Κατήφορος

Κατήφορος

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην Εφημερίδα “ΑΥΓΗ“, 21 Απριλίου 2012

Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες την προεκλογική πολιτική επιχειρηματολογία των κομμάτων του Μνημονίου, έχω εντυπωσιαστεί με την κενότητα επιχειρημάτων που απλώνεται σαν πανικός στον λόγο τους. Πριν δύο χρόνια τα κόμματα αυτά μας παραμύθιαζαν με τις δήθεν πολιτικές προτάσεις τους, μιλώντας για ιδεολογίες και πολιτικούς στόχους. Καθώς κολλούσαν οι πολιτικές τους στη σκληρή πραγματικότητα, υιοθέτησαν έναν τεχνοκρατικό λόγο, που επιδίωξε να εμφανίσει το Μνημόνιο ως τεχνικά επιβαλλόμενη αναγκαιότητα. Όταν το δήθεν τεχνοκρατικά άρτιο αποδείχτηκε καταστροφικό, πέρασαν στην κινδυνολογία. Σήμερα πια που και η κινδυνολογία δεν περπατάει, φλερτάρουν με την απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας και το παίζουν αδαείς, υποσχόμενοι γενικά καλύτερες μέρες στο μέλλον, σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια!

Είναι αλήθεια πως στον κατήφορο αυτό το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τη Νέα Δημοκρατία, αφού το ΠΑΣΟΚ πρώτο μπήκε στη λογική του Μνημονίου. Η Νέα Δημοκρατία αρχικά κρατήθηκε απέξω, αλλά από τη στιγμή που ψήφισε το Μνημόνιο τρέχει να καλύψει τον χαμένο χρόνο. Έτσι, καθώς βουλιάζουν τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις, βουλιάζει και ο πολιτικός τους λόγος στο ψεύδος, στην ανοησία και τελικά στον παραλογισμό. Αναμενόμενο βέβαια, αφού οι ηγεσίες τους και τα στελέχη τους βουλιάζουν στον πανικό και στην απελπισία.

Δύο βασικούς άξονες ακολουθεί η επιχειρηματολογία τους, όσο υπάρχει ακόμα πολιτική επιχειρηματολογία από τον χώρο του Μνημονίου. Επισείουν πρώτα τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας αν δεν εξασφαλίσουν οι ίδιοι αυτοδυναμία ή έστω αρκετές έδρες για κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ τους, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι αν δεν κυβερνούν οι ίδιοι, θα κυβερνά το χάος. Έχει αποδειχτεί όμως ότι το να κυβερνούν αυτοί είναι ο πιο σύντομος δρόμος για το χάος, σήμερα πια το ξέρουν και οι πέτρες. Έτσι, αυτό που μας παρουσιάζουν ως απειλή ακούγεται στον μέσο Έλληνα ως αχτίδα ελπίδας. Στη συνέχεια απειλούν ότι αν δεν εφαρμοστεί απόλυτα το Μνημόνιο που μας φόρτωσαν, η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ. Αυτό το επιχείρημα είναι πιο τεχνικό και θα μπέρδευε ίσως κάποιους, αν δεν ακούγαμε κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων πανικόβλητες αναφορές για τα ισπανικά επιτόκια, για επικείμενο κούρεμα χρέους σε Ιρλανδία – Πορτογαλία, για τις προτροπές χαλάρωσης του κ. Μόντι, για την αδυναμία ακόμα και της Ολλανδίας (!) να εφαρμόσει τις γερμανικές δημοσιονομικές συστάσεις, για τους κινδύνους που απειλούν τη γαλλική οικονομία κ.λπ. κ.λπ. Έλα όμως που η καθημερινή ειδησεογραφία είναι γεμάτη από αναφορές στην ευρωπαϊκή κρίση, όχι μόνο στην ελληνική. Ακούμε κάθε μέρα ότι ακόμα και η ύπαρξη του ευρώ κινδυνεύει από τη σημερινή γερμανική πολιτική, άσχετα από το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η Ελλάδα. Ακόμα και σχέδια για την συντεταγμένη διάλυση του Ευρώ καταρτίζονται και δημοσιοποιούνται. Με όλα αυτά η κινδυνολογία των κομμάτων του Μνημονίου για το Ευρώ καταλήγει να ακούγεται σαν την κλασική ατάκα του Αρτέμη Μάτσα σε κινηματογραφικό ρόλο δοσίλογου της κατοχής «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».

Έτσι δεν παραξενεύτηκα όταν είδα την καινούργια εκπρόσωπο τύπου του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά να εξηγεί γιατί να ψηφίσουμε το κόμμα της χωρίς να αναφέρει το παραμικρό για το Μνημόνιο και τα σχετικά οικονομικά μέτρα, λες και όλα αυτά συνέβησαν σε κάποια χώρα μακρινή και δεν αφορούν καθόλου το κόμμα της!

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα του δικοματισμού έφτασε τα όριά του. Αυτό που ως πρόσφατα φάνταζε αδύνατο, μια κυβέρνηση συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων, σήμερα αποτελεί απαίτηση όλο και περισσότερων πολιτών. Οι Έλληνες το βροντοφωνάζουν πια, ή εμείς ή αυτοί!

*Η Ελένη Αυλωνίτου είναι υποψήφια βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Β’ Αθήνας