Η βράβευση της ελπίδας

Συνήθως τα ετήσια βραβεία που απονέμει ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου – ΠΣΑΤ γιά τους καλύτερους αθλητές και τις καλύτερες ομάδες της χρονιάς που πέρασε δεν είναι αμφιλεγόμενα. Τις περισσότερες χρονιές είναι μάλλον καθαρό με αθλητικά κριτήρια ποιοί αθλητές και ποιές ομάδες αναδείχτηκαν κορυφαίοι. Σπάνια τυχαίνει να αντιμετωπίζει ο ΠΣΑΤ ισάξια αθλητικά επιτεύγματα, οπότε το πολύ να δημιουργηθεί ζήτημα γιά το ποιός θα πρέπει να είναι πρώτος και ποιός δεύτερος. Τα κριτήρια είναι αρκετά καθαρά, καλύτερος είναι αυτός που πέτυχε τα καλύτερα, την ψηλότερη διάκριση στη σημαντικότερη διοργάνωση, Αν η χρονιά έχει πολλές κορυφαίες διακρίσεις, τότε περνάμε στη θεωρούμενη δυσκολία του επιτεύγματος ή τη σχετική δημοφιλία του κάθε αθλήματος.

Με αυτά τα κριτήρια, το να κερδίσεις ένα κορυφαίο τίτλο είναι πιό σημαντικό από το να προκριθείς γιά συμμετοχή σε μία διοργάνωση, όπου μπορεί βέβαια να κερδίσεις, μπορεί όμως και να χάσεις. Φέτος όμως τα πράγματα αντιστράφηκαν τελείως. Μπορεί η ομάδα του Παναθηναϊκού στο Μπάσκετ να σάρωσε τα τρόπαια σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά το βραβείο της καλύτερης ομάδας της χρονιάς πήγε στην Εθνική ποδοσφαίρου, γιατί κατάφερε να προκριθεί γιά συμμεροχή στο Euro μαζί μέ αλλους 15! Μάλιστα μέσα στη ζάλη των αθλητικών συντακτών ο προπονητής του ΠΑΟ Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς δεν είχε συμπεριληφθεί καν στην λίστα των πιό πετυχημένων προπονητών, το όνομά του μπήκε στη λίστα εν των υστέρων. Ο μπασκετμπωλίστας του ΠΑΟ Δημήτρης Διαμαντίδης ψηφίστηκε ως ο καλύτερος αθλητής της χρονιάς, οπότε έχουμε το παράδοξο αθλητής ομαδικού αθλήματος να πιάνει την κορυφή μόνος του, χωρίς την ομάδα του. Ηταν επόμενο Ομπράντοβιτς και Διαμαντίδης να είναι απόντες από τη βράβευση.

Τι έπαθαν οι αθλητικοί συντάκτες; Ψήφισαν άθλημα, ψήφισαν ομάδα, ψήφισαν ως οπαδοί ή ψήφισαν ως αθλητικοί συντάκτες με αθλητικά και μόνο κριτήρια; Νομίζω ότι πέρα από οπαδικές προτιμήσεις, φέτος ψήφισαν κυρίως την ελπίδα, την ιστορία και τη σπανιότητα. Ελπίζουν ότι σε ένα χρόνο θα μπορέσουν να ψηφίσουν καλύτερη ομάδα της χρονιάς την Εθνική ποδοσφαίρου γιά διάκριση στο Euro, ξέρουν όμως ότι δεν το έχουν καθόλου σίγουρο, οπότε την ψήφισαν φέτος! Ετσι και αλλιώς το επίτευγμα του 2004 ήταν τόσο σημαντικό, που θέλουν αν γίνεται να το βραβεύουν κάθε χρονιά στο διηνεκές. Δίνουν ένα προβάδισμα στο ποδόσφαιρο, λογικό αφού είναι πάντα το δημοφιλέστερο άθλημα στη χώρα, δείχνουν όμως και κάτι ακόμα, κάτι καινούργιο ίσως γιά την Ελλάδα. Δείχνουν ότι οι Ελληνικές επιτυχίες στο Μπάσκετ θεωρούνται πιά κάπως δεδομένες. Αναγνωρίζεται η σημασία τους μεν, αλλά με ένα “α, πάλι εσείς εδώ;”.

Πως νοιώθουν γιά όλα αυτά οι αθλητές; Ο κάθε αθλητής ξέρει τι πέτυχε και τι δεν πέτυχε. Οταν φτάσει η στιγμή να αναγνωριστεί το επίτευγμά του από τον ΠΣΑΤ με τον επίζηλο τίτλο του κορυφαίου της χρονιάς, νοιώθει τη δικαίωση των τόσων κόπων και προσπαθειών. Νοιώθει ότι επιβραβεύεται πιά όχι μονάχα από το πλατύ κοινό, αλλά και από αυτούς που ξέρουν καλά το αντικείμενο, δηλαδή από τους ειδικούς του χώρου. Αν όμως οι ειδικοί του χώρου προτιμήσουν να απονέμουν τα βραβεία με κριτήρια άλλα, πέρα από τα αντικειμενικά αθλητικά και μόνο κριτήρια, τότε το βραβείο χάνει την ιδιαίτερη σημασία του. Γίνεται απλά μία ακόμη πλακέτα, από αυτές που όλοι οι αθλητές έχουν σε αφθονία στο σπίτι τους.