Η φυσιογνωμιστική ανάγνωση μιάς διακήρυξης

Η φυσιογνωμιστική ανάγνωση μιάς διακήρυξης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην Εφημερίδα  “ΑΥΓΗ“, 22 Φεβρουαρίου 2007.

Οταν μέσα σε ένα κόμμα εμφανίζεται μία διαφωνία που χωρίζει το κόμμα σε δύο ομάδες, ιδιαίτερα όταν η μία τουλάχιστον από τις δύο ομάδες χαρακτηρίζει τη διαφωνία ριζική, είναι σκόπιμο να ξεκαθαριστεί σε τι ακριβώς έγκειται η ουσία της διαφωνίας. Αντικείμενο της διαφωνίας η 8-σέλιδη διακήρυξη που συνυπέγραψε ο Συνασπισμός με τις υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αφού στο κείμενο αυτό εντοπίζει η μειοψηφία του κόμματος τις αντιρρήσεις της. Στη συνέχεια οι διαφωνίες πάνω στο κείμενο της διακήρυξης (που από την φύση του κειμένου, είναι διαφωνίες πολιτικής), επεκτείνονται από τη μειοψηφία μέχρι την ολοκληρωτική απόρριψη της συνέχειας του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η κοινή διακήρυξη επτά κομμάτων και ανένταχτων αριστερών εκφράζει μονάχα τα σημεία τομής των θέσεων των υπογραφόντων, στην απάντηση στο ερώτημα “τι πρέπει να κάνουμε από κοινού τώρα”. Το κείμενο της διακήρυξης δεν εκφράζει το σύνολο των θέσεων κανενός από τους υπογράφοντες, ούτε φιλοδοξεί να δώσει μία συνολική κοσμοθεωρητική αντίληψη γιά την πορεία της αριστεράς ως την οριστική εκπλήρωση όλων των στόχων της. Είναι ουσιώδες λοιπόν να δούμε, λαμβάνοντας υπόψη τον χαρακτήρα του κειμένου, σε ποιά σημεία ακριβώς θεωρεί η μειοψηφία του Συνασπισμού τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ απαράδεκτη. Θεωρώ εδώ απαραίτητο να επισημάνω ότι θα σταθώ σε ουσιαστικές διαφωνίες πολιτικής και όχι σε διαφωνίες επί της γλαφυρότητας ή του ύφους γραφής, αν και προσωπικά θεωρώ το κείμενο καλογραμμένο.

Διάβασα πρώτα τις αντιρρήσεις της μειοψηφίας στη διακήρυξη και μετά διάβασα το επικρινόμενο κείμενο. Διαπίστωσα ότι πράγματι, αν το ίδιο περιεχόμενο είχε γραφτεί από κάποια επιφανή στελέχη της μειοψηφίας, σε πολλά σημεία θα έλεγε τα ίδια πράγματα με άλλο τρόπο. Από εκεί και πέρα η συζήτηση στέκεται στο τι σημαίνει γιά τον καθένα η λέξη “αρκετά”. Σταχυολογώντας τα κείμενα των στελεχών της μειοψηφίας, εντοπίζω τις εξής διαφωνίες με τη διακήρυξη:

1. Δεν είναι αρκούντως φιλοευρωπαϊκή και δεν δίνει έμφαση στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Οταν λέει η διακήρυξη γιά την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι “στις σημερινές συνθήκες οι στρατηγικές της εθνικής αναδίπλωσης και του απομονωτισμού είναι λανθασμένες” (μέρος 6, παρ. 4), τότε σίγουρα το κείμενο δεν είναι αντιευρωπαϊκό. Κάποιος άλλος όμως θα ανέπτυσσε το θέμα σε δύο σελίδες, οπότε δεν το βρίσκει “αρκετό”. Που δαφωνεί όμως;

2. Δεν τονίζει ότι ο σοσιαλισμός πρέπει να είναι δημοκρατικός. Εψαξα επιμελώς όλο το κείμενο και δεν βρήκα πουθενά ούτε μία αναφορά σε δικτατορίες του προλεταριάτου και άλλα τέτοια. Μα δεν το λέει ρητά, εξανίσταται η μειοψηφία. Ναι σύντροφοι, ούτε όμως και την δουλεία καταδικάζει ρητά, ίσως γιατί η διακήρυξη παραλείπει τα αυτονόητα.

3. Δεν δίνει αρκετή έμφαση στην οικολογία. Γιά την οικολογία αναφέρει ότι “ συμπαραστάτες και μέσα γιά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού αποτελούν … η οικολογική καταστροφή άνευ όρων και άνευ ορίων…” (μέρος 2, παρ. 2). Τώρα αυτό είναι λίγο; Αν εκτιμούμε το κείμενο με το υποδεκάμετρο είναι πολύ λίγο, αν το εκτιμούμε με το πολιτικό βάρος όμως, τότε είναι πολύ και βαρύ.

4. Δεν επικρίνει αρκετά το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ εκτιμάται στη διακήρυξη ότι αποδυναμώνει τους αγώνες (μέρος 1 παρ. 8). Αυτό τώρα φαντάζομαι πως στον Περισσό το θεωρούν τη χειρότερη επίκριση, εμείς όμως όχι, θέλουμε αφού τους βράσουμε να τους περάσουμε και από τη σούβλα.

5. Προσβλέπει σε μονομερείς συνεργασίες με κομμουνιστογενείς δυνάμεις, αποκλείοντας τη συνεργασία με σοσιαλδημοκράτες. Ρητά γράφει η διακήρυξη (μέρος 1, παρ. 9) ότι “η προσπάθειά μας γιά την ενότητα της Αριστεράς οφείλει να συνεχιστεί δυναμικά και να είναι ανοιχτή σε όλες τις δυνάμεις”. Υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα λέξεις αμφίσημες, αλλά στη λέξη “όλες” που τη βρήκατε την αμφισημία; Αποκλείεται κανείς; Αποκλείονται οι σοσιαλδημοκράτες; Ελεος πιά!

6. Δεν προσφέρει άμεση προοπτική συμμετοχής μας στην κυβέρνηση. Διαβάζω από την αντι-εισήγηση στην ΚΠΕ του Δημήτρη Χατζησωκράτη “Πρέπει όμως να είναι σαφές ότι η αναδίπλωση του ΚΚΕ, η επιστροφή του στο παρελθόν και οι μεγάλες πολιτικές και προγραμματικές διαφορές μας καθώς και ο συντηρητικός πολιτικός προσανατολισμός του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνουν σήμερα τα περιθώρια γενικότερης πολιτικής ή εκλογικής συνεργασίας μαζί τους.” Να που σε κρίσιμα ζητήματα δεν υπάρχει καμμία ουσιαστική διαφωνία μέσα στο κόμμα, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε και άμεση δυνατότητα ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών από την Αριστερά, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η διακήρυξη (μέρος 4, παρ. 2).

7. Το ύφος του ξενίζει τον παραδοσιακό κόσμο μας. Εδώ σηκώνω ψηλά τα χέρια! Είπα από την αρχή ότι θα ασχοληθώ μόνο με πολιτικές διαφωνίες. Πάντως η γλώσσα της διακήρυξης δεν είναι ξύλινη.

Συμπεραίνω λοιπόν ότι η μειοψηφία δεν ζητάει την ολοκληρωτική απόρριψη της συνέχειας του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν μπορεί να δεχτεί τη συγκεκριμένη διακήρυξη, αλλά ότι δεν μπορεί να δεχτεί τη διακήρυξη επειδή θέλει να τελειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Μήπως φοβάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κλείσει τον δρόμο γιά μελλοντική συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία; Μα ο μοναδικός λόγος γιά τον οποίο δεν συνεργαζόμαστε με σοσιαλδημοκράτες είναι γιατί δυσκολευόμαστε αφάνταστα να τους βρούμε, γίνανε όλοι τους κεντρώοι, γιά να το πω ευγενικά. Εναν Πανούση βρήκαμε και αυτόν τον βάλαμε υπερνομάρχη. Να βάλουμε μία αγγελία “ζητούνται σοσιαλδημοκράτες”; Ας βάλουμε, και μην ανησυχείτε, όταν τους βρούμε θα είναι και αυτοί ευπρόσδεκτοι στον ΣΥΡΙΖΑ.