Μάϊνα!

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 14 Ιουλίου 2002

Μάϊνα!

Τα πρώτα χρόνια της κολυμβητικής μου καριέρας τα πέρασα την εποχή της χούντας. Την εποχή εκείνη γιά όλα τα θέματα οι αθλητικές αρχές από κεκτημένη ταχύτητα «απεφάσιζαν και διέτασσαν», είτε υπήρχε λόγος είτε όχι. Είχα ήδη δείξει το ταλέντο μου όταν κάποια στιγμή απεφάσισε και διέταξε η Κολυμβητική Ομοσπονδία ότι έπρεπε να πάω να προπονηθώ με τον Αμερικάνο προπονητή που είχαν φέρει για την Εθνική ομάδα. Επρεπε δηλαδή να αφήσω τον προπονητή μου, τον συγχωρεμένο Γιώργο Μπία, που εγώ πίστευα ότι μόνο μαζί του θα γίνω πρωταθλήτρια και που κοντά του λίγο αργότερα ανεδείχθηκα, για να δικαιολογήσουν αυτοί τη παρουσία του Αμερικανού που κουβάλησαν. Με απειλές και με εκβιασμούς αναγκάστηκα να δεχτώ τον προπονητή που δεν ήθελα, αλλά τι να κάνεις όταν από τη φύση των πραγμάτων στον αθλητισμό το αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμο από τη καλή διαπροσωπική σχέση και συνεργασία του αθλητή με τον προπονητή; Λίγους μήνες αργότερα πάντως ο Αμερικανός φυγαδεύτηκε νύχτα όταν πιάστηκε με ναρκωτικά και εγώ μπόρεσα να γυρίσω στον προπονητή μου, τον Γιώργο Μπία και να συνεχίσω τη πορεία που με οδήγησε αργότερα σε διακρίσεις.

Οταν λοιπόν διαβάζω ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας κ. Δημήτρης Διαθεσόπουλος διαβεβαιώνει τους εννέα διεθνείς παίκτες του πόλο που αρνήθηκαν να συνεχίσουν υπό τον ομοσπονδιακό προπονητή τους, τον κ. Κούλη Ιωσηφίδη, ότι «όσο σπουδαίοι αθλητές ή προσωπικότητες κι αν είναι, δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν στην Εθνική με οποιονδήποτε προπονητή, μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2004 που διαρκεί η θητεία αυτής της διοίκησης», εγώ θυμάμαι τα δικά μου. Η αλήθεια είναι ότι οι εννέα διεθνείς διάλεξαν τον χειρότερο τρόπο και τη χειρότερη στιγμή, παραμονές διεθνών αγώνων στη Μπρέσια της Ιταλίας, γιά να εκδηλώσουν την αντίδρασή τους. Το πρόβλημα όμως είναι παλιό, έχει ξεκινήσει από το Σίδνεϋ πρίν δύο χρόνια και αν έφτασαν οι πολίστες σε αυτή την αντίδραση σήμερα είναι γιατί σε όλο αυτό το διάστημα των δύο ετών έφτασαν να νοιώθουν ότι όταν μιλάνε με την Ομοσπονδία δεν τους ακούει κανείς.

Οπότε σήμερα φτάσαμε σε μιά κατάσταση που οι πάντες μένουν εκτεθειμένοι ότι και να γίνει. Οι παίκτες νοιώθουν ότι έχουν δίκιο αλλά δεν ξέρουν πως να το βρούν, ο κ. Ιωσηφίδης που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο πόλο βρίσκεται σε αμηχανία ενώ ο κ. Διαθεσόπουλος έχει μιά επιλογή που δεν θα την ευχόμουν σε εχθρό μου, ή θα πάρει πίσω τις δηλώσεις του ή θα θυσιάσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο το 2004 γιά λόγους αρχής. Γιατί η σημερινή Εθνική Ομάδα Υδατοσφαίρισης Ανδρών με την κατάλληλη προετοιμασία μπορεί να ανέβει στο βάθρο το 2004, όχι όμως χωρίς τους εννέα «αντάρτες». Είναι μιά πραγματική αθλητική τραγωδία με την έννοια ότι όλοι έχουν κάπου κάποιο δίκιο. Δίκιο όμως έχει και ο φίλαθλος και φορολογούμενος πολίτης που έχοντας πληρώσει δισεκατομμύρια γιά την Κολυμβητική Ομοσπονδία θέλει να δει την Ελληνική σημαία να υψώνεται στο Κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ σε δύο χρόνια. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο κ. Διαθεσόπουλος ούτε ο κ. Ιωσηφίδης. Μόνο οι «αντάρτες» μπορούν.