Χειμερινά
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 10 Φεβρουαρίου 2002
Χειμερινά
Εχω μιλήσει με Ιταλό γυμναστή (από το βορρά, στις Ιταλικές Αλπεις) που μου εξηγούσε ότι έμαθε σκι μικρό παιδί στο χωριό του γιατί εκεί τον χειμώνα έτσι μετακινείται ο κόσμος. Κάπως σαν το περπάτημα δηλαδή. Κατόπιν τούτου ούτε θα εκπλαγώ ούτε θα παραπονεθώ ούτε και θα επικρίνω κανέναν που οι Ιταλοί θα γυρίσουν από τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς που άρχισαν προχθές στο Σολτ Λέϊκ Σίτυ με σαφως περισσότερες διακρίσεις από μας.
Ενοχλούμαι όμως όταν βλέπω ότι πολλοί Ελληνες πιστεύουν ότι οι Χειμερινοί Αγώνες – πέρα από την αφή της φλόγας – δεν μας αφορούν. Βουνά έχουμε. Χιόνια έχουμε. Χιονοδρομικά κέντρα έχουμε. 300.000 Ελληνες κάνουν σκι τουλάχιστον μιά φορά το χρόνο, 100.000 πάνω από πέντε φορές. Και Ολυμπιακή συμμετοχή έχουμε, φέτος με δέκα αθλητές. Διακρίσεις δεν έχουμε και δεν θα έχουμε ούτε φέτος.
Γιατί; Αν ρωτήσετε τους ανθρώπους της Ελληνικής Ομοσπονδίας Χιονοδρομίας θα σας πουν συγκεκριμένα πράγματα. Δεν φτάνουν τα λεφτά που διατίθενται γιά να γίνει η συστηματική προετοιμασία που χρειάζεται γιά να υπάρξουν διακρίσεις σε Ολυμπιακό επίπεδο. Αν θέλετε αυτό εξειδικεύεται σε πιό συγκεκριμένα πράγματα, όπως γιά παράδειγμα στη πρόσβαση των αθλητών μας στα χιονοδρομικά κέντρα. Γιατί τα χιονοδρομικά κέντρα ανήκουν στον ΕΟΤ και στους δήμους και οι χιονοδρόμοι μας δεν έχουν προνομιακή μεταχείριση ή δικό τους χώρο προπόνησης. Τέτοιας κατηγορίας θέματα.
Να φύγουμε από τα χιόνια γιά να πάμε στον πάγο; Λυπάμαι δεν γίνεται. Δεν υπάρχει παγοδρόμιο. Στις μεγάλες πόλεις το παγοδρόμιο θα τράβαγε πολλά παιδιά, θα ενδιέφερε τον κόσμο και παρεμπιπτόντως θα έβγαζε και αθλητές αξιώσεων. Αλλά στην Ελλάδα αυτά δεν γίνονται. Γιατί; Ετσι.
Τα χειμερινά αθλήματα στην Ελλάδα έχουν γίνει θύμα δύο παρεξηγήσεων, μιάς ειδικής και μιάς γενικής. Ειδικά τα χειμερινά αθλήματα θεωρούνται κάπως ‘αριστοκρατικά’. Επειδή ο Κολοκοτρώνης δεν έκανε σκί, επειδή το σκι και όλα τα άλλα μας ήρθαν από την Ευρώπη και επειδή όταν μας ήρθαν έγιναν αγαπητά πρώτα στους ανθρώπους που είχαν το χρόνο και τα μέσα να πηγαίνουν στο βουνό γιά να κάνουν τέτοια πράγματα, ακόμα και σήμερα, το 2002, υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι το σκι και τα υπόλοιπα χειμερινά αθλήματα έπρεπε να είχαν πέσει μαζί με τη Βαστίλλη.
Η δεύτερη παρεξήγηση είναι πολύ γενικότερη δυστυχώς. Συνοψίζεται στο περίφημο ‘εμείς αυτά δεν τα ξέρουμε’. Δεν τα ξέρουμε και φροντίζουμε επιμελώς να μην τα μάθουμε ποτέ. Καταλήγω τελικά ότι όποιο θέμα του αθλητισμού και να κοιτάξω βλέπω το ίδιο πρόβλημα νοοτροπίας. Τα πάντα θεωρούνται αδύνατα ώσπου να γίνουν. Αφού γίνουν οι πάντες τα θεωρούν απλά και αυτονόητα. Ιδίως όσοι τα εύρισκαν αρχικά αδύνατα. Πάνω από όλα η αδράνεια, χειμώνα – καλοκαίρι. Σιγά σιγά ξεπερνιώνται όλα βέβαια, αλλά το ζόρι το τραβάνε όσοι πιστεύουν από την αρχή σε κάτι και παλεύουν γιά να το κάνουν πράξη.
