Φόσμπερυ

Συνήθως μεγάλος αθλητής θεωρείται εκείνος που πετυχαίνει μεγάλες επιδόσεις και που κυριαρχεί στο άθλημά του γιά σημαντικό χρονικό διάστημα με σταθερότητα. Μερικές φορές, με τη βοήθεια της συγκυρίας, μπορεί στο πρόσωπο ενός μεγάλου αθλητή να σηματοδοτηθεί κάποια γενικότερη στροφή στο άθλημά του, αυτό όμως συνήθως προκύπτει μόνο και μόνο γιατί τυχαίνει ο συγκεκριμένος αθλητής να είναι ο καλύτερος της εποχής του, σε εποχή που τα πράγματα αλλάζουν. Σπάνια, πολύ σπάνια, συμβαίνει κάποιος αθλητής να ανατρέψει από μόνος του ολοκληρωτικά τα δεδομένα σε ένα άθλημα καθιερωμένο από χρόνια.

Αυτό ακριβώς έκανε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1968 στο Μεξικό ο άλτης του ύψους Ντικ Φόσμπερυ.Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και έκανε Ολυμπιακό ρεκόρ, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Τη μέρα εκείνη ο Φόσμπερυ πέτυχε τον απόλυτο θρίαμβο με ενά διαφορετικό τύπο άλματος, με ένα διαφορετικό τρόπο εκτέλεσης του άλματος, με την τεχνική Φόσμπερυ. Από τη στιγμή εκείνη το άλμα σε ύψος άλλαξε ριζικά, αφού σε λίγα χρόνια όλες οι άλλες τεχνικές εγκαταλείφτηκαν από όλους τους αθλητές, που υϊοθέτησαν την τεχνική του Φόσμπερυ. Η τεχνική αυτή ανέβασε σημαντικά τις επιδόσεις στο ύψος και σήμερα αποτελεί απλά το αυτονόητο γιά κάθε άλτη. Η πορεία όμως του Φόσμπερυ από τις πρώτες προπονήσεις σε προεφηβική ηλικία μέχρι εκείνη τη μαγική μέρα στο Μεξικό σε ηλικία 21 ετών δεν έχει τίποτα το αυτονόητο.

Ο Ντικ Φόσμπερυ ξεκίνησε τον αθλητισμό σε ηλικία 10 ετών, αναζητώντας στο μπάσκετ και στο Αμερικάνικο ποδόσφαιρο αυτό που θα του ταίριαζε, πριν καταλήξει στο άλμα σε ύψος. Κάποια στιγμή έφτασε ως άλτης σε ένα ορισμένο επίπεδο επιδόσεων, που φαινότανε ότι αποτελούσε την προσωπική του οροφή. Ο ίδιος όμως ένοιωθε ότι ο τρόπος που έκανε το άλμα δεν τον ικανοποιούσε. Την εποχή εκείνη επικρατούσε η τεχνική του στράντλ. Σύμφωνα με αυτήν, ο άλτης μετά την αρχική του απογείωση έστρεφε τον κορμό γύρω από τον πήχυ, με την κοιλιά προς τον πήχυ. Το στράντλ του Φόσμπερυ δεν ήταν ιδιαίτερα καλό. Ο ίδιος ένοιωθε καλύτερα, μετά την αρχική απογείωση, να περάσει πάνω από τον πήχυ με την πλάτη. Από την ηλικία των 16 ετών είχε αρχίσει να δουλεύει αυτή τη μέθοδο μόνος του, αφού δεν έβρισκε προπονητή που να δεχτεί να τον βοηθήσει σε κάτι τέτοιο. Ο Φόσμπέρυ δεν ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε να περάσει τον πήχυ με την πλάτη, είχαν προηγηθεί ένας άλλος Αμερικανός και μία Καναδέζα. Ο Φόσμπερυ όμως ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε την τεχνική αυτή ως την λογική της κατάληξη.

Μαθητής ακόμα, ο Φόσμπερυ αποφάσισε μετά από μία παταγώδη αποτυχία με το στράντλ σε τοπικούς αγώνες, ότι για να πετύχει δεν πρέπει να προσαρμόζεται στους αντιπάλους του, αλλά μονάχα στον εαυτό του. Ο ίδιος αφοσιώντεται από τη στιγμή εκείνη στη δική του μέθοδο. Το πρώτο εμπόδιο που συνάντησε στον μοναχικό δρόμο του ήσαν οι κριτές που δεν μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν αν τα άλματα του Φόσμπερυ ήσαν έγκυρα. Δεν υπήρχε τίποτα στους κανονισμούς που να λέει “δεν πηδάμε ποτέ με την πλάτη”, αλλά δεν τα ήξεραν αυτά οι άνθρωποι, οπότε με μία απαγόρευση γλίτωναν τον κόπο να τα μάθουν. Παρόλα τα εμπόδια, ο Φόσμπερυ κατάφερε μαθητής ακόμα να βελτιώσει την προηγούμενη επίδοσή του κατά 15 πόντους σε μία μέρα μονάχα! Χρειαζότανε όμως κάτι ακόμα γιά να φτάσει ο Φόσμπερυ στο θρίαμβο του στο Μεξικό, κάτι που θα το έβρισκε λίγο αργότερα και που θα το δούμε την άλλη βδομάδα.