Οι κανόνες

Ενα Μουντιάλ δεν γίνεται έτσι, στη τύχη, όπως όπως. Εχει κανόνες γραπτούς, αλλά και άγραφους. Καταρχήν σε ένα Μουνιάλ πρέπει να αντιπροσωπεύεται όλος ο πλανήτης. Επειδή οι επιδόσεις στο ποδόσφαιρο δεν ισοκατανέμονται γεωγραφικά, οι κανόνες ορίζουν αριθμό συμμετεχόντων κατά γεωγραφική περιοχή. Μερικές ομάδες δηλαδή πάνε στο Μουντιάλ γιατί παίζουν καλό ποδόσφαιρο, άλλες πάνε γιατί έχουν καλή γεωγραφία. Τουλάχιστο όμως αυτός ο κανόνας είναι ρητά δηλωμένος. Από τη στιγμή όμως που θα γίνει η πρώτη σέντρα μπαίνουν σε δράση οι άγραφοι κανόνες:

1. Σε κάθε Μουντιάλ πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον μιά έκπληξη. Μιά μεγάλη ομάδα που πήγε φούντο ή/και μιά συβολικώς συμμετέχουσα που πήγε καλύτερα από ότι περίμενε οποιοσδήποτε (αυτό κρατάει το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού στις αρχικές φάσεις της διοργάνωσης).

2. Η διοργανώτρια χώρα πρέπει πάντα να προχωράει αρκετά στη διοργάνωση άσχετα από το τι ποδόσφαιρο παίζει (αυτό κρατάει τα γήπεδα γεμάτα).

3. Η ομάδα των ΗΠΑ πρέπει πάντα να φτάνει περίπου ως τη μέση τουλάχιστον της διοργάνωσης (μπας και κινήσει η FIFA το ενδιαφέρον των Αμερικανών γιά το “soccer” και αποκτήσει κάποτε πρόσβαση στον πακτωλό των Αμερικανικών τηλεοπτικών δικαιωμάτων).

4. Οσο προχωράμε προς τον τελικό είναι καλό να συμμετέχουν ομάδες χωρών με μεγάλο πληθυσμό και μεγάλο κατά κεφαλήν εισόδημα (αυτές έχουν τη καλύτερη διαφημιστική αγορά γιά τα τηλεοπτικά δικαιώματα).

5. Ο τελικός πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε ομάδες που παίζουν πραγματικά καλό ποδόσφαιρο (γιά να είναι το κορυφαίας τηλεθέασης γεγονός της χρονιάς σε όλο τον πλανήτη).

Στη πραγματικότητα οι παραπάνω κανόνες απλά εξειδικεύουν τον ένα βασικό κανόνα του Μουντιάλ: «Να βγάλουμε τα λεφτά μας από τα τηλεοπτικά δικαιώματα». Οπως όλοι οι κανόνες αυτού του είδους συνοδεύεται από το αναγκαίο του συμπλήρωμα: «Και να μην μας τσακώσουν».

Μερικοί από τους πιό πάνω κανόνες είναι σχετικά εύκολο να εφαρμοστούν. Ο πρώτος ας πούμε τι ζητάει; Μιά τόσο δα έκπληξη μονάχα! Αν μαζέψεις 32 ομάδες να παίξουν μεταξύ τους συνήθως φτάνουν οι νόμοι των πιθανοτήτων γιά να έχεις μία τουλάχιστον έκπληξη. Τις πιθανότητες εξάλλου μπορεί να τις βοηθήσει και η κλήρωση. Αν βέβαια αποτύχουν όλα τα άλλα υπάρχει και η διαιτησία, αλλά εδώ φάνηκε στη φετεινή διοργάνωση μία απειρία, ένας ερασιτεχνισμός. Είδαμε διαιτητές που ήξεραν ποιό αποτέλεσμα ήθελαν από τον αγώνα, δεν ήξεραν όμως πως να το πετύχουν χωρίς να βγάζουν μάτι. Είδαμε διαιτητή να υποστηρίζει στο πρώτο ημίχρονο σκανδαλωδώς τη μία ομάδα ώσπου να εξασφαλιστεί το ποθητό αποτέλεσμα και στο δεύτερο σκανδαλωδώς την άλλη γιά να ισορροπήσουν οι εντυπώσεις. Είδαμε διαιτητή να βγάζει δύο κόκκινες κάρτες γιά να πετύχει ένα απλό 1-0. Επειδή στα θέματα αυτά οι Ελληνες διαιτητές είναι επαγγελματίες υψηλού επιπέδου, ίσως θα έπρεπε ο κος Λοβέρδος, γνώστης του ποδοσφαίρου που πρόσφατα ανέλαβε την ευθύνη της προώθησης των Ελληνικών εξαγωγών από τη θέση του στο Υπουργείο Εξωτερικών, να διερευνήσει το ενδεχόμενο να υπάρχει εδώ μία ευκαιρία εξαγωγής της σχετικής Ελληνικής τεχνογνωσίας.