Κώστας Παπαναστασίου

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 28 Απριλίου 2002

Κώστας Παπαναστασίου

«Δεν με ενδιαφέρει ρε. Δουλεύει; Έχει όρεξη για δουλειά; Γιατί εδώ θα τραβήξουμε κουπί!». Είναι ακριβώς αυτό που δεν περιμένεις να ακούσεις από ένα ΓΓΑ δεξιάς κυβέρνησης όταν οι συνεργάτες του επισημαίνουν ότι «ο τάδε είναι αριστερός», άρα ακατάλληλος γιά οποιαδήποτε διοικητική θέση. Είναι όμως αυτό που θα έπρεπε να περιμένει κανείς από τον Κώστα Παπαναστασίου αν τον ήξερε έστω και ελάχιστα.

Σε μιά χώρα που πολλοί υψηλά ιστάμενοι παράγοντες του αθλητισμού διορίζονται με κομματικό φιρμάνι χωρίς να ξέρουν καν τους κανονισμούς του αθλήματος που αναλαμβάνουν να διοικήσουν, χωρίς να έχουν ακουστά έστω το όνομα του πιό διακεκριμένου πρωταθλητή τους, ο Κώστας Παπαναστασίου ήταν πάνω απόλα άνθρωπος του αθλητισμού.

Αθλητής ο ίδιος ήξερε και αγαπούσε τον αθλητισμό. Ξεκίνησε άλτης του μήκους από τον Παναθηναϊκό, αλλά κατέληξε στον Πανελλήνιο Γ.Σ. τον οποίο υπηρέτησε όλη του τη ζωή και με τον οποίο ταυτίστηκε. Διώχτηκε από τη χούντα αλλά επανήλθε θριαμβευτικά με τη μεταπολίτευση και όχι μόνο στο σύλλογό του. Αν και δεν ήταν δεξιός, αλλωστε προδικτατορικά είχε εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με το δημοκρατικό ψηφοδέλτιο του Παπαθεοδώρου, ο Καραμανλής τον τοποθέτησε πρώτα ειδικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού επί αθλητικών θεμάτων και μετά στη θέση του ΓΓΑ.

Επί των ημερών του άρχισαν να κατασκευάζονται το ΟΑΚΑ και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της υποδομής όλης της χώρας σε αθλητικές εγκαταστάσεις. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα μπετά. Υπηρέτησε τον αθλητισμό με το μεράκι και την αγάπη ενός πατέρα που θεωρούσε όλους τους αθλητές παιδιά του. Οταν σε ρώταγε το όνομα σου ήθελε να του πεις το μικρό σου όνομα. Το θυμότανε πάντα και σε προσφωνούσε με αυτό. Εδιαφερόταν για τους αθλητές όχι μόνο όσο έκαναν ρεκόρ και έφερναν πρωτιές, γιατί ήθελε τον αθλητή ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ηταν ο άνθρωπος που διέθετε τον πολύτιμο χρόνο του γιά να νουθετήσει τον αθλητή, ακόμα και όταν δεν περίμενε πιά από αυτόν φανταχτερές διακρίσεις. Φρόντισε όσο κανείς γιά τη μόρφωση των αθλητών, γιατί θεωρούσε ότι ο αθλητής πρέπει να είναι πρότυπο αναφοράς γιά τη κοινωνία όχι μόνο γιά την αθλητική του επίδοση αλλά και γιά την εν γένει συμπεριφορά του.

Ο Κώστας Παπαναστασίου ήταν άνθρωπος που μπήκε στον αθλητισμό γιά να δώσει και όχι γιά να πάρει. Εισέπραξε την καχυποψία όλων των πολιτικών παρατάξεων που δεν τον θεωρούσαν με τα δικά τους μικρά μέτρα «δικό τους», αλλά και την βαθειά εκτίμιση όλων των ανθρώπων του αθλητισμού, την εκτίμηση που ούτε αγοράζεται, ούτε απονέμεται, αλλά μόνο κερδίζεται.

Εφυγε πρίν λίγες μέρες. Στη κηδεία του παραβρέθηκαν όλοι οι άνθρωποι του αθλητισμού από όλα τα κόμματα, όλοι όσοι μπόρεσαν να τον εκτιμήσουν αλλά δεν μπόρεσαν να του μοιάσουν. Οσοι τον γνωρίσαμε θα τον θυμόμαστε πάντα με μιά σκέψη, ευχαριστώ.