Η πρόκληση της Χρυσής Αυγής

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην Εφημερίδα “KONTRA NEWS“, 7 Απριλίου 2018

Καθώς η δίκη της Χρυσής Αυγής πλησιάζει αργά και βασανιστικά στο τέρμα της, τα στελέχη της φαίνεται πως νοιώθουν την ανάγκη να μας θυμίζουν όλο και πιό συχνά ότι μόνο κατ’ όνομα αποτελούν κοινοβουλευτικό κόμμα. Η οργάνωση που συγκροτήθηκε σε παλιότερες εποχές στα χνάρια των Ναζιστικών ταγμάτων εφόδου μπορεί μέσα στα ταραγμένα χρόνια των μνημονίων να βρέθηκε στα έδρανα της Βουλής, αλλά μας απέδειξε ότι δεν φτάνει το κοστούμι και η γραβάτα γιά να σε κάνει κοινοβουλευτικό πρόσωπο. Η δική τους αντίληψη περί πολιτικής ήταν και παραμένει εκείνη της οδομαχίας, οπότε με την πρώτη ευκαιρία γυρίζουν σε αυτό που ξέρουν καλύτερα. Οσο μάλιστα νοιώθουν να πιέζονται περισσότερο από την επικείμενη ετυμηγορία του δικαστηρίου, τόσο περισσότερο φλέγονται να γυρίσουν πίσω στα παλιά και γνώριμα, εκεί που νοιώθουν πιό άνετα.

Πύκνωσαν το τελευταίο διάστημα οι επιθέσεις σε δημοκρατικούς πολίτες από άτομα του ακροδεξιού χώρου, αλλά φαίνεται ότι οι ποικίλης επωνυμίας ακροδεξιές ομάδες συνδέονται όλες με την Χρυσή Αυγή. Είναι φανερή η στόχευση παραγόντων της δίκης τους, αφού πάνω από όλα αυτό τους καίει. Από εκεί και πέρα όμως ο κάθε δημοκρατικός πολίτης θα δυσκολευτεί να αποκωδικοποιήσει το πολιτικό μήνυμα που στέλνουν οι επιθέσεις τους. Είναι γιατί έχουν τη δική τους εσωτερική λογική, που παραμένει μάλλον απρόσιτη στους μη μυημένους στην κοσμοθεωρία τους. Εχουν καταρχάς μιά λίστα προτιμητέων στόχων που είναι λίγο πολύ γνωστή: μετανάστες και δίκτυα υποστήριξής μεταναστών, αριστερούς με ειρηνική κινηματική δράση, συνδικαλιστές σε ορισμένες περιπτώσεις και φυσικά κάθε τι το εβραϊκό. Αν ψάξει να βρεί κανείς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αυτών των επιθέσεων, βασικό χαρακτηριστικό είναι η διεκδίκηση της αποκλειστικότητας του χώρου μέσα στη πόλη. Το βασικό μήνυμα των επιθέσεών τους είναι “εδώ δεν θα υπάρχετε εσείς, θα υπάρχουμε μόνο εμείς”. Είναι μάλιστα στοχευμένες οι επιθέσεις τους, σα να θεωρούν ότι στον χώρο υπάρχουν οι ίδιοι, οι αντίπαλοί τους και ο άμαχος πληθυσμός. Ολα αυτά θυμίζουν κάτι από Αμερικανική ταινία με συγκρούσεις ανάμεσα σε συμμορίες εφήβων σε Αμερικανικό γκέττο, φέρνουν όμως πολύ και σε συγκρούσεις ανάμεσα σε αγέλες άγριων ζώων που μπήκε η μία στη περιοχή της άλλης. Ας μην σπεύσουμε όμως να επεκτείνουμε κάποια τέτοια παρομοίωση στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής, είναι σκόπιμη και πολύ καλά μελετημένη η οργάνωση της δράσης τους με τρόπο που να υποκινεί και να επιστρατεύει τα πιό αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου.

Ενας στόχος λοιπόν των επιθέσεων είναι άμεσα εσωτερικός, το δέσιμο των πιό «δυναμικών» στοιχείων του ακροδεξιού χώρου με «επιχειρησιακές ενέργειες». Βασικός στόχος της Χρυσής Αυγής ήταν πάντα να απορροφά όλον τον χώρο της γιά να μην υπάρχει τίποτα ακροδεξιότερο. Το υπόλοιπο επιχειρησιακό σχήμα αποτελεί ουσιαστικά αντιγραφή της αντίστοιχης περιόδου του Ναζιστικού κόμματος, πριν κατακτήσει την εξουσία στη Γερμανία το 1933. Ποιούς χτύπαγαν τα τάγματα εφόδου των Ναζί; Ξένους, αριστερούς, συνδικαλιστές και εβραίους, οπότε τα ίδια κάνουν και αυτοί σήμερα στην Ελλάδα. Θα παρατηρήσει ίσως κανείς ότι τα ανοιχτά θέματα της Γερμανίας τότε ήσαν άλλα, αυτό όμως δεν έχει καμμία σημασία. Γιατί εδώ κρύβεται το μεγάλο μυστικό, η Χρυσή Αυγή είναι δομημένη γιά να δρά στοχεύοντας προς τα μέσα, στην εσωτερική της συνοχή και όχι τόσο προς τα έξω, στην κοινωνία. Δρώντας έτσι ελέγχει τον χώρο της και αποτελεί εφεδρία γιά τη στιγμή που θα χρειαστεί.

Ποιανού εφεδρία; Όποιου τμήματος του παλιού κατεστημένου νομίζει ότι μπορεί κάποια στιγμή να παίξει παιχνίδι πολιτικής εκτροπής και να χρειαστεί ένα σκληρό πυρήνα. Ο ρόλος όμως και η νοοτροπία του τάγματος εφόδου είνει τόσο βαθιά ριζωμένος στη ΧΑ που δεν αλλάζει με τίποτα. Μάταια προσπάθησαν παράγοντες τους κοστουμαρισένης δεξιάς να μετεξελίξουν την ΧΑ σε κανονικό δεξιό κόμμα. Ξεχνάνε τα διδάγματα της ιστορίας, ούτε ο Χίτλερ δεν κατάφερε να μετατρέψει τα τάγματα εφόδου σε κανονικό κόμμα, οπότε γιά να μπορέσει να κυβερνήσει αναγκάστηκε να τους εξοντώσει στις 30 Ιουνίου 1934 με μιά ενέργεια που έχει μείνει στην ιστορία ως «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών».

Στο μεταξύ η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει κάτι κοντά στο 7% των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος. Τόση παραδοσιακά στην Ελλάδα ήταν πάντα η εκλογική οροφή της ακροδεξιάς. Παλιά όμως η δική μας ακροδεξιά ήταν πιό πολύ «Μουσολινική», σήμερα βιώνουμε το ναζιστικό original και δεν γελάει κανείς.

Ελένη Αυλωνίτου

Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Β’ Αθήνας