Κοινοτοπίες

Κοινοτοπίες

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην Εφημερίδα  “ΑΥΓΗ“, 23 Μαρτίου 2001

Νάμαστε πάλι εδώ…

Κάθε φορά που ανακινείται το θέμα των συνεργασιών νοιώθω ότι φτάσαμε μέσα στο κόμμα να αμφισβητούμε ακόμα και τα αυτονόητα.

Γι’ αυτό εγώ θέλω να σταθώ σε μερικές κοινοτοπίες.

Ενα κόμμα είναι μιά εθελοντική ένωση ελεύθερων πολιτών που δρούν από κοινού γιά να προωθήσουν κοινούς πολιτικούς στόχους, δηλαδή γιά να κάνουν κάτι που θεωρούν σημαντικό.

Ενα κόμμα λοιπόν – γιά να είναι κόμμα – πρέπει να ξέρει τι θέλει να κάνει. Μετά θα βρεί πως θα το κάνει πιό αποτελεσματικά. Αν βάλουμε το πως πρίν απ’ το τι είναι σαν να βάζουμε την άμαξα να σύρει το άλογο – και τότε βέβαια δεν θα πάμε πουθενά.

Οι συνεργασίες με άλλους πολιτικούς χώρους είνα μέσο – και ισχυρό μάλιστα μέσο – γιά την επίτευξη πολιτικών στόχων. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός.

Αυτά όμως είναι τόσο απλά που τα καταλαβαίνει ο καθένας. Ποιό είναι λοιπόν το θέμα?

Το βασικό ερώτημα είναι: έχει ο ΣΥΝ αυτόνομο πολιτικό ρόλο να παίξει ή τον έχει εξαντλήσει και πρέπει να διαλυθεί? Αν έχει οι συνεργασίες είναι μέσο. Αν δεν έχει οι συνεργασίες είναι πρόφαση, και το πραγματικά ζητούμενο είναι να διαλυθούμε ησύχως.

Δυστυχώς το ερώτημα “με ποιούς θα συνεργαστούμε” τείνει γιά μερικούς συντρόφους να γίνει “από ποιά μεριά θα διαλύσουμε το κόμμα”.

Το “πρόβλημα” σύντροφοι είναι ότι στις προηγούμενες εκλογές 219.880 Ελληνες πολίτες ψήφισαν τον Συνασπισμό. Δεν πείστηκαν από τα θαύματα του κυρίου Σημίτη, δεν μετέφεραν την αγανάκτησή τους στη Νέα Δημοκρατία, δεν κλείστηκαν στό μαντρί του Περισσού, δεν είχαν καν τη στοιχειώδη ευπρέπεια να μείνουν κάτω από το 3%.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πρόβλημα. Αυτοί οι άνθρωποι ενοχλούν. Ενοχλούν πρώτα απ’ όλους τον κύριο Σημίτη, γιατί δεν του βγαίνει η εκλογική αριθμητική του. Ενοχλούν τη κυρία Παπαρήγα, γιατί της στερούν το μονοπώλιο της Αριστερότητας. Μακροπρόθεσμα ενοχλούν και τη Νέα Δημοκρατία γιατί μεταφέρουν τον πολιτικό διάλογο εκεί που κανένα κόμμα εξουσίας δεν τον θέλει – στην ουσία των πραγμάτων.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι λιγάκι παράξενοι – τους είπαν ότι είναι πολίτες και το πίστεψαν. Και τώρα άντε να τους μαζέψεις.

Αλλά αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι πολίτες επιμένουμε. Δεν αποτελούμε λάφυρο κανενός, δεν είμαστε πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα του εκσυγχρονισμού. Εχουμε πολιτικούς στόχους και μιλάμε με πολιτικούς όρους.

Γι’ αυτό θα σας κουράσω με μία ακόμα κοινοτοπία. Οποιος βρίσκει τον εαυτό του να διερωτάται συνέχεια μήπως βρίσκεται σε λάθος κόμμα, μάλλον έχει δίκιο, βρίσκεται όντως σε λάθος κόμμα.