Ελληνοτουρκικά

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 21 Οκτωβρίου 2001

Ελληνοτουρκικά

Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησαν οι τραγουδιστές και οι σεισμολόγοι. Τούρκος εγώ και συ Ρωμιός, εδώ σεισμός κι εκεί σεισμός. Αλλά ήταν επόμενο, τα Ελληνοτουρκικά χρονίζουν οπότε όλοι προφταίνουμε, αργά ή γρήγορα θα έμπαιναν και οι παράγοντες του αθλητισμού στη διαδικασία σύσφιξης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Οχι πως έλειψαν ποτέ τελείως. Από τότε που συμμετείχα εγώ στους Βαλκανικούς στη Κωνσταντινούπολη και στους Μεσογειακούς στη Σμύρνη οι αναφορές στην Ελληνοτουρκική φιλία και συνεργασία ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ηταν η ευκαιρία γιά την ανώδυνη επείδειξη καλής θέλησης από την επίσημη Τουρκία. Αλλες φορές πάλι η πολιτική ένταση ξεχύθηκε στο αθλητισμό, όπως ξέρουν καλά οι οπαδοί της ΑΕΚ.

Αυτή τη φορά όμως μιλάμε γιά άλλο πράγμα. Η προτεινόμενη συνδιοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου το 2008 από τις δύο χώρες, αν γίνει, θα είναι ένα ορόσημο με μεγάλη διεθνή προβολή. Τέτοιες συνδιοργανώσεις μεγάλων διεθνών αθλητικών γεγονότων δεν είναι συνηθισμένα πράγματα γιατί συνήθως δεν χρειάζονται. Η κάθε χώρα θα μπορούσε να διοργανώσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου μόνη της, και αν οι σχέσεις μας με την Τουρκία ήσαν πραγματικά καλές μάλλον δεν θα συζητάγαμε καν γιά συνδιοργάνωση. Τώρα όμως όλοι ενδιαφέρονται να βρούν σημεία σύγκλισης Ελλάδας και Τουρκίας και αφού ο Εγκέλαδος δεν χτυπάει κάθε μέρα (ευτυχώς) ο αθλητισμός δίνει καλές ευκαιρίες.

Πειράζει; Οχι, αρκεί να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Οσο η Τουρκική κοινωνία δέχεται και ανέχεται ένα αυταρχικό στρατοκρατικό καθεστώς, μιά δικτατορία με χακί δημοκρατικό μανδύα, οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις θα είναι κακές. Ενα τέτοιο καθεστώς χρειάζεται αυτή την ένταση γιά να δικαιολογεί την ύπαρξή του, και θα τη συντηρεί όσοι σεισμοί, όσες συναυλίες και όσες αθλητικές διοργανώσεις και να γίνουν. Δεν έχουμε όμως λόγο να μη συμμετέχουμε σε κινήσεις καλής θέλησης που δείχνουν πως θα μπορούσαν να είναι οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις αν η Τουρκία ήταν μιά πραγματικά Δημοκρατική χώρα.

Υπάρχει βέβαια και η αντίρρηση ότι η χώρα μας αναλαμβάνει όποια διεθνή αθλητική διοργάνωση βρεί μπροστά της και το κόστος σε υποδομές και δαπάνες διοργάνωσης γίνεται στο τέλος υπερβολικό. Ηταν να μην αναλάβουμε την Ολυμπιάδα. Αφού όμως κάνουμε τις υποδομές γιά το μέγιστο, με μεγάλη άνεση και γιά χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς μπορούμε να αναλάβουμε διεθνείς διοργανώσεις σε ένα άθλημα μόνο.

Μα αυτά είναι παιχνίδια δημοσίων σχέσεων θα πείτε. Είναι. Ας τα κερδίσουμε λοιπόν. Αν η Τουρκική κυβέρνηση θέλει την ειρηνική και δημόσια σύγκριση του επιπέδου ζωής και σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ανάμεσα στις δύο χώρες μπροστά στο Ευρωπαϊκό κοινό ας την έχει. Γιατί εκεί θα καταλήξει αυτή η υπόθεση αν γίνει η συνδιοργάνωση, και εμείς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Αλλοι θα βρεθούν να δίνουν εξηγήσεις γιά τα λευκά κελλιά τους. Τελετή έναρξης στη Κωνσταντινούπολη, τελικός στην Αθήνα. Πάμε!