Οι δύο Ελλάδες

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 14 Απριλίου 2002

Οι δύο Ελλάδες

Το είχε πει παλιότερα ο Διονύσης Σαββόπουλος. Υπάρχουν δύο Ελλάδες, μία που δημιουργεί και πάει μπροστά και μία που γκρινιάζει και λασπώνει μέσα στη κακομοιριά της. Φαίνεται όμως ότι κατά την ίδια έννοια πολλά πράγματα στη χώρα είναι διπλά. Ο Παναθηναϊκός ας πούμε. Γιατί όπως είδαμε τις τελευταίες βδομάδες υπάρχουν οπωσδήποτε δύο Παναθηναϊκοί.

Ο ένας Παναθηναϊκός είναι πιά μιά από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ευρώπης. Μπορεί να σταθεί απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα με αξιώσεις. Υποχρεώνει τον κάθε αντίπαλο να τον υπολογίσει. Εχει μιά σταθερή Ευρωπαϊκή πορεία τα τελευταία χρόνια, και το κρίσιμο και καίριο σημείο εδώ είναι η σταθερότητα.

Ο άλλος Παναθηναϊκός ζει σε άλλον αιώνα, σε άλλη χώρα, σε άλλη ήπειρο. Μάνα γιατί με γέννησες, κακούργα κενωνία, ξέρεις ποιός είμαι εγώ. Η γκρίνια και ο τσαμπουκάς του μαχαλόμαγκα.

Εντελώς αντίστοιχα πολλά άλλα πράγματα αποκτούν διπλό χαρακτήρα. Τα πέναλτυ ας πούμε. Η ίδια φάση είναι καθαρό πέναλτυ όταν γίνεται από τον Αμπελάρδο στον Κόλκα και η διαιτησία που το σφυρίζει είναι “υποδειγματική”, ας βεβαιώνει ο Κόλκα και το βίντεο ότι δεν ήταν πέναλτυ. Η ίδια φάση όμως όταν γίνεται από τον Κωνσταντίνου στον Βενετίδη οπωσδήποτε δεν είναι πέναλτυ και ο ξυλοδαρμός του διαιτητή είναι το ελάχιστο που του πρέπει, διότι μόνο η παρέμβαση του Πρωθυπουργού και η διακοπή του πρωταθλήματος θα μπορούσε να ξεπλύνει το Ευθυμιάδειο άγος.

Κάποιοι βέβαια θα αποδώσουν όλα τα στραβά στον Φιλιππίδη προσωπικά. Αν είναι πράγματι έτσι τότε θα πρέπει να θεωρούν ότι με τη τιμωρία του Φιλιππίδη απαλλάχτηκε ο Παναθηναϊκός από όλα του τα προβλήματα. Μπορεί κανείς όμως να πιστέψει ότι γιά όλα φταίει μονάχα ένας άνθρωπος; Στο κενό κινείται αυτός ο άνθρωπος;

Οι διοικήσεις όλων των ομάδων, ιδίως των ομάδων στις οποίες έχουν πέσει τόσα δισεκατομμύρια, επιλέγουν συνειδητά σε ποιό τμήμα του κοινού τους απευθύνονται. Είναι εύκολο η διοίκηση μιάς ΠΑΕ να απευθυνθεί σε μιά μικρή ομάδα φανατικών οπαδών, αυτοί δίνουν εύκολα το χειροκρότημα σε όποιον υπερθεματίζει σε φανατισμό. Είναι πολύ πιό δύσκολο όμως μιά ΠΑΕ να απευθυνθεί στο μέσο φίλαθλο, αυτόν που έχει σπίτι, δουλειά, παιδιά και συνδρομητική τηλεόραση, γιατί αυτός έχει και απαιτήσεις άλλης τάξεως. Αν πάει να δει ποδόσφαιρο θέλει να βλέπει ποδόσφαιρο και όχι κατς ούτε ρεσιτάλ στημένης διαιτησίας.

Ο Παναθηναϊκός απέδειξε ότι μπορεί να παίζει ποδόσφαιρο. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έδειξαν τη κλάση τους, έδειξαν όμως και ότι έχουν πλήρη επίγνωση της κλάσης τους. Οι όποιες αντιξοότητες δεν τους κάμπτουν το ηθικό, ίσα – ίσα στα δύσκολα δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Αξίζουν, το ξέρουν και δρούν ανάλογα. Να λοιπόν από που θα μπορούσε να πάρει το καλό παράδειγμα η καινούργια διοίκηση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, από τους ίδιους τους παίκτες της. Γιατί συχνά το μόνο που διαφοροποιεί τη μιά Ελλάδα από την άλλη είναι απλά και μόνο η αυτοπεποίθηση.