Διδάγματα

Ο πρώτος λόγος γιά τον οποίο οι βίαιες εκδηλώσεις των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού αυξήθηκαν με τον καιρό μετά την αποχώρηση του Γιώργου Βαρδινογιάννη από την προεδρία της ΠΑΕ ήταν ακριβώς αυτή η αποχώρηση. Ενα σημαντικό μέρος της επιτυχίας του καπετάνιου στον τομέα αυτόν ήταν θέμα προσωπικού χαρακτήρα – έπειθε πως άμα θέλει, μπορεί να γίνει πιό τραμπούκος από όλους τους τραμπούκους μαζί. Αυτό είναι συνάμα προσόν και ελάττωμα, αλλά θα ήταν απίθανο κάποιος από τους διαδόχους να έχει την ίδια ικανότητα. Εδώ βλέπουμε ότι καμμιά φορά ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο, αλλά αφού το φαινόμενο αυτό δεν είναι επαναλήψιμο, δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση γιά την γενική επίλυση του προβλήματος της γηπεδικής βίας.

Ο δεύτερος λόγος ήταν η πορεία της ομάδας. Οταν μία ομάδα πάει καλά, όλοι οι φίλαθλοι, οργανωμένοι και μη, το γιορτάζουν. Μπορεί κάποιοι οργανωμένοι να το παραγιορτάσουν, αλλά η διοίκηση της ΠΑΕ έχει μεγάλα περιθώρια να τους μαζέψει επικαλούμενη το καλό της ομάδας. Αν όμως μία ομάδα αποδίδει κάτω από τις προσδοκίες των φιλάθλων, τότε οι οργανωμένοι από πανηγυριώτες μετατρέπονται σε επίδοξους σωτήρες της ομάδας τους. Τώρα βέβαια οι οργανωμένοι δεν μπορούν πρακτικά να κάνουν και πολλά πράγματα γιά να σώσουν την ομάδα τους, πέρα από το να την στηρίζουν φωνάζοντας στο γήπεδο, οι ίδιοι όμως δεν το βλέπουν έτσι. Θεωρούν ότι βρίσκεται στο χέρι τους να πιέσουν τους παίκτες, τον προπονητή, τη διαιτησία, την κυβέρνηση και στην ανάγκη την ίδια τη διοίκηση να “κάνουν ότι πρέπει” γιά την ομάδα. Αν τους ρωτήσετε “τι πρέπει”, σπάνια θα πάρετε λογική και εφαρμόσιμη απάντηση, πέρα από τα συνήθη: 1) να βάζουν οι παίκτες τα πόδια τους στη φωτιά, 2) να αλλάξει ο πρόεδρος τον προπονητή, 3) να βάλει ο ιδιοκτήτης περισσότερα λεφτά, 4) να χαρίσει το κράτος στην ομάδα λεφτά, 5) να σφυρίζει ο διαιτητής όπως μας βολεύει και φυσικά, τόσες απόψεις γιά τη σύνθεση και την τακτική της ομάδας, όσοι και οι άνθρωποι που θα ρωτήσετε. Στο τέλος η πρακτική τους αδυναμία μετατρέπεται σε μία γενική προτροπή γιά την τιμωρία όσων νομίζουν ότι φταίνε, οπότε έχει στηθεί το σκηνικό γιά κάποιο βίαιο επεισόδιο. Διαπιστώνουμε ότι αν όλες οι ομάδες πήγαιναν αγωνιστικά περίφημα, θα περιοριζότανε δραστικά η γηπεδική βία. Αυτό βέβαια είναι αδύνατο, αφού κάθε αγώνα που κερδίζει μία ομάδα, τον χάνει εξ ορισμού κάποια άλλη.

Υπάρχει όμως και ο τρίτος λόγος, τρίτος και φαρμακερός. Καθώς ο “περίφημος κόσμος της ομάδας” δεν έχει κάτι ουσιαστικό να κάνει πέρα από το να πανηγυρίζει ή να κλαίγεται, το μόνο που του μένει ως διαρκής και μόνιμη δυναμική εξωγηπεδική δραστηριότητα είναι να πλακώνεται με τον “περίφημο κόσμο” κάποιας άλλης ομάδας, κατά προτίμηση αιώνιας αντιπάλου ή τέλος πάντων κάποιας με την οποία γιά κάποιο λόγο έχει δημιουργηθεί κάποια παρεξήγηση κάποτε. Ετσι οι οργανωμένοι οπαδοί της μιάς ομάδας δίνουν λόγο ύπαρξης στους οργανωμένους οπαδούς της άλλης ομάδας, οπότε το έργο του Γιώργου Βαρδινογιάννη στον τομέα αυτόν δεν μπόρεσε να μακροημερεύσει γιατί η ύπαρξη των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού (αλλά και της ΑΕΚ) έδινε κίνητρο στους οργανωμένους Παναθηναϊκούς να αντιπαρατάσσονται βίαια μαζί τους. Οπότε το τελικό δίδαγμα είναι ότι ένας μόνο καπετάνιος δεν φτάνει γιά να φέρει το καράβι του Ελληνικού ποδοσφαίρου σε ασφαλές λιμάνι. Υπάρχουν πολλοί καπετάνιοι στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, οπότε αν δεν αναλάβει να τους συντονίσει κάποιος ναύαρχος, όπως ας πούμε το κράτος, δουλειά δεν γίνεται.