Γονείς

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 17 Μαρτίου 2002

Γονείς

Το περιστατικό συνέβη πέρυσι, στους Μεσογειακούς αγώνες στην Τύνιδα. Ο πατέρας του Αιγύπτιου πυγμάχου δεν άντεχε να βλέπει τον γιό του να αδικείται από τον διαιτητή, μπήκε λοιπόν στο ρίγκ ο ίδιος και έδωσε στον διαιτητή ένα μάθημα εφαρμοζμένης πυγμαχίας. Αυτό ομολογώ ότι δεν το έχω δει ποτέ στην Ελλάδα, γιατί όλα τα άλλα τα έχω δει.

Οι γονείς των αθλητών. Πολλές φορές ο μόνος λόγος γιά τον οποίο ασχολείται το παιδί με τον αθλητισμό είναι η επιμονή των γονέων. Είναι φυσικό βέβαια να καθορίζουν οι γονείς σε σημαντικό βαθμό, άμεσα ή έμμεσα, τα ενδιαφέροντα των παιδιών τους και δεν είναι λίγοι οι πρωταθλητές που απέκτησαν την αγάπη γιά τον αθλητισμό από το σπίτι τους. Είναι σίγουρα ανεκτίμητη η πρακτική και ψυχολογική υποστήριξη που μπορεί να δώσει η οικογένεια στο παιδί που παίρνει τον δρόμο του πρωταθλητισμού και που φορτώνεται τις τόσες απαιτήσεις που τον συνοδεύουν. Πρέπει όμως να υπάρχει και κάποιο όριο και ειδικά στα αθλήματα που ο αθλητής φτάνει τη μέγιστη απόδοση πρίν ενηλικιωθεί, στην ηλικία της εφηβείας, όπου τα φαιδρά περιστατικά είναι σην ημερήσια διάταξη.

Εχω ζήσει τόσα χρόνια στη πισίνα καταστάσεις σουρεαλιστικές. Γονείς που έφερναν τα παιδιά τους γιά τη πρωϊνή προπόνηση, την οποία παρακολουθούσαν λεπτό πρός λεπτό όχι από τις κερκίδες, αλλά βηματίζοντας στο χείλος της πισίνας και κατευθύνοντας από εκεί με τις σοφές προσταγές τους τη κάθε κίνηση του παιδιού τους που κολυμπούσε. Οσα χιλιόμετρα έκανε το παιδί κολυμπώντας τόσα έκανε και ο γονέας περπατώντας.

Εχω δει γονείς άσχετους με το θέμα να αλλάζουν και να ξαναλλάζουν τους προπονητές των παιδιών τους γιατί “όλοι αδικούν το παιδί”, και να καταλήγουν στο τέλος να κάνουν οι ίδιοι τον προπονητή. Εχω δεί πατέρα να χαστουκίζει τη κόρη του γιατί δεν πήγε καλά σε αγώνα. Εχω δει ανθρώπους κατά τα άλλα σοβαρούς και αξιοπρεπείς να διαπληκτίζονται στις κερκίδες την ώρα που τα παιδιά τους αγωνίζονται, να εκφράζονται προσβλητικά γιά τους αντιπάλους των παιδιών τους και γιά τις οικογένειες των αντιπάλων των παιδιών τους, να αγωνίζονται να επιβάλλουν τον φανατισμό τους εκεί που δεν υπάρχει. Εχω δει καταστάσεις τελείως αρρωστημένες, αν και ποτέ κανένας γονέας δεν έπεσε ο ίδιος στη πισίνα.

Οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτοί οι γονείς προσπαθούν να πραγματοποιήσουν μέσω των παιδιών τους τα δικά τους όνειρα. Αυτό μπορεί σε κάποια φάση να βοηθήσει το παιδί αν το ίδιο έχει κλίση, ταλέντο και αγάπη στο άθλημα, μπορεί όμως να δουλέψει και ανάποδα από ένα σημείο και πέρα, διώχνοντας το παιδί από τον αθλητισμό και από τον μανιωδώς φίλαθλο γονέα. Γιατί έχω δει και κολυμβητές με ταλέντο να παρατάνε μόλις ενηλικιωθούν και τη πισίνα και τους γονείς και να μην αφήνουν τα δικά τους παιδιά να πλησιάσουν καν πισίνα. Ηρεμα λοιπόν.