράτους. Σήμερα υπάρχει η τάση και η επιθυμία να μεταφερθούν πολλά από αυτά ολοκληρωτικά στον ιδιωτικό τομέα.

Ετσι μπορεί σιγά σιγά να δούμε στο μέλλον τον δήμο να μετατρέπεται σε ένα κέλυφος μονάχα, που βαθμιαία θα δίνει όλες τις δουλειές του έξω, σε ιδιώτες εργολάβους, στο όνομα της παραγωγικότητας. Η διεθνής πείρα όμως δείχνει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, οι παρεχόμενες υπηρεσίες ή υποβαθμίζονται ή ακριβαίνουν.Ετσι γιά μία ακόμη φορά η αντιμετώπιση της κοινωνίας ως αθροίσματος ιδιωτών θα αφήσει λίγους κερδισμένους και πολλούς χαμένους.

Γιά να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο στη γένεσή του, είναι υπέρτατη ανάγκη να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στη διαφύλαξη του δημοτικού χαρακτήρα του δήμου. Ο δήμος είναι σχήμα αυτοδιοικητικό, δεν είναι σχήμα τεχνοκρατικά διεκπεραιωτικό και δεν πρέπει να ξεπέσει ποτέ σε τέτοιο ρόλο!

Βέβαια αυτό το αυτοδιοικητικό σχήμα δουλεύει μέσα στα πλαίσια που θέτει η Βουλη, πλαίσια που δεν εξασφαλίζουν ούτε την αναλογική εκπροσώπηση όλων των δημοτικών δυνάμεων στο δημοτικό συμβούλιο, ούτε την οικονομική αυτοτέλεια και την επαρκή χρηματοδότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το ζήτημα της απλής αναλογικής και της επαρκούς χρηματοδότησης δεν θα πάψουν ποτέ να μας απασχολούν, ώσπου να τα λύσουμε.

Δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν όμως μονάχα μέσα από τις θεσμοθετημένες και καθετοποιημένες διαδικασίες τα προβλήματα του δήμου. Χρειάζεται η ενεργοποίηση των δημοτών σε επίπεδο γειτονιάς με συμμετοχικές δημοκρατικές διαδικασίες, με τη συμμετοχή συλλόγων, φορέων και τοπικών πρωτοβουλιών δημοτών, που θα διευκολύνουν την όσο πιό άμεση συμμετοχή των πολιτών στην αντιμετώπιση των άμεσων ζητημάτων που τους απασχολούν. Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι υπόθεση μονάχα κάποιων “ειδικών”, έχει από την φύση της και έναν ισχυρό κινηματικό χαρακτήρα, στον οποίο θα πρέπει να δίνουμε πάντα ιδιαίτερη έμφαση.

Δεν ξεκινούν όμως όλα τα προβλήματα του δήμου από το κράτος, μερικά είναι πράγματι τοπικής παραγωγής. Συγκεκριμένα:

• H δημοτική αρχή, γιά να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει πριν από όλα να ξέρει να ακούει. Προτάσεις, κρίσεις, επικρίσεις και παράπονα θα πρέπει να βρίσκουν πρώτα απόλα ανοιχτά αυτιά στο Δημαρχείο. Οι παντογνώστες μπορεί να είναι χρήσιμοι σε άλλες περιπτώσεις, είναι όμως επιβλαβείς σε ένα θεσμό που ονομάζεται “τοπική αυτοδιοίκηση”.
• Η δημοτική διαχείρηση πρέπει να είναι και να φαίνεται έντιμη, και ο μόνος τρόπος γιά να γίνει αυτό είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ.
• H δημοτική αρχή, που διεκδικεί από άλλους γιά λογαριασμό των δημοτών, δεν επιτρέπεται να ρίχνει η ίδια τους υπαλλήλους της, όπως έχει συμβεί σε μερικούς δήμους με κάτι ριγμένους συμβασιούχους που έχουμε όλοι ακουστά. Η δημοτική αρχή οφείλει να είναι καλός εργοδότης.

Δεν θέλω να σταθώ και να επικρίνω μία – μία τις άλλες δημοτικές κινήσεις που υπάρχουν στο Γαλάτσι, γιατί το βρίσκω περιττό. Ουσιαστικά μία δημοτική αρχή διοίκησε το Γαλάτσι 32 χρόνια, τα τελευταία τέσσερα σε μία εκσυγχρονισμένη προς το χειρότερο μορφή. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας.  

Εμείς, γιά να πείσουμε, θα πρέπει πρώτα – πρώτα να κινηθούμε στην οριστική διαμόρφωση του δημοτικού μας προγράμματος γρήγορα αλλά και ανοιχτά – όλες οι γνώμες και όλες οι απόψεις μας ενδιαφέρουν. Είμαστε μία Αριστερή δημοτική κίνηση, δεν απευθυνόμαστε όμως μονάχα στους Αριστερούς Γαλατσιώτες, απευθυνόμαστε σε όλους τους Γαλατσιώτες.

Συνιστώ να κυκλοφορήσουμε άμεσα σε όλο το Γαλάτσι ένα ερωτηματολόγιο με δύο μονάχα ερωτήσεις:

1. Ποιά είναι κατά τη γνώμη σας τα τρία σοβαρότερα προβλήματα στο Γαλάτσι, με τη σειρά που έχουν σημασία γιά σας,

2. Τι θα θέλατε να κάνει η καινούργια δημοτική αρχή που θα εκλεγεί τον Οκτώβρη.

Ετσι θα εξασφαλίσουμε τη συμμετοχή στη διαμόρφωση του προγράμματός μας όχι μόνο των πιό συνειδητοποιημένων δημοτών, αλλά και όσων δεν έχουν τη διάθεση ή τον χρόνο να έρθουν γιά δύο ώρες στην Πινακοθήκη.

Θα πρέπει να μπορούμε να παρουσιάσουμε το πρόγραμμά μας στις 6 Ιουνίου σε μία μαζική εκδήλωση, που θα καλέσει όλους τους Γαλατσιώτες σε δράση μαζί μας.

Μπαίνουμε σε δράση λοιπόν!