Ισότητα

Εδώ και πολλά χρόνια είναι αυτονόητο, τουλάχιστον στην Ευρώπη, ότι γυναίκες και άντρες πρέπει να εισπράττουν την ίδια αμοιβή γιά την ίδια εργασία. Στα χαρτιά τουλάχιστον η ισότητα στις αμοιβές είναι πιά καθιερωμένη, άλλο αν στην πράξη υπάρχουν παραβιάσεις του νόμου και λεπτότερες διακρίσεις λόγω φύλου. Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι πέρασε πιά η εποχή που κάποιοι Ευρωπαίοι θεωρητικολογούσαν υπέρ των επαγγελματικών και οικονομικών διακρίσεων κατά των γυναικών. Οι περισσότεροι όμως δεν παρακολουθούμε επισταμένως μερικούς καίριας πολιτιστικής σημασίας Ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως το τουρνουά τέννις του Γουίμπλεντον.

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από τους διοργανωτές ότι φέτος, το 2007, γιά πρώτη φορά μετά από 123 χρόνια, τα χρηματικά βραβεία ανδρών και γυναικών της διοργάνωσης θα είναι ίσα. Μέχρι τώρα τα βραβεία των γυναικών ήσαν πάντα χαμηλότερα – προσέξτε – γιά λόγους αρχής! Μην λυπηθείτε βέβαια τις δύσμοιρες τεννίστριες που διακρίθηκαν στο Γουίμπλεντον κατά το παρελθόν, πέρυσι η Αμελί Μορέσμο εισέπραξε πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια γιά τους κόπους της, ενώ μικρή διαφορά είχαν τα δικά της κέρδη από εκείνα του Φέντερερ. Τα χρηματικά βραβεία εξάλλου αθλοθετούνται από ιδιωτικό σύλλογο, οπότε δεν αποτελούν αμοιβή με την έννοια της εργατικής νομοθεσίας. Το γεγονός όμως παραμένει ότι ως πριν λίγες μέρες, υπήρχαν στην Ευρώπη άνθρωποι καθόλα σοβαροί, που ισχυρίζονταν ότι οι γυναίκες επιβάλλεται να πληρώνονται λιγότερα από τους άντρες.

Το γεγονός γίνεται όμως ακόμα πιό εντυπωσιακό αν εξετάσει κανείς την ιστορία του Γουίμπλεντον. Πρόκειται γιά το αρχαιότερο τουρνουά τέννις του κόσμου, που ξεκίνησε το 1877. Περιέλαβε στο πρόγραμμά του τουρνουά γυναικών γιά πρώτη φορά το 1884, σε μία εποχή που η συμμετοχή γυναικών σε δημόσιους αθλητικούς αγώνες ήταν ακόμα αδιανόητη. Σε ότι αφορά την προώθηση του γυναικείου αθλητισμού και της ισότητας της γυναίκας στην άθληση, ελάχιστοι θεσμοί έχουν να επιδείξουν τόσο μεγάλη προσφορά στην γυναικεία ισότητα. Πως έγιναν όμως με τα χρόνια οι πρώτοι τελευταίοι;

Το Γουίμπλεντον αποτελεί έναν από εκείνους τους παραδοσιακούς Αγγλικούς θεσμούς που πλαισιώνονται από μέλη της βασιλικής οικογένειας, συνοδεύονται από παράξενα έθιμα (οι αθλητές πρέπει να αγωνίζονται φορώντας κάτασπρα ρούχα, γιά τους θεατές το παραδοσιακό σνακ των αγώνων είναι οι φράουλες σαντιγύ) και μερικές φορές έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην γεφύρωση του παραδοσιακού με το κοινωνικά καινούργιο. Φυσικά γεφύρωση σημαίνει αποφυγή ρήξης, οπότε τέτοιοι θεσμοί έχουν θεαθεί να κινούνται την ίδια στιγμή δυναμικά μπροστά και θεαματικά πίσω, παρέχοντας ταυτόχρονα ζωτικό χώρο στο καινούργιο και άλλοθι στο παραδοσιακό. Πριν 123 χρόνια το Γουίμπλεντον έκανε αυτό που δεν διενοείτο κανείς, διοργάνωσε ένα κανονικό αθλητικό τουρνουά γυναικών. Τα βραβεία των γυναικών προσδιορίστηκαν αρχικά στα 2/3 της αξίας των βραβείων των ανδρών, αλλά η μεγάλη είδηση τότε ήταν το γεγονός ότι οι γυναίκες αγωνίζονταν. Τότε το γεγονός ότι έπαιρναν μικρότερα βραβεία γιά λόγους αρχής ήταν αυτονόητο. Με τα χρόνια το πρωτοποριακό του Γουίμπλεντον έγινε κοινότοπο, ενώ το αυτονόητο εξελίχτηκε σε σκάνδαλο. Φέτος οι υπεύθυνοι πείστηκαν ότι τα πράγματα άλλαξαν πιά, οπότε αποφάσισαν να προσαρμοστούν. Ουσιαστικά το Γουίμπλεντον γυρίζει στην προ του 1884 εποχή, μετά από μία μικρή παρένθεση 123 ετών κατά τη διάρκεια της οποίας συνέβαλε καθοριστικά στην αποδοχή του γυναικείου αγωνιστικού αθλητισμού. Οπως το 1883, έτσι και τώρα, το Γουίμπλεντον θα κάνει ότι κάνει και ο υπόλοιπος κόσμος.