Προφανώς…
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 9 Μαΐου 2001
Προφανώς…
Ηταν πάντα προφανές. Οι γυναίκες δεν έκαναν γιά τα βαριά αθλήματα. Δεν τους ταίριαζαν. Δεν μπορούσαν. Δεν σήκωνε συζήτηση. Τέννις, κολύμβηση, στίβο εντάξει. Αλλά ποιός είδε γυναίκα να πυγμαχεί, να παλεύει, να σηκώνει βάρη; Και όμως το είδε όλη η Ελλάδα στις 19 Σεπτεμβρίου πέρυσι όταν η Ιωάννα Χατζηϊωάννου σήκωσε τα 125 κιλά στο ζετέ που της έδωσαν το Χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο στο Σίδνεϋ. Τόσο ζύγιζαν οι προκαταλήψεις και η Ιωάννα τις ξεπέταξε.
Και γιά όποιον νόμιζε ότι η Ιωάννα Χατζηϊωάννου είναι μιά μοναδική ατομική περίπτωση ήρθε ο φετεινός Απρίλης να δείξει ότι η γυναικεία παρουσία στα βαριά αθλήματα έχει έκταση και βάθος, και κατά συνέπεια μπορεί να έχει και διάρκεια.
Τι άλλο λοιπόν δεν ταιριάζει στις γυναίκες; Η πυγμαχία; Πείτε το στη Νικολέττα Καυγά που στις 14 Απριλίου κέρδισε Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπόξ. Η ρίψη της σφύρας; Πείτε το στη Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου που στις 22 Απριλίου έκανε Πανελλήνιο ρεκόρ (63,99 μέτρα) στο διασυλλογικό Πρωτάθλημα Ελλάδας. Η πάλη; Πείτε το στη Σοφία Πουμπουρίδου που στις 22 Απριλίου κέρδισε Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ελευθέρας Πάλης και στην Κωνσταντίνα Τσιμπανάκου που κέρδισε Χάλκινο στην ίδια διοργάνωση.
Οσο γιά την Αρση Βαρών ο Χρήστος Ιακώβου θεώρησε πως η γυναικεία ομάδα μπορούσε μόνη της να εκπροσωπήσει επάξια τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αρσης Βαρών – 24 με 29 Απριλίου – αφού οι ημερομηνίες δεν βόλευαν τον προγραμματισμό της ομάδας ανδρών. Ως συνήθως είχε δίκιο. Η Κλεάνθη Μυλωνά κέρδισε Χάλκινο μετάλλιο στη γενική κατάταξη και Χρυσό στο ζετέ.
Εκ των υστέρων βέβαια όλοι θεωρούμε τις επιτυχίες των αθλητριών μας αυτονόητες, αν και ο Βαρώνος Ντε Κουμπερντέν πρίν 100 χρόνια θεωρούσε προφανές ότι κανένα άθλημα δεν ταιριάζει σε γυναίκα.
Σήμερα βρίσκουμε προφανώς σωστή τη σχεδιαζόμενη ένταξη της γυναικείας πάλης στούς Ολυμπιακούς αγώνες. Το θέμα όμως συζητιέται τώρα γιατί παλιότερα οι περισσότεροι το θεωρούσαν προφανέστατα άτοπο. Η γυναικεία πυγμαχία φαίνεται πως θα περιμένει ακόμα.
Πόση σημασία έχουν όλα αυτά; Ο αθλητισμός, εκτός των άλλων, ανοίγει πόρτες. Και πόρτες που ανοίγονται από έναν άνθρωπο, γυναίκα ή άντρα, μένουν μετά ανοιχτές γιά όλους τους ανθρώπους. Γιατί σε όλες τις δραστηριότητες και όλους τους τομείς η αφοσίωση μπορεί να υπάρξει, ο κόπος να καταβληθεί, το ταλέντο να καλλιεργηθεί, η γνώση να αποκτηθεί, η πείρα να συσσωρευθεί. Αλλά οι προκαταλήψεις και οι αυτονόητες αλήθειες δύσκολα ξεπερνιούνται. Γιατί τα μεγαλύτερα εμπόδια σε κάθε καινούργια προσπάθεια βρίσκονται μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων. Είναι προφανές…
