Η Ρεβάνς

Γιά κάποιους οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις συνοψίζονται στα όσα έγιναν στη Κωνσταντινούπολη πρίν δέκα μέρες μέσα και έξω από το «Σουκρού Σαράτσογλου», οπότε αναμένουν τη «ρεβάνς», με όλοι τη σημασία της λέξης, στην Αθήνα αυτή τη βδομάδα. Γιά μένα οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις συνοψίστηκαν καλύτερα σε ένα άλλο περιστατικό που έγινε τη βδομάδα ανάμεσα στις δύο αθλητικές διοργανώσεις. Ο θριαμβευτής των Τουρκικών εκλογών Ερντογάν δηλώνει ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί στη Κύπρο μία Βελγικού τύπου Ομοσπονδία. Αμέσως υπηρεσιακοί παράγοντες του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών βγαίνου δημόσια και «εφιστούν την προσοχή» στο κόμμα που κέρδισε τις εκλογές και που έχει την απόλυτη πλειοψηφία στη νέα Τουρκική Βουλή. Αποτέλεσμα; Ο θριαμβευτής αναδιπλώνεται. Γνωρίζει καλά ότι στη χώρα του ο θρίαμβος στις προτιμήσεις του λαού δεν σημαίνει τίποτα όταν διαφωνήσει κανείς με αυτό που οι Τούρκοι αποκαλούν «Βαθύ Κράτος».

Ο θριαμβευτής. Τον αποκαλώ έτσι γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς να τον αποκαλέσω. Σε οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα θα τον έλεγαν Πρωθυπουργό, στην Τουρκία όμως δεν επετράπει στον Ερντογάν ούτε βουλευτής να βγεί. Το κόμμα του, το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) κέρδισε τις εκλογές και ελέγχει τη βουλή, εκκρεμεί όμως στα δικαστήρια το ερώτημα να τεθεί το κόμμα του εκτός νόμου και να διαλυθεί. Τον Πρωθυπουργό της Τουρκίας θα τον ορίσει οπωσδήποτε κάποιος, αλλά απότι φαίνεται όχι το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές. Τρέχα γύρευε. Γιά να παραφράσω τον Κίσιγκερ, το ερώτημα «ποιόν παίρνεις στο τηλέφωνο όταν θέλεις να μιλήσεις με την Τουρκία» δεν έχει καθαρή απάντηση.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις περιπλανώνται στον λαβύρινθο των Τουρκοτουρκικών σχέσεων και γίνονται συχνά κομμάτι των εσωτερικων διεργασιών του Τουρκικού πολιτικού συστήματος. Κάποιοι στην Τουρκία προσπαθούν να βρούν εξωτερικούς εχθρούς γιά να ενώσουν μιά κοινωνία που βασανίζεται δεκαετίες τώρα από τα άλυτα εσωτερικά της προβλήματα. Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με το κλείσιμο της κοινωνίας προβλήματα που μόνο το άνοιγμα μπορεί να λύσει. Τα σπασμένα αυτής της πολιτικής πληρώνουμε εμείς.

Ακόμα και η πρόταση γιά την συνδιοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου το 2008 μέσα στον εσωτερικό λαβύρινθο τηε Τουρκικής πολιτικής ζωής γεννήθηκε. Είναι μία ακόμα απόπειρα απάντησης στο ερώτημα που βασανίζει την Τουρκία σχεδόν διακόσια χρόνια τώρα, πως μπορούν να γίνουν Ευρωπαίοι χωρίς να γίνουν Ευρωπαίοι. Είναι φυσικό ο κάθε λογικός Ελληνας να προτιμάει μιά πραγματικά Ευρωπαϊκή Τουρκία γιά γείτονα, θα ήταν όμως αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι τέτοια εγχειρήματα μπορούν να γίνουν χωρίς τριβές.

Μέσα σε όλα αυτά νάσου και ο Παναθηναϊκός να προσπαθεί να προκριθεί στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, μόλις δύο μήνες πρίν αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία τον τόπο της διοργάνωσης του 2008. Ευτυχώς ο επίσημος Παναθηναϊκός έδειξε ότι καταλαβαίνει πολύ καλά ακριβώς τι συμβαίνει και έχει δράσει και αντιδράσει από την αρχή υποδειγματικά. Εχουμε όμως και εμείς εκείνους που μπερδεύουν μόνιμα την εθνική περηφάνεια με τον εθνικό τσαμπουκά. Μένει να δούμε αυτή τη βδομάδα αν θα μπορέσουν να φέρουν το Ελληνικό ποδόσφαιρο στο δικό τους κλίμα.