Ο κ. Ουέμπεροθ

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λος Αντζελες το 1984 ήταν το σημείο καμπής στη σχέση του αθλητισμού με την τηλεόραση. Είχε φτάσει η τηλεόραση ήδη να καλύπτει όλα τα αθλήματα, αλλά όλοι ήξεραν ότι τα πολλά λεφτά τα είχαν τα δημοφιλή παιχνίδια της μπάλλας, ποδόσφαιρο, μπέϊζμπολ, φούτμπόλ και μπάσκετ. Ωσπου προέκυψε ο κ. Ουέμπεροθ, πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Αντζελες και ιδιοφυΐα του μάρκετιγκ.

Είχε προηγηθεί η οικονομική συμφορά των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ το 1976 και το Λος Αντζελες, που δεν είχε διάθεση να πάθει τα ίδια, δέχτηκε να αναλάβει τους αγώνες μόνο υπό την προυπόθεση ότι δεν θα στοιχίσουν τίποτα στη πόλη. Ο κ. Ουέμπεροθ ανέλαβε να πραγματοποιήσει το κατά κοινή ομολογία αδύνατο εγχείρημα. Οχι μόνο τα κατάφερε αλλά έβγαλε και πλεόνασμα. Ο κ. Ουέμπεροθ βοηθήθηκε από την προυπάρχουσα άριστη αθλητική υποδομή του Λος Αντζελες και έκανε σίγουρα καλή διαχείρηση των πόρων που είχε στη διάθεσή του, δεν αρκέστηκε όμως μόνο στον περιορισμό των εξόδων, φρόντισε παράλληλα να αυξήσει τα έσοδα με δύο τρόπους.

Πρώτα πρώτα πούλησε τα πάντα. Αυτός καθιέρωσε το πούλημα κάθε χιλιομέτρου της διαδρομής της Ολυμπιακής φλόγας σε σπόνσορες. Μέχρι τότε η Ολυμπιακή φλόγα ήταν γιά τους διοργανωτές των Αγώνων ένα ακόμα έξοδο. Γιά τον κ. Ουέμπεροθ έγινε ένα ακόμα έσοδο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν σπόνσορες από το 1928 στο Αμστερνταμ (πρώτος σπόνσορας η Κόκα Κόλα), αλλά ο κ. Ουέμπεροθ έδωσε μιά νέα και ολοκληρωτική διάσταση στην εμπορική πράξη της χορηγίας. Φρόντισε πρώτα η προστασία των Ολυμπιακών σημάτων να είναι απόλυτη και μετά τα χρυσοπούλησε. Εδωσε τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα στο γεγονός της επικείμενης διοργάνωσης, πράγμα που βοηθήθηκε από τη πολιτική κατάσταση της εποχής αφού είχε προηγηθεί το Αμερικάνικο μποϋκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας το 1980 και συζητιόταν το Σοβιετικό μποϋκοτάζ του Λος Αντζελες, που τελικά έγινε. Εκανε ακόμα και το ερώτημα «θα μπεί μέσα ή δεν θα μπεί» πηγή δημοσιότητας, και χρησιμοποίησε τη δημοσιότητα γιά να πουλήσει ακριβότερα τις χορηγίες.

Δεν πούλησε όμως μόνο αυτά που είχαν πάντα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά έβαλε στους Αγώνες και καινούργια στοιχεία που δεν υπήρχαν πρίν, μόνο και μόνο γιά να τα πουλήσει. Η Ολυμπιακή Φλόγα ας πούμε φτάνει στην Αμερική από την Αθήνα με αεροπλάνο. Θα μπορούσε το αεροπλάνο να προσγειωθεί στο πλησιέστερο αεροδρόμιο και να κινηθεί σε ευθεία γιά το Ολυμπιακό στάδιο, αλλά τότε θα χάναμε τόσα χιλιόμετρα, θα χάναμε τόσα λεφτά! Ο κ. Ουέμπεροθ έβαλε λοιπόν τη φλόγα να γυρίζει όλη τη χώρα πρώτα, «γιά να έρθει ο κόσμος σε επαφή με το Ολυμπιακό πνεύμα», πουλώντας φυσικά τα δικαιώματα του κάθε χιλιομέτρου. Εδώ όμως δημιούργησε ένα νέο γεγονός το οποίο επίσης επρέπε να μεταδοθεί τηλεοπτικά, οπότε εισέπραξε και γιά αυτό ξεχωριστά τηλεοπτικά δικαιώματα. Κάποτε η φλόγα έφτασε στο Ολυμπιακό στάδιο, όπου την άναψε τοξοβόλος με φλεγόμενο βέλος. Είπατε τίποτα γιά θεαματικότητα;

Ο κ. Ουέμπεροθ παρέδωσε μαθήματα αθλητικού μάρκετιγκ, που όπως θα δούμε δεν πήγαν χαμένα.