Η υποβάθμιση του σχολικού αθλητισμού

Η υποβάθμιση του σχολικού αθλητισμού

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην Εφημερίδα  “ΑΥΓΗ“, 10 Μαρτίου 2000

Η κρίση μιας κοινωνίας δεν φαίνεται μόνο από την πολιτική της ζωή, αλλά διαφαίνεται και μέσα από την αθλητική της δραστηριότητα. Την πηγή του προβλήματος της τελευταίας θα πρέπει να την αναζητήσουμε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα όπου στα προγράμματα διδασκαλίας εντυπωσιάζει η συνεχώς φθίνουσα πορεία των ωρών διδασκαλίας της Φυσικής Αγωγής. Δύο ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα για το Γυμνάσιο και μία για το Λύκειο.

Το Υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η αθλητική εμπειρία αποτελεί βασικό μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που βιώνεται όμως και λειτουργεί μόνο μέσα από τη συστηματική προσωπική συμμετοχή.

Η εντυπωσιακή υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο δείχνει ότι δεν έχει εκτιμηθεί τόσο η βιολογική αξία της Φυσικής Αγωγής στη θωράκιση της υγείας και στην εν γένει ανύψωση της βιολογικής στάθμης του ανθρώπινου δυναμικού, ιδιαίτερα σε μια εποχή που θριαμβεύει η υποκινητικότητα, όσο και η επίδρασή της στις ψυχοκινητικές ιδιότητες της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Υπάρχουν διάφορες μελέτες που δείχνουν ότι σ’ ένα πειραματικό εκπαιδευτικό σύστημα όπου τα παιδιά εγυμνάζοντο καθημερινά, επέδειξαν μεγαλύτερη ανάπτυξη, απέκτησαν μεγαλύτερη συναισθηματική σταθερότητα, αυτοπεποίθηση, αυτονομία, περισσότερη κοινωνική προσαρμοστικότητα και τελικά απέδωσαν καλύτερα στα μαθήματά τους.

Παράλληλα τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι – αγώνα ενώ ψυχαγωγούνται εμποτίζονται ταυτόχρονα με τις αξίες της αυτοεκτίμησης, της αυτοπειθαρχίας, του αυτοσεβασμού, της ευγενούς άμιλλας για τη κατάκτηση ενός στόχου, που είναι θεμελιώδη στοιχεία στη προσωπική τους ολοκλήρωση και που αντισταθμίζουν τα φαινόμενα του χουλιγκανισμού και της αναζήτησης της στιγμιαίας ευφορίας ή του τεχνητού high τα οποία συνεχώς πληθαίνουν.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι μύες δεν είναι μόνο τα όργανα που προκαλούν τη κίνηση των μελών του σώματος. Είναι και αισθητήρια όργανα που συνδεδεμένα με τον νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο δίνουν παραστασεις που για το μικρό παιδί αποτελούν την υποδομή για τον σχηματισμό εννοιών όπως η χωροχρονική αντίληψη του κόσμου που μας περιβάλλει.

Ετσι επιβάλλεται η ανάπτυξη του αθλητισμού να αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδευτικής λειτουργίας, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας ότι η αερόβια ικανότητα (ικανότητα αντοχής) η οποία αποτελεί το σημαντικότερο βιολογικό δείκτη της υγείας μας κορυφώνεται για μεν τα κορίτσια μέχρι τα 15 χρόνια, για δε τα αγόρια μέχρι τα 18-20 χρόνια, δηλαδή κατά τη διάρκεια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Για να επιτευχθεί όμως αυτό απαιτούνται τουλάχιστον 3-5 φορές άσκηση την εβδομάδα, επομένως οι σχολικές ώρες δεν επαρκούν. Επιπρόσθετα, επειδή οι ευνοικές επιδράσεις της άσκησης δεν αποταμιεύονται, δηλαδή παρατηρείται αντιστροφή των βιολογικών προσαρμογών με την αγυμνασία είναι αναγκαία η άσκηση σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, κάτι που ευκολότερα θα κάνει όποιος το έχει γνωρίσει σε μικρή ηλικία.

Τα τελευταία χρόνια με την εισαγωγή των αθλητικών τάξεων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γίνεται μία προσπάθεια καλλιέργειας αθλητισμού υψηλών επιδόσεων στα σχολεία. Ομως υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες που δρουν ανασταλτικά στην ανάπτυξη σχολικού αθλητισμού υψηλών επιδόσεων (εκπαιδευτικό σύστημα, κτιριακές εγκαταστάσεις, αθλητική υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων).

Ο υψηλός αθλητισμός είναι σημαντική εκδήλωση της κοινωνίας που μας κάνει εθνικά υπερήφανους και εδώ πάμε καλά, όμως η σύνδεσή του με το άλλο αναπόσπαστο κομμάτι που αφορά την αθλητική ανάπτυξη στη νεολαία μας στους χώρους που το περισσότερο χρόνο εκείνη δρα και βρίσκεται, δηλαδή στο σχολείο, είναι ανύπαρκτη, ώστε να μην επιτρέπει την αξιοποίηση όλου του μαθητικού δυναμικού στον αθλητισμό.

Η αναβάθμιση του μαθήματος Φυσικής Αγωγής σε όλα το επίπεδα με παράλληλη αύξηση των δαπανών για τη σχολική αθλητική δραστηριότητα, ώστε αυτή να αναδειχθεί σε βασικό στοιχείο της σχολικής ζωής αποτελεί πάγια θέση του ΣΥΝ.