Ολυμπιακή παιδεία

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 20 Μαΐου 2007

Ολυμπιακή παιδεία

Οταν μία χώρα πορεύεται προς τους Ολυμπιακούς αγώνες ΤΗΣ, λέει και κάνει διάφορα πράγματα που δεν θα τα έλεγε και δεν θα τα έκανε ξεμέθυστη. Ας πούμε, διαπιστώνει ξαφνικά το βαθύ ιδεολογικό περιεχόμενο που έχει η μεγαλύτερη διεθνής εμποροπανήγυρη και φροντίζει να το διατρανώνει παντού σε όλους τους τόνους. Οταν αυτή η χώρα είναι η Ελλάδα, που γέννησε τον Ολυμπισμό κλπ κλπ, τότε το όλο θέμα φτάνει στα άκρα των άκρων. Αυτά τα πράγματα τα πληρώνουν συνήθως οι μαθητές και οι φαντάροι, αφού αυτοί κωλύονται κατά νόμον στην ελεύθερη έκφραση της προσωπικής τους βούλησης. Μετά τελειώνουν οι αγώνες και η ζωή συνεχίζεται, όχι όμως γιά όλους. Κάποιοι είχαν αναλάβει εργολαβικά την Ολυμπιακή εκπαίδευσή μας, οπότε εύλογα τους δημιουργείται η ελπίδα, μήπως μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό το βιολί ως το 2104; Μα δεν θα το ξαναχρειαστούμε τότε;

Κάθε συνδικαλιστικός φορέας ενός κλάδου που αντιμετωπίζει ανεργία είναι απόλυτα φυσιολογικό να αγωνίζεται γιά την εξασφάλιση θέσεων εργασίας με κάθε πρόσφορο τρόπο, αλλά η ιδιαίτερη έμφαση που πολλοί θέλουν να δώσουν στο μάθημα της Ολυμπιακής παιδείας γιά τον σκοπό αυτό παραβλέπει ένα πρωθύστερο. Τι είναι το μάθημα της Ολυμπιακής παιδείας; Στην καλύτερη περίπτωση είναι η παροχή στον μαθητή της ιστορικής βάσης του Ολυμπισμού, μαζί με ένα σύνολο αξιών που υποτίθεται ότι τον συνοδεύουν, δηλαδή είναι η προβολή ενός ορισμένου ιδεολογικού προτύπου γιά το θέμα. Στην χειρότερη περίπτωση είναι ένα πρόγραμμα promotion marketing, δηλαδή πώλησης του Ολυμπιακού προϊόντος ενόψει των αγώνων ΜΑΣ.

Ας πάρουμε την καλύτερη περίπτωση. Τι είναι ο Ολυμπισμός; Είναι η πιό ανεπτυγμένη μορφή οργάνωσης του υψηλού αθλητισμού – και στην αρχαιότητα και σήμερα. Δηλαδή ο Ολυμπισμός είναι αθλητισμός. Ο αθλητισμός όμως είναι κάτι που ο άνθρωπος κάνει. Κάνοντας αθλητισμό αναπτύσσεις αξίες γιά αυτόν και εντάσεις αυτό που κάνεις σε κάποιο συνειδητό ή μη ιδεολογικό πλαίσιο. Παράλληλα είναι χρήσιμο να μάθεις κάτι και γιά την ιστορία της όλης υπόθεσης, ενώ δεν είναι καθόλου άσκημο να ασχοληθείς βαθύτερα και με τις λεπτομέρειες του ιδεολογικού εποικοδομήματος που έχει κτιστεί γύρω από τον αθλητισμό, που στην Ελλάδα συνοψίζονται στο αρχαιοπρεπές “ευ αγωνίζεσθαι” (μετάφραση από το Αγγλικό fair play!). Ολο αυτό όμως θα γίνει καλύτερα με ένα ξεχωριστό μάθημα με τον πομπώδη τίτλο “Ολυμπιακή παιδεία” ή μήπως θα γίνει καλύτερα με το να κάνουμε το μάθημα της γυμναστικής στα σοβαρά στο σχολείο, με επαρκείς υποδομές και επαρκές διδακτικό προσωπικό; Η κοινή λογική συνηγορεί γιά το δεύτερο. Επειδή η κοινή λογική συνήθως δεν έχει μεγάλη τύχη στην Ελλάδα, το παράδειγμα των ευκλεών προγόνων επίσης συνηγορεί γιά το δεύτερο. Ξέρουμε ότι στην αρχαία Αθήνα τα γυμναστήρια ήσαν βασικό κομμάτι της εκπαίδευσης των νέων, αλλά τα γυμναστήρια ήσαν χώροι όποι πήγαιναν οι νέοι γιά να γυμναστούν, όχι γιά να ακούνε κουβεντούλα γιά το θέμα.

Βέβαια μακρυά από εμένα κάθε υποψία ότι αυτή η καλύτερη εκδοχή του θέματος έχει ή είχε ποτέ οποιαδήποτε σχέση με τις πραγματικές προθέσεις του Υπουργείου Παιδείας! Ηταν από την αρχή προφανές ότι όλη αυτή η υπόθεση της Ολυμπιακής παιδείας χρησίμευε απλά γιά την καλύτερη εμπορική προώθηση των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, με τη δημιουργία στους μαθητές του κλίματος “κάτι συμβαίνει”. Τώρα όμως που φτάσαμε στο 2007 και ότι ήταν να συμβεί συνέβη, το Υπουργείο δεν βρίσκει πιά λόγο να ξοδεύεται γιά να διαφημήσει μιά γιορτή που τέλειωσε. Θα ήταν καλύτερα λοιπόν να πέσει και η έμφαση της ΠΕΠΦΑ στη ανάδειξη της σημασίας που έχει το μάθημα της φυσικής αγωγής από μόνο του, χωρίς Ολυμπιακά δεκανίκια.